Waarom slecht werken meer kost dan niet werken

Google Nieuws Abonneren

Terwijl de overheid ernaar streeft om tegen 2026 € 43,8 miljard aan besparingen te realiseren, wordt een andere kloof stilletjes groter: malaise op de werkvloer. Chronisch ziekteverzuim, massale burn-outs, wijdverbreide demobilisatie... Werk, wanneer het mensen ziek of onverschillig maakt, kost meer dan het oplevert.

Lees ook

Interview: Wie gaat de begroting van Bayrou echt betalen? Debat tussen economen Anne-Sophie Alsif en Henri Sterdyniak

Volgens de IBET-index van 2024 [ PDF ] vertegenwoordigt deze collectieve terugtrekking een jaarlijkse kost van 14.840 euro per werknemer, oftewel bijna 300 miljard euro per jaar. Meer dan 10% van ons bbp verdampt in onverschilligheid!

Terwijl we debatteren over bezuinigingen, negeren we dit stille bloedvergieten. Een paradox: we overwegen de vergoeding van langdurig ziekteverlof (met name voor kanker) te beperken, maar we staan toe dat er een professionele cultuur ontstaat die op zichzelf vermoeidheid, angst, ziekte en zingeving genereert.

Burn-out en depressie

Het absenteïsme steeg van 3,2% in 2019 naar 4,5% in 2024. En 92% van de Franse werknemers zegt niet betrokken te zijn bij hun werk, waarmee Frankrijk op de op één na laatste plaats in Europa staat [ Gallup , 2024] . En van de afwezigheden van meer dan drie maanden is de helft gekoppeld aan burn-out, 47% aan depressie [ Prévia , 2025] .

Lees ook

Bedrijven betalen de prijs in de vorm van omzet, ongeplande ontslagen, afnemende kwaliteit, vertragingen en verlies aan concurrentievermogen. De overheid betaalt de gevolgen via de sociale zekerheid, de verhoging van de dagvergoedingen en de vele verborgen kosten die gepaard gaan met collectieve terugtrekking. We doen een eenvoudig, concreet en ambitieus voorstel: welzijn op het werk als nationale zaak te vestigen vanaf 2026, een verkiezingsjaar. Waarom? Omdat deze erkenning ons in staat zou stellen om:

• alle publieke en private actoren mobiliseren rond hetzelfde doel;
• de meting van het welzijn op het werk te veralgemenen door de invoering van een verplichte IBET-sectorindex voor bedrijven met meer dan 50 werknemers, zoals aanbevolen door Victor Waknine, de bedenker van de indicator en de berekeningsmethode ervan, die is gebaseerd op de economische gevolgen van desinteresse;
• maak bepaalde overheidssteun afhankelijk van duidelijke toezeggingen over de kwaliteit van het leven op het werk;
• en bovenal alle organisaties, inclusief kleine en middelgrote ondernemingen, voorzien van concrete en meetbare hefbomen voor duurzame actie.

In heel Frankrijk worden initiatieven al succesvol geïmplementeerd. Sommige bedrijven richten zich op cohesie, erkenning en collectieve motivatie door middel van gamification, sociale interactie en een cultuur van verbinding. Andere bedrijven ontwikkelen preventie- en gepersonaliseerde ondersteuningsbeleid om werknemers in kwetsbare situaties te ondersteunen: ouderschap, mantelzorg , een beperking, geestelijke gezondheid, financiële problemen, enzovoort.

Lees ook