Aan het einde van een moeizame Giro ziet Simon Yates het leven eindelijk door een roze bril

Als het op beloningen aankomt, is wielrennen een inventieve sport. De winnaars van Parijs-Roubaix winnen een gigantische kassei, bij Tirreno-Adriatico wordt een indrukwekkende drietand gehesen en de beste Breton van de Tro Bro Léon krijgt een biggetje. Aan het einde van de Giro ontvangt de drager van de roze trui een beker, die bestaat uit een lang gouden lint dat zich naar het oneindige lijkt te kronkelen, als een soort kapperslogo of fusillipasta. De Brit Simon Yates (Visma-Lease a Bike) zal naar verwachting zondag aan het einde van een laatste gala-etappe in de straten van Rome deze spiraal doorbreken, nadat hij afgelopen zaterdag, 31 mei, de Giro d'Italia op zijn kop zette in de Col d'Finestre. Misschien zal hij zeggen dat de trofee dit jaar de race perfect weerspiegelt die hij symboliseert: een bochtig parcours waarbij we niet weten wat elke bocht ons zal brengen.

Met andere woorden: een fascinerende, kronkelige editie met talloze wendingen en een spanning die tot het einde toe behouden blijft. Voor de beslissende etappe van zaterdag stond Simon Yates slechts op de derde plaats, op 1 minuut en 21 seconden achter de drager van de roze trui. Het is de terugkeer van de glorieuze onzekerheid van de sport in de Giro, na een editie in 2024 waarin we ons stierlijk verveelden met de buitensporige dominantie van Tadej Pogacar. Dit jaar was de oger er niet, waardoor het veld er veel opener uitzag. Twee favorieten sprongen er in het begin duidelijk uit. Eerst nog een Sloveen, Primoz Roglic (Red Bull-Bora-hansgrohe), een 35-jarige veteraan met een staat van dienst als generaal van het Keizerrijk, inclusief de Giro die hij twee jaar geleden de dag voor de finish won. Tegenover hem staat de 22-jarige Spanjaard Juan Ayuso (UAE Team Emirates), nu al een van de scherpste renners ter wereld in het wielrennen.

Ze kwamen allemaal met een team dat klaar was voor geweldige avonturen. Niemand zal de finishlijn zien. Beiden vielen tijdens de gevreesde 9e etappe, die over onverharde wegen in het hart van Toscane voerde. Ayuso, die het zwaarst getroffen is, zal ontkomen met drie hechtingen in zijn knie, een trap tegen zijn pedaal en verloren ambities. Een insect beet hem in zijn ooglid en maakte een einde aan zijn beproeving. Met een misvormd gezicht dat leek op dat van de Olifantsman gooide de Catalaan donderdag de handdoek in de ring. Roglic viel de dag na zijn eerste val terug, nadat hij een natte tijdrit in Lucca had geconstateerd. En weer, zes dagen later, tijdens de afdaling van de Carbonare, weer onder water. Het was te veel voor Primoz la Déveine, die dinsdag zijn vijfde opgave tekende in zijn laatste negen deelnames aan een grote Tour.

In dit bloedbad leek het sterkste team (UAE Team Emirates) de controle te kunnen behouden met een vervangende leider: de jonge Mexicaanse ster Isaac Del Toro. Op 21-jarige leeftijd leek de man die al indruk maakte bij de junioren (een belangrijke wedstrijd in de Tour de l'Avenir in 2023) de roze trui, die hij twaalf dagen droeg, te kunnen behouden. Maar een gek scenario besliste er in de voorlaatste fase anders over. De koploper werd al snel aangevallen door zijn nummer twee, de ervaren Ecuadoraan Richard Carapaz (EF Education-EasyPost), voordat Simon Yates zich bij de strijd voegde en er in zijn eentje vandoor ging op de indrukwekkende Col des Finestre. Vervolgens zagen we het mooiste wat wielrennen kan opleveren: een potje poker tussen de twee Latijns-Amerikanen om te zien wie van hen de derde man het nakijken zou geven. Een begrafenis: Yates arriveerde meer dan 5 minuten te vroeg.

Genoeg om in Sestriere het roze shirt aan te trekken en wraak te nemen. Zeven jaar eerder, tijdens een etappe die deels over deze wegen werd verreden, viel de man die de Giro van 2018 leek te kunnen winnen uit het raam en moest hij bijna 40 minuten toegeven op de uiteindelijke winnaar, Chris Froome. Genoeg om op 32-jarige leeftijd ook het grootste succes van zijn achtbaancarrière als pure klimmer te tekenen, hij, de tweelingbroer van Adam Yates, die deze Giro reed... in het shirt van de VAE.

Deze Giro was niet alleen maar een beproeving, ondanks de soms zeer barre weersomstandigheden en andere opvallende opgaven vanwege blessures (de elegantste Italiaan, Giulio Ciccone, viel in de 14e etappe, voormalig winnaar Jai Hindley liep in de 6e etappe een hersenschudding op en klimmer Mikel Landa brak in de eerste etappe een ruggenwervel) Voor de Deen Mads Pedersen (Lidl-Trek) was het een pad vol glorie: vier etappezeges (in Rome kan hij nog winnen) en de cyclaamachtige trui van het puntenklassement. We hadden in dit verband een duel verwacht met Wout Van Aert (Visma-Lease a Bike), die andere grote klassiekerspecialist. De Belg arriveerde echter ziek bij de Giro en het duurde even voordat hij weer in vorm was. Hij zegevierde alsnog in Siena na de beroemde aanleg van de witte wegen, een echo van zijn overwinning bij de Strade Bianche in 2020, in hetzelfde operatiegebied.

Aan Franse zijde deed de aanstaande renner Romain Bardet (PicNic-Postnl) zijn best, maar hij slaagde er niet in om tot het selecte clubje etappewinnaars in de drie grote rondes te behoren. De Franse droogte had compleet kunnen zijn, als Nicolas Prodhomme (Décathlon-AG2R) vrijdag niet was gekomen om een ​​solozege veilig te stellen in de koninginnenrit (bijna 5.000 meter hoogteverschil). Een even mooi als onverwacht succes voor deze hardwerkende 28-jarige teamgenoot, die iets later dan gemiddeld op de fiets arriveerde. Tien jaar geleden, op de leeftijd waarop Del Toro de Tour de l'Avenir won, was hij elektricien. "Het is goed om te weten wat er naast de motor zit", vertelde hij aan L'Equipe. Als leerling werkte ik minimaal 35 uur met een salaris van 600 euro dacht ik. Ik besef dat leven vanuit mijn passie vandaag de dag een geweldige kans is." Er zijn eenvoudige vreugden.