"De dag dat ik er niet meer van geniet, stop ik": we ontmoeten trompettist Daoud, de revelatie van de eerste avond van het Nice Jazz Fest

Vaak is het zelfs nog beter als je dingen serieus neemt zonder jezelf al te serieus te nemen. Vóór zijn allereerste optreden op het Nice Jazz Fest, donderdag als voorprogramma in het Théâtre de Verdure, leek Daoud zich er niet al te veel zorgen over te maken.

Nadat hij in de late namiddag zijn aanpassingen had gedaan, viel de trompettist in de armen van zangeres China Moses, die hem vroeg of hij zin had om een nummer te spelen tijdens haar set. Bingo. Ondanks zijn ironische "I Don't Work Here "-speldje ( "I don't work here" voor degenen die de Engelse les hadden overgeslagen) op zijn vest, accepteerde de trompettist de opdracht zonder aarzelen.

"Op de dag dat ik er geen plezier meer in heb, stop ik."

Tot diep in de nacht deed het duo het zelfs nog een keer tijdens een jamsessie. "De dag dat ik er geen plezier meer in heb, stop ik ermee. Ik heb het al eerder gedaan. Er zit zeker een zekere nonchalance in mijn communicatie, dat is zeker. Maar muziek is serieus, het is mijn leven," benadrukt hij.

Het gaat momenteel goed met Daoud. Jazz News Magazine plaatste hem op de cover van de laatste editie, de data volgen elkaar in rap tempo op en zijn nieuwe album, OK , verschijnt op 29 augustus.

"Mensen beginnen toe te geven," lacht de kunstenaar uit Vandoeuvre, in Lotharingen, achter zijn volle baard . " Ik heb vier jaar lang al mijn energie gestoken in één project [zijn eerste album, Good Boy , noot van de redacteur] . Als je artiesten ontmoet die al een zekere mate van erkenning hebben bereikt, besef je dat onze indruk dat ze van de ene op de andere dag zijn ontstaan, onjuist is. Daarvoor heb ik acht tot tien jaar lang stront gegeten," zegt de souffleur.

De ziel van een clown

En waar kwam voor hem de trigger vandaan? "Ik heb het geluk dat het publiek reageerde. Als het zo is, worden zelfs degenen die je niet aardig willen vinden, gedwongen je te bellen," zegt hij ironisch.

Op het podium is het een beetje dezelfde limonade. Daoud schept er een ondeugend genoegen in zijn publiek op te schudden, dwaalt rond met een verwilderde of bezeten blik en waagt zich in alle richtingen die hem spannend lijken, tussen jazz, hiphop en elektronische muziek. Hij schuwt ook niet om grappen te maken, als een stand-upcomedian op de rand van de afgrond. "Ik kijk graag hoe ver ik het publiek in het ongemak kan brengen, zonder dat ze me haten," zegt Daoud.

De trompet is zelfs vandaag de dag nog steeds een excuus om domme dingen te doen. Ik was als kind geobsedeerd door clowns. Ik heb er vast wel eens een zien spelen en ik wilde hem imiteren. En ik ben superpraatjesmaker. Het is vreselijk, maar ik geef er de voorkeur aan boven een hypergeproduceerde, hypergeënsceneerde show.