"Het is tijd om verschillen te benadrukken en een beetje tolerantie te tonen": we ontmoetten actrice Sara Mortensen op het televisiefestival van Monte Carlo

Japan, de Marquesaseilanden, Monaco – Sara Mortensens recente carrière is tamelijk aangenaam. De Frans-Noorse actrice, die zes seizoenen lang de hoofdrol speelde in de hitserie Astrid e Raphaëlle op France 2, waar ze tegenover Lola Dewaere speelt, een documentairemaakster met autisme, geniet ongekend succes, wat haar een week lang naar Japan bracht, waar de serie duizenden fans trekt.

In Monte Carlo sprak de actrice over het succes van de serie en haar toekomstige projecten.

In april maakte je een uitstapje naar Japan voor de serie "Astrid en Raphaëlle" . Het enthousiasme was daar uitzonderlijk. Welke herinneringen heb je daaraan?

Het is echt waanzinnig. Astrid en Raphaëlle is daar een cultserie geworden. De kijkcijfers zijn waanzinnig. En dus gingen ze zo ver dat ze ons een week lang uitnodigden. Ik was een week Madonna. Dat is het, het is ongelooflijk.

Hoe verklaar je het succes van de serie in Japan?

De serie behandelt zeer universele thema's: vriendschap, verschillen, tolerantie. Aan de andere kant is het ook erg goed gemaakt en geschreven. Japanners zijn dol op beelden van Parijs en Frankrijk in het algemeen. En Astrid doet al sinds haar kindertijd boodschappen in een Japanse supermarkt. Ze kent Japanse woorden. Ze is gerustgesteld door de Japanse cultuur, die zeer gecodificeerd en sociaal-normatief is. Dus voor haar is het iets dat haar aanspreekt, omdat er niet zoveel onverwachte dingen zijn. En mensen raken elkaar niet aan; in de metro raak je elkaar niet aan. Je stoot elkaar niet aan. Niemand zal je ooit pushen. Het is bijna Astrids paradijs, en bovendien is haar vriend Japans. En bovendien verandert ze, net als Astrid, nooit, nooit, nooit haar uiterlijk; ze is eigenlijk een beetje zoals een mangakarakter.

Ben je verrast door het internationale succes van deze serie?

Ik ben altijd verbaasd als iets werkt. Maar dat komt omdat ik, als ik ergens aan begin, een verhaal vertel. Ik denk niet na over hoe het erna zal zijn. Dus als ik ergens aan begin, denk ik niet dat het een enorm succes zal worden. Maar ik vind het magisch. Ik vind de omvang ervan nogal overweldigend. Maar elke keer als ik een seizoen afrond, leg ik mijn schoentjes en mijn rugzakje neer. En ik neem er afscheid van alsof ik ze nooit meer zal zien. Ik ben nog steeds verbaasd als mensen me vertellen dat er nog een seizoen komt.

En is het fysiek moeilijk om Astrid te spelen?

Fysiek is ze het tegenovergestelde van mij. Ik loop met mijn voeten als een eend, omdat ik klassieke dans heb gedaan. Zij loopt met haar rechtervoet iets naar binnen. Ze zet eerst haar tenen neer. En dan, met haar hiel, rolt ze haar voet naar achteren. Zo, daar heb je het. En dan, haar hoofd, altijd zo, scheef, na een tijdje trekt het in mijn nek. En dan, met mijn vingers aan elkaar geplakt, daarom doe ik er daarna een ring om. Een grote ring. Want anders eindig ik met mijn vingers gekruist. Zo is het. Verder gaat het prima. Gaat het wel? (lacht).

Heb je al deze voorbereidingen gewogen voordat je aan de functie begon?

Ik ben degene die deze kleine jonge vrouw heeft gecreëerd. Achteraf realiseerde ik me niet dat het zo lang zou duren. Dus ging ik er 21 dagen helemaal voor tijdens de opnames. En toen, zeiden we tegen onszelf, we zullen haar nooit meer zien. Ik zei tegen mezelf: ik kan er net zo goed alles aan doen. Toen we in Japan waren, bevond ik me op een fanmeeting, in een bioscoop, met een gigantisch scherm. En daar moesten we kijken, want ik heb moeite om naar mezelf te kijken. En ze lieten de favoriete scènes van de Japanners zien. En dus moest ik daar kijken, want ik stond vooraan. En ik vond het absoluut schattig, de connectie, de vriendschap tussen Astrid en Raphaëlle. Ik begrijp dat mensen smelten. Dus ik had die stap terug nog niet gezet en de omvang ervan. Maar ik kan me wel voorstellen waar het mensen raakt, in feite.

Heeft u feedback van autistische mensen?

Vol. Vanmorgen schreef weer een jonge vrouw me. Ik herken mezelf zo in deze serie, in je gebaren, in je stem, in je reacties. Het heeft me geholpen mijn crises te beheersen en erop te anticiperen. Ik heb ook mensen die dankzij deze diagnose een diagnose krijgen. Want Raphaëlle is mijn vingerhoedje. Maar ik ben Raphaëlles kompas. Dat wil zeggen, ik ben haar gids. En dus, bedankt dat je laat zien dat ook wij nuttig zijn en dat ook wij kompassen maken.

"Aspergirl", "A Little Something Extra", "Handi Gang", "Toulouse-Lautrec"... we hebben het gevoel dat fictie steeds vaker over verschillen praat om ze te democratiseren of mensen te informeren.

