Haute-Loire. Humor, engagement en eigenzinnige liedjes, dat zijn de Fatals Picards.

De redactie wilde meer weten over deze band die weinig aandacht krijgt in de pers, maar wel volle zalen trekt. We namen contact op met Laurent Honel, de gitarist van de band. Hij groeide tegen zijn wil op in "een familie van beruchte communisten", zegt hij, en werd al op jonge leeftijd "gedwongen" om naar Georges Brassens, Jean Ferrat en Renaud te luisteren, Goscinny, Fred, Tardi en Franquin te lezen en Apostrophes te kijken. We zijn geïntrigeerd...

Je komt op 29 augustus spelen in Yssingeaux, een stadje waar veel inwoners van Saint-Étienne op vakantie komen of wonen. Saint-Étienne is de thuisbasis van ASSE, maar ook van Bernard Lavilliers, een artiest die je in een van je nummers laat horen. Wat vind je van "Nanard"?

"Toen we dit nummer schreven, was het in eerste instantie Pauls idee, de zanger. Hij zei altijd "Don't be a Bernard Lavilliers" als een vriend op de middelbare school een leugenaar was. We zijn grote fans van hem als muzikant. Ik ontdekte hem rond de tijd van Gringo , ik luisterde naar al zijn albums. Hij speelde mee in de videoclip omdat hij begreep dat we muziekfans waren. Maar zodra we een documentaire of een interview zagen, hadden we de indruk dat hij overal was: in Nicaragua, El Salvador, Chili... Zijn Saint-Etienne Che Guevara-kant deed ons lachen. We maakten van hem een ​​almachtig en alwetend personage. Dat is het principe van de karikatuur. Ik weet niet hoe hij het in eerste instantie opvatte, maar hij speelde uiteindelijk zijn eigen dubbel in onze videoclip. Weinig artiesten hebben een nummer op hun naam staan. We hebben enorm veel respect voor wat hij het Franse lied heeft bijgebracht." Hij doet zoveel dingen die waar zijn dat hij het verdient om ook dingen te hebben gedaan die niet waar zijn.

Les Fatals Picards passen niet in het plaatje van de klassieke showbusiness. Jullie handelsmerk is onconventionele humor en rockmuziek in het algemeen. Is dat het recept voor intergenerationeel succes?

Dat zou een verklaring kunnen zijn, maar ik zou er de creativiteit en de concerten aan toevoegen die onze reputatie hebben gemaakt. Wat nogal merkwaardig en zeldzaam is, is dat we ons begin jaren 2000 bevonden rond gemeenschappelijke en humoristische tekstuele verwijzingen en niet rond muziek. We waren fans van Pierre Desproges, Monty Python, Les Nuls, Raymond Devos, Charlie Hebdo , Hara-Kiri , Goscinny... We zijn nu tussen de 47 en 57 jaar oud, al deze mensen hebben ons geleerd om opzij te stappen en uit de pas te lopen.

Je bent nooit waar je verwacht wordt. Dat blijkt wel uit je deelname aan het Eurovisiesongfestival in 2007. Heb je daar goede herinneringen aan?

Over het algemeen wel. Warner, waar we toen zaten, vroeg ons mee te doen aan de selecties. We schreven L'amour à la française en werden geselecteerd dankzij de publieksstemming. We zaten in de problemen, maar het was een geweldige ervaring en een enorme boost voor onze carrière en voor uitverkochte bioscopen. Als ik er nu met mijn kinderen over praat, vinden ze het onwerkelijk dat we hebben meegedaan aan een evenement van deze omvang.

Je behandelt ook serieuze onderwerpen, maar altijd op een luchtige manier. Dat geldt bijvoorbeeld voor Mijn Boom (het ongeluk van boeren) of Mijn Vader Was Zo Links . Is dit jouw manier om boodschappen over te brengen?

Ik heb altijd een voorkeur gehad voor humor en het onconventionele. We zijn minder dogmatisch, minder rustgevend en minder prekerig. My Father is een van onze grote hits. Het is bijna een educatief nummer. Het gaat over Maurice Thorez en Jaurès en herinnert jongere generaties aan belangrijke namen in de geschiedenis van sociale strijd. Ongeacht onze ideeën, het nummer vertelt over de kracht van de herinnering aan onze jeugd. Zelfs als we niet langer links zijn of anders denken, roept My Father Was So Left-Wing veel herinneringen op en raakt het veel mensen.

De Fatals Picards bestaan ​​25 jaar. Is het jullie doel om het record van de Rolling Stones (63 jaar) qua levensduur te verbreken?

"Het probleem is dat we later zijn begonnen en geen drugs gebruiken. Maar voorlopig hebben we het geluk dat we een groeiend publiek hebben en een echte familie zijn. We kunnen het uitstekend met elkaar vinden en we zijn altijd creatief."

Heb je nog een boodschap voor het publiek voordat je het podium opgaat in Yssingeaux?

Gezien de wereld waarin we leven, beloven we mensen dat ze anderhalf uur op een andere planeet zullen leven. We spelen Bernard Lavilliers , My Father Was So Left-Wing en Job Security .