Filmfestival van Cannes. Julia Ducournau: "Ik heb niet echt het gevoel dat ik kans maak op de Gouden Palm"
Julia Ducournau is een belangrijke figuur in de hedendaagse cinema sinds Titane (2021), die de Gouden Palm won, de eerste voor een Franse vrouwelijke regisseur. Zijn nieuwe film Alpha , die aanstaande maandag 19 mei wordt gepresenteerd, is een van de meest verwachte werken in competitie op het 78ste Filmfestival van Cannes.
U keert terug naar het filmfestival van Cannes, waar u meedingen naar een tweede Gouden Palm, na de triomf van Titane . Wat is je gemoedstoestand met betrekking tot deze nieuwe competitie?
"Ik ben hier als eerste met een nieuwe film, en ik word er helemaal gek van!" Ik heb niet echt het gevoel dat ik meeding naar de Gouden Palm. Ik voel vooral de druk om mijn werk te presenteren . »
Alpha gaat over aids, maar het woord wordt nooit uitgesproken. Hoe heeft deze ziekte uw kijk op het leven beïnvloed?
Wat ertoe deed, was de manier waarop de maatschappij destijds met zieken omging: uitsluiting , mishandeling, wijdverbreid en traumatisch. Deze donkere periode in onze geschiedenis blijft een onvoltooide rouwperiode. De film laat zien hoe de ziekte is ingezet om deze collectieve angst te weerspiegelen.
"Onze generatie kampt met posttraumatische stress, waarbij angst de seksuele bevrijding heeft vervangen."U spreekt over onvoltooide rouw. Hoe werd jouw generatie gekenmerkt door de jaren 90 en hoe is dit terug te zien in Alpha ?
De film onderzoekt transgenerationeel trauma, waarbij het taboe rond brute sterfgevallen een cyclus van angst in stand houdt. Totdat we het verleden en de spiegel die het de maatschappij voorhoudt accepteren, kunnen we de waardigheid van slachtoffers niet herstellen of herhaling van fouten voorkomen. Onze generatie kampt met posttraumatische stress, waarbij angst seksuele bevrijding heeft vervangen. In de jaren 90 was seks synoniem met gevaar, de ander een bedreiging. Dit leidde tot een kolossale morele en menselijke terugslag, een woede die nog steeds voelbaar is.
De film lijkt ook een blik te werpen op de huidige maatschappij, waarin angst nog steeds de boventoon voert. Was het een bewuste bedoeling om deze parallel te trekken tussen de aidsjaren en nu?
Ja, absoluut. Ik schreef deze film eerder dan gepland, gedreven door een gevoel van verbijstering over de wereld van vandaag, waarin we onszelf afleiden om crises te vermijden. Teruggaan naar die tijd stelde me in staat om de angst van vandaag, die ik al sinds die tijd voel, te "cathartiseren". Het is pure fictie, maar ook een uitlaatklep.
Deze content is geblokkeerd omdat u geen cookies en andere trackers hebt geaccepteerd.
Door op "Ik ga akkoord" te klikken, worden er cookies en andere trackers geplaatst en kunt u de inhoud bekijken ( meer informatie ).
Door te klikken op "Ik accepteer alle cookies" geeft u toestemming voor het plaatsen van cookies en andere tracers voor de opslag van uw gegevens op onze sites en applicaties voor personalisatiedoeleinden en gerichte advertenties.
U kunt uw toestemming op elk moment intrekken door ons gegevensbeschermingsbeleid te raadplegen. Mijn keuzes beheren
De zieke mensen in jouw film bevriezen en veranderen in prachtige marmeren beelden. Is dit een manier om eer te bewijzen aan de slachtoffers van dat tijdperk?
"Ja, dat klopt. Het idee komt van het 'liggen'-syndroom, een psychoanalytische theorie waarin het trauma van een plotselinge dood wordt overgedragen op een nakomeling, die de symptomen herbeleeft. Dit beeld van de liggende figuur, filmisch en sacraal, stelde me in staat om de doden die destijds als profaan werden beschouwd, mooi te maken."
Waarom heb je gekozen voor een 13-jarige heldin, een cruciale leeftijdscategorie, om dit verhaal te vertellen?
"Deze overgangsperiode, tussen kindertijd en volwassenheid, is fascinerend, waar lichaam en smaak chaotisch zijn. Het is een fysiek en emotioneel festival, waarin je noch kind noch volwassene bent, maar als het een of het ander behandeld wordt. Het past bij mijn cinema, en ik houd van personages van deze leeftijd vanwege hun kwetsbaarheid en energie."
Jouw scènes dompelen de kijker onder in een intense beleving. Hoe heb je deze fysieke momenten vormgegeven?
Alles wordt gezien vanuit het lichaam en hoofd van Alpha, de hoofdpersoon. De scènes geven zijn directe gevoelens weer, zoals duizeligheid of paniek, zonder de angst van buitenaf te tonen. Zelfs de flashbacks, zonder Alpha in beeld, kunnen een geïdealiseerde weergave zijn van wat ze zich uit het verleden voorstelt, met een dromerige esthetiek, zoals de lege gang van het ziekenhuis.
De fysieke transformatie van Tahar Rahim, uitgeput en uitgemergeld, is opvallend. Hoe heb je met hem aan die extreme dunheid gewerkt?
Het scenario was duidelijk: een drugsverslaafde kan geen 90 kilo wegen. Tahar begreep dit meteen na het lezen en zette zich volledig in, met medische begeleiding om veilig af te vallen. We speelden ook met de grauwe belichting om zijn magerte te accentueren, ondanks zijn resterende spieren. Zijn optreden was intens, maar ik maakte me zorgen om hem, vooral tijdens fysieke scènes.
Le Progres
