70 kilometer op krukken in de woestijn... Het grote avontuur van Pierre Borgella, een eenbenige marathonloper uit Bordeaux

Pierre Borgella, een eenbenige atleet uit Bordeaux, is net terug uit Turkije, waar hij 70 km op krukken liep. Hij was de enige para-atleet die deelnam aan deze Marathon des Sables.

" Het was het avontuur van zijn leven." Pierre Borgella, een 23-jarige para-atleet, voltooide een paar weken geleden de Marathon des Sables in de woestijn van Cappadocië in Turkije. Een prestatie die hij in vier dagen tijd op krukken over een afstand van 70 kilometer liep... Nadat zijn linkerbeen op 17-jarige leeftijd werd geamputeerd na een ernstig motorongeluk, is de jongeman uit Bagnères-de-Bigorre nooit gestopt met sporten. Als "turbulent kind", een amateurrugbyer sinds zijn tienerjaren, heeft hij zijn fysieke mogelijkheden altijd tot het uiterste gedreven. Deze marathon was een nieuwe mijlpaal voor hem, met een diepgewortelde drang om te concurreren met mensen zonder beperking.

Zijn handen, nog steeds rood van de ontsmettingsmiddelen, met blaren van het rennen op krukken, vertelt Pierre in alle nederigheid over zijn prestatie. "Dat ik deze ultratrail heb volbracht, is te danken aan mijn neef Léo, die me vergezelde." Net als hun hechte familie zijn de twee jongemannen altijd erg "close" geweest. Nachten in kampen met de andere marathonlopers, om 4 uur 's ochtends opstaan om te rennen voor de sterke hitte, elk uur pauzeren om te hydrateren... Ze deelden alles tijdens deze beproeving.

"Ik stopte om de vijf minuten. Het moet verschrikkelijk zijn geweest voor Leo," vertrouwt Pierre toe. Zijn neef wachtte de hele race op hem, een solidariteit die essentieel was om het avontuur te voltooien. Want de uitdagingen waar Pierre voor stond, waren talrijk.

Eerst moest hij aan zijn uithoudingsvermogen werken. Vier maanden lang onderging Pierre een training die een topsporter waardig was: schouderversterking, drie fysiotherapiesessies per week, ochtend- en middagtrainingen... Een gezonde dosis sportieve intensiteit. "Sport heeft Pierre gered en blijft hem redden", benadrukt zijn moeder.

Een grote zwarte tijger getatoeëerd op zijn huid herinnert ons eraan: Pierre vecht. Niet zozeer tegen zijn handicap en zijn prothese, die hij heeft geaccepteerd ("het is een deel van je, ook al is het geen mens"), maar tegen de vooroordelen die hem er doorgaans van weerhouden om te concurreren met valide atleten. "We maken vaak onderscheid tussen valide atleten en valide atleten: het irriteert me, het is behoorlijk vernederend." Dit besef werd al vroeg duidelijk: na zijn ongeluk behaalde Pierre zijn baccalaureaat, hervatte hij het zwemmen en schreef hij zich in voor een opleiding in de Bewegings- en Sportwetenschappen en Technologie (STAPS). Dat was de schok: van de acht sporten die hij wekelijks moest beoefenen, waren er slechts twee aangepast aan zijn handicap.

Dus sloot hij zich aan bij een para-zwemclub, en al snel bij een CrossFit-club in de Landes. In deze sport, die gewichtheffen, gymnastiek en atletiek combineert, nam Pierre voor het eerst deel aan wedstrijden met valide atleten. Dit is relatief zeldzaam: de evenementen die voorbehouden zijn aan para-atleten vinden "noch op dezelfde locaties, noch in dezelfde periodes" plaats als de evenementen voor valide atleten, waardoor "de gehandicaptensport" volgens hem geen enkele "aandacht krijgt".

Geïnteresseerd in de kwestie van gehandicaptensport, die hij in zijn bachelorscriptie behandelde, betreurt Pierre dat "niemand het meer heeft over de Paralympische Spelen van 2024". Hij noemt het gebrek aan financiering voor clubs om ze inclusiever te maken en de moeilijke toegang tot sportfaciliteiten voor mensen met beperkte mobiliteit, en herinnert zich geïrriteerd zijn bezoek aan Parijs voor de Spelen, waar "alleen lijn 14 voor [hem] was aangepast". Bij de Marathon des Sables was Pierre de enige atleet met een beperking. Hetzelfde geldt voor zijn CrossFit-club. Hij gaat ermee om, staat in de frontlinie om te strijden voor gelijkheid voor alle atleten, of ze nu met een beperking leven of niet.