In Nieuw-Zeeland bezoedelt de afwezigheid van Franse rugbysterren de hereniging tussen de All Blacks en de Franse XV

De wedstrijd had voor meer dan één rugbyfan iets in petto. Op zaterdag 5 juli ontvangen de All Blacks het Franse rugbyteam in Dunedin, Nieuw-Zeeland, voor de eerste van drie langverwachte testwedstrijden (9:05 uur Parijse tijd). Met een reeks van drie verloren wedstrijden tegen de Fransen, waaronder hun 27-13 nederlaag in de openingswedstrijd van het WK 2023 in Frankrijk, hebben de Nieuw-Zeelanders alle reden om revanche te nemen.

Toch heerst er ten tijde van deze hereniging een mengeling van bitterheid en berusting onder de fans van het team met de varen. Zoals elke zomer heeft de Franse Rugbyfederatie (FFR) ervoor gekozen om haar zogenaamde "premium" spelers – met name de headliners – na een zwaar seizoen rust te gunnen en haar zomertournee te beginnen met een grotendeels vernieuwde selectie.

Tegenover een team dat door velen wordt gepresenteerd als een "tweede" of zelfs "experimenteel", weten de All Blacks dat een mogelijke overwinning minder overtuigend zal zijn door de afwezigheid van iconische spelers als Antoine Dupont, Damian Penaud, Thomas Ramos en Grégory Alldritt. En in het land van de lange witte wolk groeit de woede over deze verguisde wedstrijd, iets wat de Franse directie accepteert. "Het Franse team opereert al vijf of zes jaar zo ", legt Abdelatif Benazzi, vicevoorzitter van de FFR en verantwoordelijk voor internationale betrekkingen, uit. "We stellen de spelers op die in topvorm zijn, punt uit. Dit is absoluut geen gebrek aan respect voor onze tegenstanders."

De Franse beslissing, die verband houdt met een overvol programma voor internationale top 14-spelers, zorgt voor spanningen, aangezien deze wedstrijden ook buiten de sportwereld in Nieuw-Zeeland van belang zijn. Daar vertegenwoordigt elke testwedstrijd een nationaal evenement, essentieel voor de financiële stabiliteit van het lokale rugby. Hoewel het een wereldwijde maatstaf blijft op het gebied van training en prestaties, maakt het Nieuw-Zeelandse rugby een structurele crisis door. Zo leed New Zealand Rugby (NZR), de nationale federatie, ondanks recordinkomsten, in 2024 een nettoverlies van € 10 miljoen.

"Het huidige systeem is niet langer houdbaar", gaf Mark Robinson, algemeen directeur van de organisatie, toe aan het publieke mediakanaal RNZ. In deze context vormen de internationale tournees van de All Blacks en het imago dat ze genieten essentiële financiële hefbomen. De komst van het prestigieuze Franse XV zou de kaartverkoop, televisierechten, merchandising en commerciële samenwerkingen een boost moeten geven. Maar dit lijkt lastig wanneer de headliners van het Franse rugby er niet zijn.

In de Nieuw-Zeelandse pers is de verontwaardiging voelbaar. "Ze zijn woedend omdat het een megaserie en hun vermogen om die te vermarkten devalueert." zei journalist Will Kelleher op X. NZR moest zijn ambities naar beneden bijstellen: afscheid van het iconische Eden Park-stadion in Auckland met zijn 50.000 zitplaatsen. De wedstrijden tegen de "bis" Blues zullen zaterdag plaatsvinden in stadions met een kleinere capaciteit, zoals dat in Dunedin (30.000 zitplaatsen). De Nieuw-Zeelandse autoriteiten overwogen ook om een ​​van de wedstrijden te verplaatsen naar de Verenigde Staten, een bloeiende markt waar de All Blacks hun commerciële activiteiten uitbreiden, maar de FFR verzette zich daartegen, "voor de gezondheid van de spelers" , bevestigt Abdelatif Benazzi.

"Helaas kunnen we het niet beter doen", antwoordde de Franse coach Fabien Galthié donderdag op een persconferentie. Hij verklaarde dat hij de kritiek van Nieuw-Zeeland "begreep" - vooral omdat Frankrijk het "enige land" is dat tijdens de zomertournee zijn senioren moet missen, zo specificeerde hij. Wat deze keuze betreft, is het resultaat van de onderhandelingen met de National Rugby League over het vrijlaten van internationale spelers, De internationale federatie World Rugby houdt zich in. Zij is van mening dat deze wedstrijden, die buiten haar directe rechtsgebied worden georganiseerd, haar interventie niet rechtvaardigen.

Naast de spanningen die het oproept, illustreert deze controverse de kloof tussen twee rugbymodellen. Op het zuidelijk halfrond behouden nationale bonden de controle over het hele systeem, van clubs tot nationale teams, met één uitgesproken prioriteit: de beste spelers opstellen voor het nationale team voor elke grote competitie. Een strategie die vooral clubs schaadt die aan het andere eind van het spectrum staan ​​dan de Top 14, dat wordt beschouwd als het beste kampioenschap ter wereld.

In Europa, waar seizoenen bijna tien maanden duren, spelen nationale competities een belangrijke rol en profiteren spelers van collectieve arbeidsovereenkomsten die hun speeltijd strikt reguleren. "We hebben geen almachtige federatie. We hebben een autonome profcompetitie en een federatie die verantwoordelijk is voor internationale spelers ", benadrukt Abdelatif Benazzi. "Onze eerste verantwoordelijkheid is om de spelers te beschermen" – door ervoor te zorgen dat ze niet meer dan 25 wedstrijden per seizoen spelen (of 2000 minuten speeltijd), de limiet die geldt voor spelers die naar Nieuw-Zeeland zijn vertrokken.