Afgelopen zomer was het een enorme tv-hit. Dit jaar is het nog populairder – en nog meer verdeeldheid zaaiend.
In de realityshow Love Island USA is het gebruikelijk geworden dat mannen het ontbijt klaarmaken voor de vrouwen met wie ze een relatie hebben, en niet één, maar twee keer dit seizoen vond een deelneemster genaamd Huda haar ontbijt tegenvallen. In een aflevering die deze week werd uitgezonden, confronteerde Huda Chris, de man met wie ze momenteel een relatie heeft (in het gesprek van de show), omdat hij een beter bord had klaargemaakt voor een andere vrouw. "Je gaf haar twee pannenkoeken en gaf mij er één. Je gaf haar een bloem en gaf mij er geen," zei Huda klaaglijk tegen Chris. Hij verontschuldigde zich, maar ze was nog steeds gekwetst. Het incident "gaf me het gevoel dat ik een bijbaantje was," zei Huda.
Het is makkelijk om haar, en de serie in het algemeen, belachelijk te maken vanwege zulke absurde discussies. Heeft niemand Huda ooit geleerd dat vergelijking de dief van vreugde is? Maar ik breng de pannenkoekenoorlogen ter sprake omdat ik, mede- Love Island- fans, denk dat sommigen van ons zich schuldig maken aan hetzelfde als Huda – figuurlijk gezien tenminste. In plaats van ons te concentreren op het feestmaal dat seizoen 7 voor ons ligt, lijken velen van ons er maar niet aan te kunnen ontkomen om na te denken over hoe het zich verhoudt tot eerdere versies van de serie, met name seizoen 6 van afgelopen zomer.
Het lijdt geen twijfel dat het vorige seizoen een gamechanger was voor de Amerikaanse versie van Love Island . Voorheen slechts een nichehit, steeg de kijkcijfers gedurende de zomer, en tegen het einde van het seizoen was Love Island USA eindelijk op weg om het soort culturele fenomeen te worden dat de franchise al lang is in het Verenigd Koninkrijk en elders. Peacock, de streamingdienst, was bezig met de marketing in de aanloop naar de Olympische Spelen, en een nieuwe presentatrice, Ariana Madix, had zich aangesloten en haar eigen publiek van reality-tv-fans meegebracht. Maar bovenal had de show – waarin een groep "Islanders" met elkaar aan het daten is in een afgelegen villa – het geluk aan haar zijde in de vorm van een ongewoon aantrekkelijke en charismatische cast. Tegen de tijd dat de reüniespecial in augustus werd uitgezonden , vroeg ik me al af hoe de producenten zichzelf in vredesnaam zouden kunnen overtreffen.
De legende van Love Island USA seizoen 6 is rond en kijkers zijn massaal komen opdagen voor seizoen 7. Ze hebben er al meer dan 1 miljard minuten van bekeken sinds de serie in juni terugkeerde, en Peacock heeft gemeld dat 39 procent van die kijkers nieuw is bij Love Island . Zelfs degenen die de serie al eerder hebben gezien, hebben de serie afgelopen zomer misschien ingehaald in plaats van live te kijken – een van de voordelen van Love Island is dat het zes dagen per week, meerdere weken lang, bijna in realtime wordt uitgezonden. Dit is de eerste zomer dat een enorm publiek sinds het begin vastzit. Hoewel we in een gefragmenteerde mediaomgeving leven waar niets meer echt massaal is, heeft de serie het gevoel gegeven dat iedereen, of in ieder geval iedereen die je op sociale media volgt, kijkt. Love Island is nog nooit zo populair geweest.
Het is, afhankelijk van wie je het vraagt, ook nog nooit zo slecht geweest. Inderdaad: na een paar weken in de villa, en bijna een week voor de finale, lijkt de consensus te zijn dat dit seizoen waardeloos is. Waar ging het allemaal mis? Was een kwaliteitsdaling onvermijdelijk, na het overweldigende succes van seizoen 6 van vorig jaar? Of ligt het echte probleem bij de fans die het huidige seizoen maar blijven vergelijken met het doorbraakseizoen?
