Hoofdredactioneel. Tussen Moskou en Washington: De Diagonaal van Gekken

Eerlijk gezegd zien we niet wat er mis zou kunnen gaan. Aan de ene kant staat Vladimir Poetin : een bal van haat en woede tegen het Westen in het algemeen, en de Europese Unie in het bijzonder. Voorlopig richt hij zijn woede op de Oekraïners, die hij grotendeels heeft onderschat. De meester van het Kremlin, die als geen ander bedrog en het mes hanteert, delegeert vaak aan zijn handlangers de eer om een diplomatiek vuur te ontsteken. Deze keer was het de beurt aan de zeer ijverige Dmitri Medvedev om de rode vlag van een mogelijke oorlog onder de neus van Uncle Sam te zwaaien. Aan de andere kant van de tafel behoeft speler nummer twee geen introductie. Hij is de onuitsprekelijke Donald Trump , de enige meester van de wereld na God, wiens uitbarstingen en obsessies zijn politieke lijn vormen. Na een handelsoorlog met de rest van de wereld en een paar diplomatieke misstappen in het Midden-Oosten, zou de bewoner van het Witte Huis graag de Nobelprijs voor de Vrede winnen door een einde te maken aan het Russisch-Oekraïense conflict. Maar zijn beleid van verzoening met Poetin is een doodlopende weg. De Rus speelt de Amerikaanse rol door afwisselend vleierij en onverschilligheid te gebruiken.

Donald Trump heeft dit spelletje eindelijk door. En omdat hij geen halve maatregelen kent, stelt hij Moskou een ultimatum en stuurt hij onderzeeërs om de druk op te voeren. Wat zegt Europa over al deze mengelmoes met mogelijk ernstige gevolgen? Niets. Absoluut niets. Gewapend met hun onaantastbare regels en hun onfeilbare goede geweten, kijken de Zevenentwintig toe hoe de grootmachten elkaar zonder geloof of wet uit elkaar scheuren. Verlamd door deze diagonaal van gekken. Nee, we zien absoluut niet wat er mis kan gaan als twee van de drie grootste mogendheden elkaar openlijk uitdagen en in de gaten houden. Wat China betreft, dat telt de punten en wacht zijn tijd af. Niet gek.