Dood van academicus Florence Delay

Jeanne d'Arc in de film van Robert Bresson uit 1962, gaf de academica en kortlevende actrice Florence Delay, die dinsdag op 84-jarige leeftijd overleed, in haar boeken uiting aan een onmiskenbare passie voor de hoofse liefde, het theater en Spanje.

Als dochter van academicus Jean Delay was zij in 2000 de vierde vrouw die tot de instelling werd toegelaten, na Marguerite Yourcenar, Jacqueline de Romilly en Hélène Carrère d'Encausse.

Florence Delay was jurylid voor de Prix Femina (1978-1982), lid van de leescommissie van Gallimard (1979-1987), lid van de redactieraad van het tijdschrift "Critique" (1978-1995), toneelcolumnist voor "La Nouvelle Revue française" (1978-1985) en lid van de leescommissie van de Comédie-Française (2002-2006).

Ze werd geboren in Parijs op 19 maart 1941. Al tijdens haar studie raakte ze gepassioneerd door Federico Garcia Lorca. Ze behaalde haar Spaanse lesbevoegdheid en ging zich richten op algemene en vergelijkende literatuurwetenschap, die ze doceerde aan de Sorbonne.

Zijn passie voor Spaans ontstond toen hij als kind op vakantie ging naar Bayonne (Pyrénées-Atlantiques) bij zijn grootvader, Maurice Delay, een chirurg en politicus die van 1947 tot 1958 burgemeester van deze stad was.

"Ik wilde theater maken (...), maar mijn vader deed een deal met me: als ik de Spaanse lesbevoegdheid zou kiezen, een familietraditie, zou hij me een studio aanbieden. Het was in wezen een heel goede beslissing, omdat ik zo een prachtige carrière kon nastreven: lesgeven. Ik ben mijn vader dankbaar," zei ze.

Ze werd voor het eerst bekend via de film: Robert Bresson ontmoette haar en raakte betoverd door haar stralende gezicht met heldere ogen, omgeven door blond haar, zozeer zelfs dat hij haar de titelrol gaf in zijn film "Het proces van Jeanne d'Arc".

"Florence Delay heeft die tijdloze gratie, een lichte, levendige vrouwelijkheid, een jeugdige spontaniteit (...) die allemaal nuances zijn die te zien zijn in de sprankelende lijnen van +The Trial+", schreef Le Figaro over haar rol. We zullen haar daarna zien in een handvol films, geregisseerd door Chris Marker, Benoît Jacquot en Michel Deville.

In 1973 publiceerde ze haar eerste roman, Midnight at the Games , waarin ze een thema beschreef dat een leidmotief zou worden in haar toekomstige boeken: hoofse liefde.

Ze won de Femina in 1983 voor Riche et légère, de François Mauriac-prijs in 1990 voor "Etxemendi", de Grand Prix du Roman de la Ville de Paris in 1999 en de Essayprijs van de Académie française voor Dit Nerval . Dit is een indirect eerbetoon aan haar vader, een schrijver en groot psychiater, en tevens fervent lezer van Gérard de Nerval.

Florence Delay is corresponderend lid in Frankrijk van de Real Academia Española (het Spaanse equivalent van de Franse Academie) en heeft onder meer teksten vertaald van Lorca, José Bergamin en Ramon Gomez de la Serna.

Begin jaren zestig was ze stagiaire bij Jean Vilar op het Festival van Avignon en assistente van Georges Wilson bij het TNP. Voor het theater vertaalde ze onder meer La Célestine van Fernando de Rojas, geregisseerd door Antoine Vitez in 1989. Samen met de dichter Jacques Roubaud componeerde ze een cyclus van tien toneelstukken getiteld Graal théâtr e, uitgegeven tussen 1977 en 2005.

Zijn nieuwste originele essay, There Are No Horses on the Road to Damascus (2021, Seuil), is een duik in christelijke en literaire beeldspraak.

Zij is getrouwd met producer Maurice Bernart en is de zus van Claude Delay (geboren in 1934), psychoanalyticus en auteur van romans en biografieën (over Coco Chanel, de Russische dichter Marina Tsvetajeva en de broers Alberto en Diego Giacometti).