Dit legendarische logo was oorspronkelijk bedoeld om muziek te censureren. Het werd het perfecte marketinginstrument.

Om verder te gaan

Eind jaren 80. De muren van tienerkamers zijn bedekt met verfrommelde posters van rivalen 2Pac en The Notorious B.I.G. of Nirvana's grunge. Deze posters vertellen over de dromen en breuken van een generatie die opgroeit tussen het lawaai van bommen uit de Golfoorlog en de groove van ghettoblasters. Ook in de straten van grote Amerikaanse steden wordt mode steeds openlijker. XXL-sweatshirts wapperen als vlaggen van brutaliteit; baggy jeans tarten decorum, Cortez en Dr. Martens beuken op de stoepen. Grunge, ontstaan ​​in de kelders van Seattle, infiltreert ook middelbare scholen als een zoet gif met vettig haar, geruite overhemden en de afwezige blik van degenen die te vroeg begrepen dat de wereld hen niets verschuldigd was. Skateboarders heersen op lege parkeerterreinen, doppen achterstevoren vastgeschroefd, walkmans op hun heupen. Public Enemy slaat met een dreun tegen betonnen muren. We hangen rond in winkelcentra, plunderen kabelkanalen en nemen vervolgens veertien nummers tellende "I love you"-cassettes op.

In 1988 sloeg "Straight Outta Compton" van NWA in als een bom. Niet alleen de inhoud was verontrustend – brutaal, uitgesproken, ongepolijst – maar ook de houding, de brutaliteit. Toen de RIAA de waarschuwing "Deze muziek bevat expliciete teksten" uitbracht, lachte de Californische groep erom. Het album werd een fenomeen, niet ondanks, maar dankzij de sticker. Blanke tieners uit de buitenwijken van Californië en New York...

Artikel gereserveerd voor abonnees.

Inloggen

Wilt u meer lezen?

Al onze artikelen integraal vanaf €1

Abonneren

Of

Ontdek al onze aanbiedingen