In Parijs stelt het Museum voor Joodse Kunst en Geschiedenis Pascal Monteil tentoon, borduurder van zwevende lichamen

Borduren is een discipline van geduld, een kunst van versiering en representatie die keuzes evenzeer bevestigt als motieven die de herinnering vastleggen en er een toevluchtsoord, materieel en kwetsbaar, aan toekennen. Katoen, zijde of wol, goud of zilver, de draad legt het verhaal vast, articuleert herinneringen en uitvindingen, zonder dat de drager er echt toe doet. Maar borduren is ook, mondeling, details, misschien denkbeeldige omstandigheden, aan een verhaal toevoegen om het te verrijken, te verfraaien, het een nieuwe dimensie te geven, waarbij de waarheid minder telt dan de verleiding die eraan ten grondslag ligt.

Pascal Monteil weet dit, en hij respecteert nauwgezet het dubbele contract dat hij zich eigen maakt wanneer hij, na als nomade naar India te zijn vertrokken, tot de ontdekking komt dat borduurders met wijd open ogen, recht, sereen en aandachtig, de wereld het meest waarheidsgetrouw weergeven. Zo besluit de kunstenaar, die tot dan toe als architect werkte aan de vakkundige montage van foto's en schilderijen, deze onzichtbare broederschap te claimen en de naald en de wollen draad te omarmen. Hij geeft aan zijn Gardische afkomst alleen het hennepdoek, dat hij kiest als drager voor de verhalen die hij zich vóór zijn ambachtelijke praktijk voorstelt.

Je hebt nog 75,04% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.