Julien Merken, de geïsoleerde renner die ervan droomt het ijs te breken

Te laat, hoed stevig op mijn hoofd ondanks de twintig graden, los t-shirt, openhartige glimlach. "Ik had moeite met parkeren", grinnikt hij. Julien Merken heeft alle kwaliteiten van een freestyle snowboarder. Hij spreekt met zijn handen en onderstreept zijn zinnen met een "zie je?" natuurlijk, laat anglicismen van rider achterwege waar anderen "voilà" zouden zeggen. Op twintigjarige leeftijd fantaseert de atleet over Mammoth Mountain, brandt van verlangen voor het merk Monster en droomt hij er vooral van om deel te nemen aan de Olympische Winterspelen in Milaan en Cortino d'Ampezzo in 2026 (6-22 februari).

Een gril die een carrière werd

Het begon allemaal op achtjarige leeftijd op de pistes van Isola 2000, "het dichtstbijzijnde skigebied, tweeënhalf uur van mijn huis in Callas", herinnert hij zich. De beginner laat snel zijn ski's vallen, krijgt een kinderachtige driftbui en waagt een poging tot snowboarden. Hij zal nooit meer naar beneden komen. In zijn eerste jaar werd hij opgemerkt door François Olivier, de voorzitter van de Back to Back-club. Hij sloot zich aan bij de groep en deed mee aan een reeks wedstrijden. Hij klom snel op, droomde groot en sloot zich aan bij het Franse team.

Maar blessures kunnen ook een rol spelen. Twee seizoenen zonder resultaat, een schouder die zonder waarschuwing uit de kom schoot, een knieband die tijdens de training bezweek. Hij twijfelt, bouwt zichzelf opnieuw op en keert terug. Bij terugkomst was ik wel wat ongerust, maar in de eerste wedstrijd won ik. Toen wist ik dat ik er klaar voor was.

Hoewel hij geen eindexamen heeft gedaan, is het Julien niet aan helderheid of planning ontbroken. Deze bergbeklimmer bereidt zijn Zwitserse instructeursdiploma voor, mixt techno onder het pseudoniem Kenmer, droomt van video's, vlogs en wil ooit zijn eigen sneeuwschool oprichten 'voor kinderen zonder middelen'.

Een succes dat een prijs heeft

Ondanks zijn overwinning in de European Slopestyle Cup afgelopen januari, heeft Julien niet echt in de belangstelling gestaan. "Tegenwoordig kijken sponsors niet meer naar resultaten, maar naar de views op Instagram. Het is deprimerend."

Zijn partners, Quicksilver, Oakley en Stone Snowboards, voorzien hem alleen van de uitrusting. Ik fantaseer nog niet genoeg over de Olympische Spelen.

Volgend jaar doe ik mee aan het WK. Ik moet bij de beste 30 van de wereld eindigen om me te kwalificeren. Het is een enorme uitdaging. Een sportieve uitdaging, maar ook een financiële. Want op dit niveau zijn seizoenen duur: tussen de 20.000 en 30.000 euro. Daarom belt hij talloze gemeentehuizen en clubs, op zoek naar een agent. "Ik haat het om mezelf te verkopen. Ik ben verlegen. Voor mij kost ik twee euro," geeft de nederige sneeuwpop toe.

Snowboarden in Frankrijk: een sport zonder pistes?

De conclusie is duidelijk: "In Frankrijk wordt freestyle aan de kant geschoven. Snowparks zijn zeldzaam, slecht onderhouden en de federatie richt zich volledig op skiën of boardercross. In Zwitserland of de VS is het precies andersom. Daar staat snowboarden voorop."

Gevolg: trainingen vinden vaak in het buitenland plaats, ook tijdens het seizoen. En dat tikt snel aan. Alleen al een ticket voor een WK in de VS kost 2.000 euro.

"Serene" met stijl

Net als zijn idool, Liam Brearley, staat stijl op de piste voorop. "Ik maak geen 2340's zoals iedereen. Ik zoek naar creativiteit, originaliteit. Ik wil dat mensen zeggen: 'Wow, die hebben we nog nooit gezien.'"

Samen met zijn coach Mathieu Siboni verfijnt hij zijn trucs, filmt hij zichzelf en analyseert hij zijn bewegingen. "Ik ben gek op details." Niet bijgelovig. Geen ritueel, behalve techno in zijn oren. "Ik zie er altijd heel dom uit. Ik dans." Boem boem boem in de oren. "En als het mijn beurt is om te vallen, te springen, ga ik, nog steeds dansend. Ik ben in mijn eigen wereld," glimlacht hij, terwijl hij ter plekke een playbackende beweging maakt.

"Blijf kalm, man!" , zoals hij zelf graag zegt, maar helder van geest beweegt hij zich voorwaarts, tussen zijn passie en zijn strijd. "Nu heb ik mijn zelfvertrouwen terug. En mijn rust." En, alsof hij het belooft, besluit de ruiter: "Ik, stoppen met snowboarden? Nooit."