Republikeinen in Georgia spelen dom over Adriana Smith

Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.

De staat Georgia wil ons laten geloven dat de zaak van Adriana Smith een mysterie is. Smith, een 30-jarige zwarte vrouw die hersenfuncties verloor na een complicatie tijdens haar zwangerschap, ligt aan de beademing omdat ze zwanger is. Haar familieleden hebben nog niet besloten of ze de beademing willen uitschakelen, maar vinden het vervelend dat ze geen keus hebben. Haar zaak - en de negatieve publiciteit die het heeft opgeleverd - heeft geleid tot een stortvloed aan ontkenningen door Republikeinen in Georgia . De anti-abortusgroep Faith and Freedom Coalition die zich sterk maakte voor het 'heartbeat'-verbod in de staat, beweert dat het zes weken durende abortusverbod in Georgia niet op Smith van toepassing is. De procureur-generaal van de staat gaf vorige week ook een persbericht uit waarin hij stelde dat er niets in de wet van Georgia staat dat “medische professionals verplicht om een ​​vrouw na hersendood aan de beademing te houden.” Hoe? Omdat het ontkoppelen van Smith van de beademing niet zou tellen als ‘een handeling met als doel een zwangerschap te beëindigen’. Maar Republikeinen in Georgia buigen zich niet over de rest van de staatswet, die veel meer inhoudt dan een verbod op abortus, en over de manier waarop dit deze zaak en andere inwoners van de staat beïnvloedt. De zaak van Smith is het voorspelbare resultaat van een staat die niet alleen verboden op reproductieve rechten heeft aangenomen, maar ook op de 'persoonlijkheid' van een foetus.

Hoewel veel staten de rechten van de foetus in verschillende contexten erkennen, was de LIFE Act van Georgia uniek. Toen de wet werd aangenomen, waren de zogenaamde 'heartbeat bans' een rage in Republikeinse staten. Deze wetten maken abortus na zes weken strafbaar. Georgia ging nog een stap verder en definieerde de term natuurlijk persoon als ‘ieder mens, inclusief een ongeboren kind ’. De staat heeft zelfs wijzigingen doorgevoerd in de wetten die het innen van alimentatie en volkstellingsmetingen regelen .

Het is waar dat de wetgevers in Georgia waarschijnlijk niet aan vrouwen als Adriana Smith dachten toen ze het verbod op abortus invoerden. Smith, verpleegster en moeder, was zwanger van haar tweede kind toen ze last kreeg van ernstige hoofdpijn. Het bleek dat ze ernstige bloedstolsels in haar hersenen had, waardoor ze uiteindelijk hersendood is geworden. Haar zorgverlener Emory Healthcare houdt haar aan de beademing vanwege haar zwangerschap en haar angst dat ze in aanraking zouden kunnen komen met de wet op de natuurlijke personen. Het is onduidelijk of Smiths kind ooit geboren zal worden en of het nog lang zal leven. De familie van Smith vecht voor het recht om zelf te beslissen of ze aan de beademing moet blijven. Ze zamelen ook geld in, aangezien zij de kosten voor de opvoeding van Smiths zoon voor hun rekening nemen als hij overleeft (het is onduidelijk of Smith een verzekering heeft en wie de kosten van haar ziekenhuisopname betaalt, maar waarschijnlijk is dat haar familie).

Als de wetgevers in Georgia niet aan dit soort gevallen hadden gedacht, zouden ze daar nu misschien spijt van krijgen. De procureur-generaal hanteerde een bekend draaiboek om met de tegenreactie om te gaan: hij betoogde dat Emory Healthcare geen problemen zou krijgen als ze Smith van de beademing zouden halen, omdat dat niet als abortus zou tellen. Sinds het Hooggerechtshof in 2022 Roe v. Wade vernietigde, hebben anti-abortusleiders deze strategie meer dan eens ingezet. Soms onthouden artsen levensreddende zorg aan patiënten die lijden aan complicaties als gevolg van een miskraam, doodgeboorte of abortus, uit angst voor vervolging. Maar politici die tegen abortus zijn, blijven volhouden dat deze procedures in werkelijkheid niet levensreddend zijn. Of, als ze medisch noodzakelijk zijn, zoals de behandeling van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap of een vroegtijdige breuk van de vliezen, dan telt dat niet als abortus. Met deze stap kunnen tegenstanders van abortus betogen dat de procedure nooit medisch noodzakelijk is en dat hun verbod niet de concrete schade veroorzaakt die onmogelijk te ontkennen is.