"De identiteit van een club, van een stad vinden": Mathieu Bastareaud spreekt zich uit voor de wedstrijd van zaterdag tegen Bordeaux-Bègles

Acht jaar later herontdekte Toulon (eindelijk) de geneugten van een halve finale in de Top 14. Mathieu Bastareaud, die in 2017 als center aan de aftrap stond bij de overwinning op La Rochelle (18-15), stemde ermee in om aanstaande dinsdagmiddag om 12.00 uur met Le Campus te spreken. Nu sportcoördinator van de RCT blikt hij terug op deze lange periode in de wildernis, Toulons identiteit, de zware erfenis die hij met zich meedraagt ​​en zijn nieuwe rol.

Toulon had sinds 2017 geen halve finale meer gespeeld. Hoe verklaart u deze rust?

Het is vrij duidelijk. De club miste continuïteit. We bereikten de Top 14-finale met Richard Cockerill in 2017, hij werd ontslagen. We hadden een jaar met Fabien Galthié, hij werd ontslagen. Het seizoen daarop begonnen we weer met Patrice Collazo. Er was geen continuïteit, noch wat betreft de technische staf, noch wat betreft de selectie. We kwamen uit een succesvolle periode voor RCT. Maar de club kon Juan Martín Fernández Lobbe, Jonny Wilkinson toen hij stopte, of Bakkies Botha niet vervangen. En niet alleen vanwege hun niveau op het veld. Vanwege hun uitstraling, hun identiteit, hun uitstraling.

Heeft Toulon in de loop der seizoenen zijn identiteit verloren?

Een beetje. Toen wij speelden, had mijn generatie een identiteit. We waren misschien niet het meest flamboyante team, maar we waren wel erg sterk voorin... en we konden raketten afvuren achterin. Toulon is dat al sinds mensenheugenis. Het spel in de aanval en de gevechtsfases. Dat is wat mensen hier leuk vinden. De scrums, de harde tackles, hard zijn voor de man. Ik verzin dit niet. Als we zeggen "Toulon-krijgers", dan is dat omdat we graag schouder aan schouder staan. Op een gegeven moment waren we dat inderdaad kwijtgeraakt. Er waren veel wisselingen in coaches en spelers. Hebben degenen die er toen waren de fakkel overgenomen? Ik weet het niet zeker.

Je verliet de club in 2019, voordat je er in 2022 weer bij kwam. Heb je de problemen bij RCT toen nog steeds gevolgd?

Ja, zoals elke fan. Daarna was ik er niet meer echt bij betrokken en op dat moment was ik er ook niet in geïnteresseerd. Het leek ingewikkeld. Toen ik terugkwam, moet ik toegeven dat ik de club niet echt herkende. Ik vond die sterke identiteit niet terug. Zelfs niet in bepaald gedrag. Ik probeerde een stap terug te doen en mezelf af te vragen: "Gedraag ik me als een oude dwaas, of heb ik het juiste gevoel?" Uiteindelijk denk ik dat ik er niet zo naast zat.

Sinds de komst van Pierre Mignoni lijkt de club haar ziel weer terug te hebben gevonden...

Dit is zijn verlangen. De identiteit van een club, een stad, een team herontdekken. Ik sta daar ook garant voor, of het nu als oud-speler is of door mijn functie bij de club.

Pierre Mignoni benadrukt nogmaals dat hij wil dat zijn spelers "hun eigen verhaal schrijven". Hoe kunnen we ons losmaken van het verleden zonder het te vergeten?

Het is een cyclisch fenomeen. Dat heb ik ook meegemaakt toen ik bij de club kwam. We kregen veel te horen over de generatie die in 1987 en 1992 won. Nu zijn wij natuurlijk de laatste die gewonnen hebben. Dus mensen praten er veel met hen over...

Is het niet te zwaar om te dragen, ook al denken de spelers daar natuurlijk niet iedere ochtend aan?

Het is niet makkelijk om constant met elkaar vergeleken te worden. En daarom heeft Pierre [Mignoni] gelijk. Ze moeten hun eigen verhaal schrijven, en dat doen ze ook. Het verschil met ons is dat wij snel succes boekten. Maar het is niet meer hetzelfde rugby, noch dezelfde spelers. Misschien hebben ze wat meer tijd nodig. We zijn bezig met een langetermijnproject. Hoewel ik weet dat we altijd alleen de winnaar herinneren, moeten we de vooruitgang die we hebben geboekt benadrukken.

Je bent nu sportcoördinator. Hoe organiseer je een halve finaleweek?

Het is best... levendig (glimlach) . We moeten alles plannen. Voor deze reis hebben we bijvoorbeeld besloten om alle spelers mee te nemen. Niet alleen de jongens in de selectie. Deze halve finale is een collectieve beloning. Dus moeten we het organiseren, accreditaties, locaties en vervoer regelen. Ik moet ervoor zorgen dat het zo soepel mogelijk verloopt. Ik weet hoe het gaat als speler. Je bereidt je voor op een belangrijke wedstrijd en naarmate die vordert, heb je het gevoel dat de tijd vertraagt. Het is het moment waarop je nadenkt en waarop de kleinste hapering je energie kan doen verliezen. Dus het is aan mij, vanuit mijn rol, om te proberen de collectieve druk op te vangen.

In Toulon heb je alle mogelijke prijzen gewonnen. Ga je de groep toespreken?

Nee. Ze weten dat ze bij mij aan kunnen kloppen als ze willen praten. Ik ben er meer voor om ze hun avontuur te laten beleven. We zijn er gewoon om ze te steunen. Ik ben hier niet om ze de halve finales uit te leggen. Ja, ik heb het geluk gehad om tegen veel van hen te spelen, maar dat is een ander verhaal.

"Neem geen genoegen met een halve finale", is de boodschap van de staf. Hoe kunnen we er dan niet voor zorgen dat het team daar tevreden mee is?

De leiders moeten de boodschap overbrengen. We "zweten" ze de bal toe. Daarna is het aan hen om er hun eigen draai aan te geven. Wat willen ze? Dat is wat we moeten weten. Het was een lange weg om terug te keren naar de halve finales, maar een club als Toulon kan niet tevreden zijn. We kunnen niet alleen maar blij zijn dat we hier zijn. We moeten hoger mikken.