De erkenning van de Palestijnse staat door Frankrijk: waarom dit gebaar (misschien) het spel verandert

Het is een historische aankondiging. Op 24 juli 2025 verraste Emmanuel Macron iedereen door aan te kondigen dat Frankrijk de staat Palestina zou erkennen tijdens de volgende Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in september in New York.

Een krachtig en zeer politiek gebaar, iets wat Parijs in de bijna 35 jaar dat het de tweestatenoplossing mondeling steunde , nog nooit had gedurfd.

Zou deze beslissing, die Frankrijk tot een van de Europese zwaargewichten heeft gemaakt die de sprong waagden, de kaarten in het Midden-Oosten opnieuw kunnen schudden? Hier zijn enkele verklaringen.

Een groot politiek gebaar

Dit is een primeur voor een G7-lid . Door een Palestijnse staat te erkennen, breekt Frankrijk met zijn voorzichtige diplomatieke traditie. Tot nu toe beschouwde het een dergelijk besluit als voorbarig zonder vooruitgang ter plaatse. Maar de context is veranderd.

Meer dan 140 landen hebben Palestina al erkend, waaronder recentelijk verschillende Europese landen (Spanje, Noorwegen, Ierland, Slovenië). Parijs, dat voorheen afwachtte, heeft nu besloten om actie te ondernemen en niet langer alleen steun te verlenen.

Ze heeft een internationale conferentie in het vizier in New York, die ze op 28 en 29 juli samen met Saoedi-Arabië zal voorzitten. In deze conferentie zal ze proberen het vredesproces nieuw leven in te blazen.

Een reactie op een impasse

De oorlog in Gaza sleept zich voort, het aantal burgerslachtoffers loopt in de tienduizenden, de nederzettingenactiviteit op de Westelijke Jordaanoever bereikt nieuwe hoogten en de onderhandelingen zitten in een impasse. De laatste poging tot een staakt-het-vuren in Doha is mislukt.

In deze context heeft Mahmoud Abbas in een brief van 9 juni 2025 verschillende schriftelijke toezeggingen aan Frankrijk gedaan, waaronder de demilitarisering van Gaza en de organisatie van verkiezingen in 2026.

Hoewel deze toezeggingen niet neerkomen op een formele erkenning van Israël door de Palestijnse Autoriteit, schetsen ze wel de contouren ervan.

Emmanuel Macron ziet dit als een kans die gegrepen moet worden: "We moeten eindelijk de staat Palestina opbouwen, de levensvatbaarheid ervan verzekeren en ervoor zorgen dat de demilitarisering ervan wordt geaccepteerd en Israël volledig wordt erkend. Daarmee leveren we een bijdrage aan de veiligheid van iedereen in het Midden-Oosten."

Voor Emmanuel Macron is deze erkenning bedoeld om "de tweestatenoplossing te redden" voordat deze definitief verdwijnt. Een diplomatiek instrument dat gebruikt moet worden zolang er nog mogelijkheden zijn.

Versterkte stem voor Palestijnen, druk op Israël

Concreet verandert deze erkenning de situatie ter plaatse niet , maar het versterkt wel de legitimiteit van Palestina op het internationale toneel. En het zou andere landen die nog aarzelen, kunnen aanmoedigen om de stap te zetten.

De Israëlische reactie was onmiddellijk: "een beloning voor terreur", hekelde de regering. Maar voor Frankrijk is dit gebaar juist een manier om Hamas, een verklaarde vijand van de tweestatenoplossing, te marginaliseren. "Frankrijk is het eens met het vredeskamp", bevestigde minister van Buitenlandse Zaken Jean-Noël Barrot.

Dit initiatief zou een domino-effect kunnen hebben. Als Berlijn terughoudend blijft, zouden andere hoofdsteden – Lissabon, Brussel, Luxemburg – kunnen volgen.

In 2014 stemden verschillende Europese parlementen al vóór, zonder enige overheidsingrijpen. Frankrijk zou dit diplomatieke obstakel kunnen wegnemen.

Een riskante weddenschap

Deze beslissing is niet zonder gevolgen. Het zou de Frans-Israëlische betrekkingen verder kunnen onder druk zetten en de positie van Parijs als bemiddelaar kunnen verzwakken. Het is bovendien gebaseerd op een gok: dat de Palestijnse Autoriteit haar beloften nakomt.

Maar voor Emmanuel Macron is het nu of nooit. Hij markeert daarmee een historische ommekeer in de Franse diplomatie, die, zonder haar steun aan Israël te ontkennen, duidelijk opkomt voor volledige erkenning van Palestina.

Een bewuste breuk met de equidistantie die decennialang had geheerst. Een keuze die, hoewel de situatie er nog niet door verandert, de diplomatieke kaarten wel eens flink zou kunnen verschuiven.