Het is vooral tijd om het te benadrukken, ongeacht het verschil. We leven nog steeds in een wereld die worstelt met genderverschillen. We zijn nog steeds vrouwen. Ik ga niets beweren, maar we hebben nog steeds 100% van de mensen op deze aarde op de wereld gezet. En we worden nog steeds behandeld als een soort subminderheid die gecontroleerd moet worden. Ik denk dat de wereld een probleem heeft met verschillen. Religies vormen een probleem. Kleuren vormen een probleem. En handicaps vormen een probleem. Eigenlijk is alles een probleem. Dus ja, het is tijd om verschillen te benadrukken en vooral om een ​​beetje tolerantie te brengen. Is het utopisch? Ja. Maar we willen het zo graag geloven. Ja.

De serie is verplaatst naar "Alexandra Ehle" met Julie Depardieu en Bernard Yerles. Hoe heb je dat ervaren?

Dus ik had een echt slechte ervaring als Astrid, want Astrid uit haar wereld halen, uit haar plaats, uit haar positie, dat was voor mij enorm moeilijk (lacht). Het was geweldig. Maar ik, Astrid, ben geen personage dat je ergens anders neerzet. Het is veel ingewikkelder dan dat. En dan hebben we, scripttechnisch gezien, natuurlijk twee genres gemengd. Astrid is grappig, maar ondanks haar eigen, in relatie tot haar reactievermogen in bepaalde situaties, Alexandre Ehle, zijn we niet langer zeker van de veronderstelde humor. Dus we moesten een middenweg vinden. Maar daarna was het erg leuk. En als we de terugwedstrijd doen, komen ze naar ons huis.

Dus, Astrid naar Japan brengen en een logisch verhaal creëren, als we weten wat zij daar vertegenwoordigt, is weliswaar mogelijk, maar ook erg ingewikkeld...

Dit is Astrids autistische paradijs. Dus ik denk dat het veel makkelijker is om haar mee te nemen naar Japan dan naar Bordeaux, naar een gekke lijkschouwer.

Maar zou het een verhaallijn kunnen zijn, als het naar Japan gaat?

Het is onze droom. Het is ook hun droom. Er is ook echt vraag naar. We zijn tenslotte allemaal volwassenen, we weten allemaal hoe dit vak werkt. Het is coproductie, het is co-schrijven, het is financiering, het is alles. En daarna, gebeurt het of niet? Ik geloof alleen wat ik zie, wat er gebeurt. Maar als het dan gebeurt, ben ik in de hemel. Want dan zouden we nog steeds bezig zijn met de internationale lancering van een serie. Op een niveau dat zelden geëvenaard is. Een pilotaflevering die begint met 21 dagen filmen en eindigt met een coproductie in Japan. Nu sterf ik van liefde en geluk. Het zou waanzinnig zijn.

Je hebt geluk, want buiten Japan heb je onlangs gefilmd op de Marquesaseilanden voor een aflevering van "Murders in..."

Ik heb al eerder Murders in Bayeux gedaan, dus ik bekritiseer Bayeux niet, maar ik heb wel mijn steentje bijgedragen (lacht). Maar de Marquesaseilanden en Tahiti liggen aan de andere kant van de wereld. Dus het klopt dat als je er niet naartoe gaat om te werken, je de tijd moet nemen om erheen te gaan. Het was uitzonderlijk. Ik heb niet eens woorden om dit project te beschrijven, het was zo waanzinnig. De mensen daar, de Marquesaseilanden, zijn in de eerste plaats de natuur, en er zijn ook nog een paar mensen in de buurt. En dus hebben we volledig respect. We leven in osmose, in feite, met alles wat ademt. Overal zijn wilde paarden, geiten, varkens. Het is fantastisch. En de mensen daar, ik heb een les in vriendelijkheid en nederigheid geleerd. Bijna alle mensen die op onze set waren, deden dit werk niet in het echt. En ze waren betrokken en deelden het. Het was waanzinnig. Ik heb vijf weken lang rauwe vis gegeten.

Er komt nog een ander project aan, dat nog niet zo lang geleden door TF1 werd aangekondigd: "Filip". Het is een uniek project over Filip Nikolic van 2be3...

We kozen ervoor om het verhaal te vertellen vanuit het perspectief van de liefdesgeschiedenis tussen Filip en Valérie Bourdin, die zijn partner was. Het is dus een verhaal dat Filip belicht vanuit een andere invalshoek dan alleen de 2be3-zanger met zijn sublieme buikspieren. Het gaat erom iets te vertellen over de man en hun liefdesverhaal dat centraal stond in zijn leven. En dat is een absoluut ontroerend, gepassioneerd en spannend liefdesverhaal. Ik ben helemaal weg van dit project. Tegelijkertijd denk ik, objectief gezien, dat we iets fantastisch maken. De opnames verlopen wonderbaarlijk goed. Mijn partner, Mikaël Mittelstadt, die Filip speelt, is uitzonderlijk.

Heb je Valérie Bourdin ontmoet ter voorbereiding op de rol?

Ja. Het was overweldigend, ontroerend. Ik voel een enorme verantwoordelijkheid, want het is de eerste keer dat ik iemand speel die echt bestaat. Ik ga niet proberen Valérie te zijn. Ten eerste omdat ze niet goed gedocumenteerd is, omdat we destijds niet in de mode waren voor permanente video's en zo. En ze zat nogal in de schaduw met haar man, van wie ze zielsveel hield. We moeten niet vergeten wat ze hebben meegemaakt en als muziekgroep hebben ze iets van bodemloos geweld doorstaan, we behandelden ze als producten. We plaatsten ze aan het hoofd van de gondel en vervolgens stopten we ze in de kelder. Zonder enige overgang, zonder enige uitleg. In een heel korte tijd. Het benadrukt die kant van ons vak die ook kan bestaan, namelijk het verschil tussen de artiest, het product, de creatie, de merchandise, enzovoort. Het kan heel gewelddadig zijn.