De eerste paar weken van de show werden gedomineerd door onze eerder genoemde pannenkoekentelkoningin Huda en een relatie die ze had opgebouwd met een man genaamd Jeremiah. De mooie maar onzekere en bezitterige Huda is een vrij bekend type realityshow, maar ze bleek desalniettemin al snel verdeeldheid te zaaien onder fans , en haar relatie met Jeremiah kwam abrupt ten einde toen het publiek van Love Island stemde om ze uit elkaar te halen. Deze stemmingen, uitgevoerd via een bijbehorende mobiele app die de serie zwaar promoot, zijn een regelmatig maar sporadisch onderdeel van de kijkervaring en zijn dit seizoen een betrouwbare bron van chaos geweest. Het meest opvallende was een combinatie van stemmen van het publiek en castbeslissingen voor de camera die resulteerde in de verrassende afzetting van Jeremiah en een andere populaire deelneemster, Hannah, ongeveer drie weken na aanvang van het seizoen, een gebeurtenis waar sommige fans nog steeds niet helemaal overheen lijken te zijn. Daarna was het tijd voor Casa Amor, de kenmerkende wending van de show, bedoeld om roet in het eten te gooien voor de bestaande koppels in de villa door een heleboel nieuwe romantische mogelijkheden te introduceren – alleen waren er dit keer nauwelijks sterke koppels om te verstoren. Er is zelfs zo'n gebrek aan echte connecties geweest dat de producenten een online fanbeweging rond een overwegend platonisch stel, Nic en Olandria, opmerkten en de twee in feite dwongen om samen een romance te verkennen in plaats van geëlimineerd te worden. Het geheel stonk naar wanhoop, maar ik neem het de producenten niet kwalijk dat ze het geprobeerd hebben, want ze wilden duidelijk ons huidige lot vermijden, waarin de villa overvol en gespannen is en niemand elkaar echt lijkt te mogen. Ik heb meerdere oproepen op sociale media gezien om het seizoen vroegtijdig te beëindigen en het prijzengeld naar een goed doel te laten gaan of naar een deelneemster genaamd Amaya, die geen sterk koppel is, maar desalniettemin een favoriet bij de fans is geworden. Is er ooit een seizoen van Love Island geweest met haar kleine liefde?
Ik heb er lang over nagedacht of dit een "slecht" seizoen van de show is. Ik mis zeker een aantal deelnemers van vorig jaar – de vurige Serena, de dramatische Rob, de onelinerkoningin Leah – en de sterke connecties die ze hadden. Een veelgehoorde kritiek is dat de explosieve populariteit van de show ervoor heeft gezorgd dat de deelnemers van dit seizoen te zelfbewust waren, te veel geïnteresseerd in het vergroten van hun volgersaantal buiten het eiland in plaats van open te staan en het spel te spelen. Misschien wel, maar het is niet alsof de cast van vorig jaar niet beroemd wilde worden – ben ik de enige die zich de bekentenis van de lieve Kordell herinnert dat hij ervan droomde om gesponsorde content te maken voor Cheez-Its? ( Die droom heeft hij overigens waargemaakt .) Ik mis het vorige seizoen ook, maar ik denk dat de mate waarin dit seizoen een ramp is geweest en dat de productie daarvoor verantwoordelijk is, overdreven is. Amerika is nog steeds aan het leren hoe ze Love Island moeten kijken, de ritmes en mogelijkheden ervan, en de serie ontwikkelt zich nog steeds tot zichzelf. En, om niet al te veel als een basisschoolleraar te klinken, misschien moeten we leren dat elk seizoen op zijn eigen manier uniek en bijzonder is. Soms wint een aantrekkelijk stel dat oprecht verliefd lijkt , en soms, nou ja, gebruikt een man met een Napoleoncomplex zijn tijd in de villa als een uitgebreide auditie voor Traitors . Het mooie van het leven, en van deze serie, is dat we nooit weten wat er gaat gebeuren of welke nieuwe bom ons te wachten staat! Of dat is tenminste wat ik mezelf vertel als ik vanavond kijk. Ik hoop in ieder geval dat Huda alle pannenkoeken krijgt die ze wil.
