"Een enorme vreugde": Mourad Boudjellal blikt terug op vier opmerkelijke RCT Top 14-halve finales

Zeven Top 14-halve finales in acht jaar. Er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat de RCT een plek in de halve finales had. Eén man heeft ze allemaal meegemaakt: Mourad Boudjellal. De voormalige president verloor een paar van die halve finales, ja, maar hij won er ook een paar. En hoewel we ons de finales of de titels meestal herinneren, is hij die spannende wedstrijden niet vergeten. Naar eigen zeggen heeft hij er vier uitgekozen, die hij voor ons weer tot leven wekt.

De mooiste. Clermont – RCT: 12-15 in 2012.

"Je voor het eerst kwalificeren voor de finale is een enorme vreugde. Het is de geschiedenis van de club die je achtervolgt. Ik zag mijn vader weer, ik zag alles weer... Er was die laatste penalty van Morgan Parra, die destijds nooit iets miste. Op de tribune zei de afgevaardigde tegen me: "Meneer Boudjellal, de tijd is om, als hij mist, zit je in de finale van de Top 14." Ik wist het, maar het feit dat hij het me vertelde, kreeg een sterke symboliek. Ik zag het voorbijgaan, maar het was te kort. Ik wilde het niet geloven. Het was onwerkelijk in mijn hoofd. Ik was in een andere dimensie. Ik werd geschorst (na de verklaring van "willekeurige sodomie", red.), maar ik besloot het veld op te gaan. Omdat het te hard was."

Het moeilijkst. RCT – Clermont: 29-35 (aet) in 2010

"De eerste herinnering is de verantwoordelijkheid die je hebt als je uit de gang komt en deze muur van Toulon-spelers ziet. Je zegt tegen jezelf: "Ik kan ze niet teleurstellen." En dan is er nog dat spelfeit, dat iedereen ziet (een knipoog naar de try van Clermonts Zirakashvili; ondanks de protesten wil scheidsrechter Garcès de video niet opvragen, red.). Je hebt de indruk dat er een complot tegen je is... Dan is er die ongelooflijke comeback. Tot de laatste seconde. En daar is het symbool van het jaar: we hadden een probleem met de vleugelspelers. Lovobalavu, een center die op de vleugel speelde, heeft de bal naar de koningin. Hij wordt met een vingernagel gevangen. En een vleugelspeler wordt niet gevangen... Maar we waren trots."

De gekste. RCT – La Rochelle: 18-15 in 2017

Er waren vaak halve finales op het Vélodrome, maar we waren er nooit in geslaagd om er te komen. Ik heb ik weet niet hoeveel coaches gedurende het seizoen ontslagen om er te komen. De wedstrijd is erg zwaar. Zonder rode kaart (tegen Aguillon) winnen we niet, want La Rochelle had de overhand genomen. Dan is er Halfpenny die er vol voor gaat. En dan hebben we die touché van vijf meter en die drop van de jonge Anthony Belleau (toen 21 jaar). Ik wist dat hij het zou proberen, dus ik keek naar de tribunes. Het ontploft, het betekent dat hij erdoor is. Belleau, we hadden besloten dat hij terug zou keren naar Agen, maar we besloten hem te behouden omdat hij ons kwalificeerde.

De sterkste. RCT – Toulouse: 24-9 in 2013

Toulouse verslaan is één ding, maar het rustig aan doen... Dat is zeldzaam. Alles wat je gepland hebt, werkt. We zagen dat de verdediger van Toulouse (Poitrenaud) erg aangetrokken was tot de bal. De hele week hebben we eraan gewerkt om de bal naar links te verschuiven, zodat de verdediger zou volgen. En op een gegeven moment moest Fred Michalak helemaal naar rechts schieten. En het was Danie Rossouw, die 2,10 meter lang was en 150 kilo woog (1,96 meter en 117 kilo in werkelijkheid) , die discreet op de vleugel stond te wachten... Toen Michalak de bal losliet, schoot hij pas toen Bernard Laporte zijn armen omhoog deed... Het werkte vanaf de ^vierde minuut. Het was rugby uit het boekje. En toen, de try van Delon Armitage, die over het veld ging en de wedstrijd besliste. Met alles wat we over hem hadden gezegd... Op de tribune hadden we de indruk dat er een dode was gevallen. Zozeer zelfs dat ze er verdrietig over was dat Toulouse was uitgeschakeld.