Op het Festival van Avignon, zachte waanzin op de “Summit” met Christoph Marthaler

Het is als een drug. Een shot milde waanzin in de hardheid van de tijd, die je bedwelmt en je doet zweven. Een ondefinieerbare roes, alsof de berglucht in de smeltkroes van Avignon is gestort. Met The Summit bood de 73-jarige Zwitserse meester Christoph Marthaler het Festival, waar hij sinds 2013 niet meer was geweest, een wonderbaarlijk spektakel, waarin zijn gevoel voor het absurde van de lucht wedijvert met politieke scherpzinnigheid in de tijden van desintegratie waarin we leven. Een geschenk.

Dus, eerst de setting. Een houten chalet dat direct in de rots lijkt te zijn gebouwd, omdat het dwars door de vloer heen zichtbaar is. De plek is zo hoog dat hij alleen bereikbaar is met een goederenlift, die eerst een kopie van de Mona Lisa en diverse andere, even onverwachte objecten uitspuugt, wat voor algemene hilariteit zorgt. Voordat ze plaatsmaken voor een klein groepje mensen, die één voor één arriveren: drie vrouwen, drie mannen.

Hoeden met veren, jacquardwollen vesten, Tiroolse leren broeken en wandelschoenen – het lijkt wel of we in de Beierse Alpen zijn – misschien volg je onze blik al. Wat doen ze hier, deze mensen die Frans, Italiaans, (Schots) Engels, Duits en zelfs een Oostenrijks dialect met archaïsche ondertonen spreken? Is dit een van die toppen van 's werelds groten en de goeden, discreet bijeen op een veilige plek (althans qua uiterlijk, zoals we later zullen zien)?

Je hebt nog 70,76% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.