Jean Meckert: de andere kant van het Polynesische paradijs

Vind op deze pagina al het laatste misdaadnieuws en de boeken die Libé in het oog springen . En abonneer je op de Libé Polar-nieuwsbrief door hier te klikken.

De Maagd en de Stier is het tiende boek van Jean Meckert (alias Jean Amila) dat in de Arcanes-collectie van Joëlle Losfeld is heruitgegeven. Na La Marche au canon , Nous ont les mains rouges , la Lucarne , speelt deze nep-spionageroman zich af in Polynesië, maar Gauguin wordt vervangen door Honoré, een tweederangs schilder die middelmatige aquarellen aan toeristen verkoopt. Deze fictie, gepubliceerd in 1971, is een "curiositeit" , zoals de twee auteurs van het voorwoord, Stéfanie Delestré en Hervé Delouche, benadrukken. Zij hebben een subtiele heruitgave op zich genomen van de ongepubliceerde en onbereikbare werken van deze formidabele schrijver, ontdekt door Raymond Queneau en André Gide.

De Maagd en de Stier is in de eerste plaats een project van filmmaker André Cayatte. Meckert en Cayatte werkten samen aan We Are All Murderers en Justice Is Done , maar dit keer gaat het over een verkenningsmissie naar Polynesië. Het is echter geen droomreis. Jean Meckert keert terug van deze ervaring met een verlangen om te vechten, hij wil de andere kant van het paradijs laten zien, de verschrikkingen van het kolonialisme, de exotische illusie, de schaduw van radioactieve neerslag die de autoriteiten zorgvuldig verbergen. "Maar dat was niet genoeg voor de smerige militaire 'onderzoekers'. Wat is er spannender dan bevolkingsgroepen te infecteren met gekweekte en ingenieus verspreide bacteriën..."

Om nog maar te zwijgen van een onmogelijke liefdesgeschiedenis tussen een zondagskunstenaar en een koningin van het witte doek. Tahiti wordt geleidelijk een vervloekte plek en de roman een smerig en leugenachtig verhaal. De Maagd en de Stier is vreselijk pessimistisch. We herkennen de ontroerende schrijfstijl en de verontwaardiging van de auteur van Coups. Nooit een poseur, altijd geëngageerd, woedend.