In het werk van Vera Buck komen parallelle ficties en ouderlijk geweld voor

Vind op deze pagina al het laatste misdaadnieuws en de boeken die Libé heeft opgemerkt . En abonneer je op de Libé Polar-nieuwsbrief door hier te klikken.

Het was afgelopen herfst. Vera Buck was nog onbekend in Frankrijk, maar met Wolf Children zou ze al snel een van de favorieten van het literaire seizoen worden. De Duitse schrijfster speelde met de regels van de gothic detective en de sfeervolle thriller, en vermengde verleden en heden, de wreedheid van roofdieren, verloren onschuld en de geheimen van een natuur die niets aantrekkelijks heeft. Maar terwijl ze de lezers met een opeenvolging van mysteries in vervoering bracht, klampte ze hen vast aan deze beklemmende roman vol leugens.

Een jaar later keert Vera Buck terug met The Treehouse , nog steeds balancerend tussen de basisprincipes van de psychologische en horrorroman. We volgen een gezin, Henrik, Nora en hun 5-jarige zoontje Fynn. Alle drie gaan ze op vakantie naar een afgelegen huis, geërfd van Henriks grootvader, die overduidelijk een vreemde man is met een ingewikkeld verleden. Maar het perfecte verblijf op het Zweedse platteland neemt al snel een andere wending en het sprookje verandert in een nachtmerrie wanneer Fynn verdwijnt. Een paar kilometer van de oude boerderij heeft een jonge botanicus, Rosa, "die altijd al dol is geweest op het gezelschap van lijken" , zojuist het skelet van een kind opgegraven, wat leidt tot sinistere onthullingen. Maar de essentie bevindt zich nog steeds ergens anders, bovenin een "boomhut" die rechtstreeks uit Roodkapje of Hans en Grietje lijkt te komen, en sporen van geweld onthult op oude, versleten dekens. Dit heksennest is, onder andere, dat van Marla, slachtoffer van een monster dat haar opsluit, meestal jarenlang vastgebonden.

Vera Buck ontwikkelt al deze parallelle ficties genadeloos door haar helden – en vooral haar heldinnen – hoofdstuk na hoofdstuk een stem te geven. Deze methode is al sinds mensenheugenis bekend, maar is belangrijk in dit boek, dat gaat over ouderlijk geweld, verloren kinderen en slachtoffers van verwaarlozing. Het is duidelijk dat de schrijfster er plezier in heeft om de ergste soorten klootzakken te portretteren, en daar zijn er veel van.

Alles zal eindigen in processen, gevangenisstraf en bovenal verklaringen die Vera Bucks betoog vereenvoudigen en alles in een teleurstellend laatste hoofdstuk proppen. Dat is jammer, want menselijke gerechtigheid, bekentenissen en excuses zullen de meisjes nooit redden uit "het dichte bos en de donkere lucht", zoals de opmerkelijke Astrid Lindgren, de auteur van Pippi Langkous, schrijft, en die Vera Buck in het motto citeert.