Het Franse basketbalteam neemt het op tegen Italië en mist het podium op het EK voor vrouwen.

Het is moeilijk om weer op het goede spoor te komen als je "een flinke klap op je hoofd hebt gekregen". Na vrijdag in Piraeus (Griekenland) hun slechtste dag te hebben beleefd en hun dromen van een continentale finale te hebben zien vervliegen, kende het Franse damesbasketbalteam zijn plan: "Wegwezen en snel weer de strijd aangaan", vatte point guard Romane Bernies samen, geciteerd door L'Equipe na de verloren halve finale tegen Spanje (64-65). Want op zondag 29 juni in Piraeus (Griekenland) stond Italië de Blues in de weg, met de vaste intentie om hun verrassende reeks op Euro 2025 in stijl af te sluiten. Aan het einde van een kleine finale, gedomineerd door het Transalpijnse team, vielen de Franse dames van grote hoogte (54-69) en eindigden de competitie zonder medaille - waarmee ze hun reeks van acht podiumplaatsen op rij onderbraken.

De Squadra Azzurra, die zich voor het eerst in dertig jaar kwalificeerde voor de halve finales, was vrijdag dicht bij een enorme verrassing door de Belgische titelhouder te verslaan (57-60). Het duel van zondag, een duel tussen twee teleurgestelde teams, liet de Fransen, die verloren van Spanje, niet in staat zijn hun basketbal te herontdekken. Italië daarentegen speelde zijn kansen dapper uit. "We zullen moeten blijven vechten zoals [tegen België]", waarschuwde center Lorela Cubaj in BeBasket . We weten dat Frankrijk een goed team is, maar (...) we spelen de laatste tijd erg goed, dus we kunnen iedereen verslaan."

Hoewel ze sinds 1996 ongeslagen waren tegen de Transalpine ploeg – twintig overwinningen op rij tot zondag – vervielen de Française in hun oude patroon. Zij, die "allemaal een beetje brak" waren – in de woorden van center Marième Badiane in L'Equipe – kregen het in Piraeus zwaar te verduren. Als slachtoffer van de efficiënte Cecilia Zandalasini (20 punten) hadden de Blues het aan beide kanten van het veld moeilijk en slaagden ze er niet in om hun driepunters te scoren (2/20). "We waren vergeten dat we niet per se een natie van schutters waren", had coach Jean-Aimé Toupane desondanks na de halve finale gewaarschuwd.

Nu de Franse coach voor de competitie een aantal vaste spelers miste – Gabby Williams, Marine Johannès en Marine Fauthoux – had hij hoge doelen gesteld voor zijn team. En de start van de competitie leek hem gelijk te geven: de Franse vrouwen rolden door elke tegenstander heen, gedreven door onbeschaamde driepunters. Tot deze laatste vier, waar het bouwwerk in twee periodes van veertig minuten instortte.

"Iedereen begreep dat de bronzen medaille onze gouden medaille was geworden", hield Jean-Aimé Toupane vol vóór de play-offs om de derde plaats, die erop gebrand was de reeks podiumplaatsen van het Franse team te verlengen. Maar tegenover het frisse Italiaanse team, dat na dertig jaar droogte terugkeerde op het Europese podium, konden de teamgenoten van Valériane Ayayi zich niet herpakken. "Het is een les in nederigheid", merkte fullback Migna Touré op in L'Equipe , die betreurde dat Frankrijk er niet in was geslaagd "als team te spelen tegen een team dat de bal rondspeelt en dingen collectief doet. We betalen ervoor."

Nog geen jaar nadat ze de onoverwinnelijke Amerikanen in de ogen keken en als tweede eindigden op "hun" Olympische Spelen in Parijs, heeft het Franse team zijn slechtste prestatie op een EK sinds 2007 neergezet. Dit zal hen nog lang bijblijven na hun nipte nederlaag in de halve finale, waardoor hun grotendeels vernieuwde team de weg kwijtraakte.