Hoe het voelt om aangevallen te worden door een nijlpaard

Het was mijn verjaardag, 1 december 2018. Mijn man Ryan en ik hadden een paar lange dagen op Afrikaanse safari gezeten, dus besloot onze reisgroep een ontspannen kanotocht op de Zambezi te maken. We lunchen misschien en krijgen een ander perspectief voor foto's, omdat we dan lager op het water zitten en hopelijk iets langs de waterkant zien. De gidsen zeiden dat de kano's makkelijk genoeg waren voor 10-jarigen, geen probleem – ontspannend, niets om je zorgen over te maken.

We hadden onze Columbia-broeken aan, omdat we niet te lang in de zon wilden zitten en verbranden. We hadden onze safarihoeden, zonnebrillen, alles. Ze vertelden ons kort: als je eruit valt, zwem dan naar de dichtstbijzijnde kust. En we zeiden: ja, oké, we komen uit Odessa, Florida – dit is een eitje voor ons. We gaan niet uit een opblaasbare kano met natte bodem vallen, in feite een drijvende ring met een laag aan de onderkant zodat je voeten niet in het water bungelen.

Ryan en ik zaten in één vlot, en er was er eentje achter ons en voor ons, met gidsen en andere toeristen. Ik zat voorin. De kano was stabiel omdat hij net een grote binnenband is. Nog geen paar minuten nadat we te water waren gelaten, zei Ryan dat hij met zijn verrekijker een groep nijlpaarden rechts voor ons zag, dezelfde kant als waar we te water waren gelaten. Dus begonnen we te peddelen naar het midden van de rivier. Het was laagwaterseizoen, dus stukken van de rivierbodem staken uit als een soort eilandjes. We bereikten er bijna een toen ik naar rechts keek om te zien waar Ryan het over had. Ik zag geen enkele groep – ik zag alleen de rug van een nijlpaard onder water duiken. Het leek gewoon een groot rotsblok. We peddelden gewoon door naar de oever, en toen raakte het ons van onderaf.

De hele kano werd uit het water getild, en toen vielen we weer naar beneden. Stel je voor dat je over een rotsblok heen gaat tijdens het wildwatervaren: je raakt het, krijgt er een klap op en veert snel weer omhoog. Maar in plaats van dat we ertegenaan rennen, kwam het onder ons vandaan en kantelde de kano. We hadden niet meer de stabiliteit om in het water te blijven. Ryan viel één kant op, naar achteren, en toen de kano weer naar beneden plofte, viel ik naar voren, naar voren.

Ik dacht: oké, we moeten meteen naar de rotsen zwemmen . Ik had misschien één slag, en toen greep hij mijn been en trok me naar beneden.

In een fractie van een seconde dacht ik: hou je handen omhoog om te kijken hoe dicht je bij de oppervlakte bent . Maar de nijlpaard trok me naar beneden en begon te spartelen, waarbij hij mijn rechterbeen schudde. Ik voelde geen krachtige impact van de beet. Ik voelde geen pijn, geen kraken. Ik voelde alleen een enorme druk en een neerwaartse trek.

Mijn linkerbeen en de rest van mijn lichaam waren vrij. Zodra ik het wateroppervlak niet meer boven mijn hoofd kon bereiken, rolde ik me op tot een bal rond zijn gezicht. Zo, hoopte ik, zou mijn lichaam niet verder heen en weer, heen en weer geslingerd worden.

De meeste mensen zeggen: "Oh, prik gewoon in zijn ogen ." En mijn antwoord is: ik wist niet waar zijn ogen waren. Ik kon eigenlijk niets zien. Het is donker, troebel water. Ik denk niet eens dat mijn ogen open waren. Maar ik wist wel waar zijn bek zat – op mijn been – dus ik wist dat ik die kon proberen vast te grijpen. Natuurlijk was ik niet sterk genoeg om hem eraf te wrikken, maar ik wilde iets proberen.

Zijn huid voelde aan als een slijmerig stuk leer. Met snorharen.

Ik greep krachtig naar zijn bek. Maar zelfs tijdens al dat geslinger bleef ik kalm omdat ik mijn lucht probeerde te sparen. Ik wist dat ik bijna leeg was, en ik slikte steeds weer, net als kinderen die in het zwembad spelen en langer onder water kunnen blijven. Ik weet niet of het werkt. Het leek wel te werken toen ik klein was, dus dat was mijn instinct: slikken en kijken of dat hielp met mijn luchtverbruik. Ik schatte dat ik ongeveer vijf meter onder water zat, gebaseerd op de grootte en lengte van een volwassen nijlpaard, hun bekwijdte, en later ontdekte ik dat Ryan geen beweging aan het wateroppervlak had gezien terwijl ik eronder heen en weer werd geslingerd.

Mensen hebben gevraagd: Flitste er iets voor je ogen? Had je die grote ervaring in het hiernamaals? Nee. Ik ben een logisch persoon. Ik heb mijn levenservaringen gebruikt en die op dat moment toegepast. Houd je adem in. Onder water schreeuwen gaat je niet redden. Doe wat je kunt om jezelf uit de situatie te redden. Dat betekende voor mij dat ik ernaar greep en probeerde het los te wrikken, eraan te krabben of er op welke manier dan ook bij te komen.

Ik wist niet of hij me ooit zou loslaten, maar kort nadat ik hem vastgreep, deed hij dat. Ik kwam weer boven water, ondersteund door mijn reddingsvest. Ik ben er vrij zeker van dat ik 45 seconden onder water was, omdat ik bijna geen lucht meer had. Ryan klom net uit het laatste beetje water naar de oever.

Ik ben altijd al een atleet geweest, dus ik draaide me instinctief om en deed de paar slagen die ik nodig had om de rotsen te bereiken. Iedereen zei dat ik de kano-peddels moest pakken die ze me voorhielden, en ze trokken me de rest van de weg naar de oever. Toen kwam ik aan de oever en zag ik dat mijn been helemaal opengescheurd was.

Het leek wel een lichamententoonstelling . De bovenste laag huid en vet was in feite uit elkaar gescheurd en open. Het heet 'de-gloving', alsof een handschoen wordt uitgetrokken, maar dan de spier die van het bot afglijdt. Het was alsof een enorme C-vorm van mijn huid werd opgetild en aan de zijkant van mijn been hing. Je kon mijn hele spier zien, alles. Er was een stuk ter grootte van een golfbal, dat aan een draadje hing, waar zijn slagtand doorheen was geprikt. Ik bloedde niet veel, maar ik kon mijn been niet bewegen.

Ik verloor maar één teenslipper. Degene die bleef zitten, zat op het been waar ik gebeten was.