De oorlog tegen Iran, Trumps oorlog te veel

Het kostte Donald Trump slechts een paar maanden om de Verenigde Staten in een nieuwe oorlog te slepen , nadat hij iedereen had beloofd dat hij "een einde zou maken aan de chaos in het Midden-Oosten". Een oorlog die in sommige opzichten doet denken aan de oorlog van George W. Bush tegen Irak en het regime van Saddam Hoessein, dat toen werd beschuldigd van het bezit van massavernietigingswapens. Maar Trumps oorlog in het Midden-Oosten dreigt nog erger te eindigen.

De miljardair en ambtenaar van het Witte Huis – wiens vermogen in de zes maanden van zijn presidentschap is verdubbeld – negeerde de grondwettelijke procedures van zijn land door B-2's te sturen om hun bommen op Iran te werpen zonder goedkeuring van het Congres. Hij zag af van een propagandacampagne om zijn medeburgers bij de oorlog te betrekken. Zoals met alles vertrouwt Trump op schoktactieken om zijn keuzes op te leggen, en op verdoving om alle oppositie het zwijgen op te leggen.

Maar een aanval op Iran is misschien een stap te ver. De president van de Verenigde Staten heeft gefaald – ook al ontkent hij dat – op bijna elk punt. De vastberaden krijgsheeroptie zou zijn imago moeten herstellen, maar Amerikanen laten zich niet misleiden door de prijs die ze riskeren te betalen. Het bombarderen van Iran zou de mate van afwijzing van de Witte Huisbewoner kunnen versterken.

Al op No Kings Day, 14 juni , gingen 4 tot 6 miljoen demonstranten de straat op om zijn beleid te protesteren. Dit maakt het een van de grootste mobilisaties ooit georganiseerd in de geschiedenis van de Verenigde Staten. De weigering van oorlog zou het aantal demonstraties dat gepland staat tussen nu en 4 juli kunnen vermenigvuldigen. Onafhankelijkheidsdag zal het hoogtepunt zijn van de anti-Trump-protesten, zoals blijkt uit de duizenden initiatieven die al vermeld staan ​​op de website 50501, voor "50 staten, 50 demonstraties, één beweging".

Amerika, dat het Trumpisme, zijn oorlogen, zijn geweld en zijn wreedheid afwijst, steekt de kop op. Het riskeert ongekende repressie. Maar paradoxaal genoeg kan het hieruit wel eens de vonk zijn die een internationale beweging doet overslaan om deze wereld te verwerpen, waarin de heerschappij van de sterksten, de rijksten en de meest bewapenden de alfa en omega wordt van zowel internationale betrekkingen als binnenlandse politiek.