Tennis. Wimbledon: Valentin Royer, de Fransman die van gravel naar gras klimt

Het Franse tennis is al zeker van een plek in de derde ronde van Wimbledon. Beide kwalificerende spelers, Adrian Mannarino en Valentin Royer, strijden woensdag tegen elkaar voor een vijfde overwinning op rij op het gras in Londen. Maar met heel verschillende perspectieven. De 37-jarige veteraan, drievoudig Brits Grand Slam-finalist en vorig jaar nog steeds ^17e op de wereldranglijst, worstelt om zijn oude glorie terug te winnen. Royer mikt op zijn tweede overwinning op het hoofdcircuit.

Om zijn counter te openen, profiteerde hij maandag van de rugblessure van Stefanos Tsitsipas. "Het gaat helemaal niet slecht met me, ik voel me zeker geen bedrieger in wat er nu gebeurt", oordeelt de Tricolore, winnaar van de eerste twee sets (6-3, 6-2) voordat de Griek uitviel . Nauwelijks na het bereiken van deze symbolische mijlpaal haastte de ^113e speler ter wereld zich naar de trainingsvelden van Aorangi, niet tevreden met het anderhalf uur dat hij op de baan had doorgebracht. Want Valentin Royer is "een harde werker, een 'workaholic'", zoals zijn omgeving hem omschrijft.

Zijn strengheid en zijn voorliefde voor inspanning ontwikkelde hij tijdens zijn jeugd, waarin hij Oost-Europa doorkruiste, van Tsjechië tot Polen, via Servië en de academie van voormalig top 10-speler Janko Tipsarević. "Meestal spelen de jongens daar niet voor de lol tennis, maar om geld te verdienen. Het gaf me een werkdiscipline die we in West-Europa soms niet gewend zijn", merkt deze zoon van een retailmanager op.

Ver van het comfort en de vele voordelen die het federale systeem te bieden heeft, heeft Royer geen steek laten vallen. Op 24-jarige leeftijd heeft hij zeker nog niet de ervaring, laat staan ​​de staat van dienst, van de beste spelers van zijn generatie. Maar zijn gestage progressie in de afgelopen seizoenen spreekt boekdelen over zijn toewijding. Twee jaar geleden stond hij rond ^{de 300e plaats} op de wereldranglijst, maar sindsdien is hij een schrikbeeld geworden op Challengertoernooien. Na een eerste trofee in Sibiu (Roemenië) in het najaar van 2024, bleef hij aan het einde van de afgelopen winter bijna een maand ongeslagen en won hij twee titels in Kigali (Rwanda) en een finale in Zadar (Kroatië), die hij verloor van de lokale jongen Borna Coric.

Zijn talent leverde hem een ​​uitnodiging op voor het hoofdtoernooi van Roland-Garros . De speler van TC Thionville (Moselle) was er bijna in geslaagd de Colombiaan Daniel Galan in vijf sets te verslaan, maar kwam snel over de teleurstelling van zijn eerste ATP-wedstrijd heen. Met zijn winstpercentage van 78% dit jaar op gravel bereikte hij opnieuw de finale in Bratislava, voordat hij een bijna ongekende overstap van gravel naar gras maakte.

De valse stuiters van Roehampton, het rustieke decor voor de Wimbledon-kwalificatiewedstrijden, temperden zijn ambities niet. Hij toonde nauwelijks een spoor van verbazing toen hij de ingang van de prestigieuze All England Club passeerde. "Zaterdag trainde ik op baan nr. 2, met grote tribunes, met al die prachtige lijnen die met de grasmaaier waren gemaakt... Je staat bijna op de baan en je wilt niet eens spelen, je wilt de baan met rust laten," grapt hij.

"Het is groot, het is prestigieus, maar ik voel me erbij horen. Iedereen heeft zijn eigen tempo. Misschien zien we over 10 of 15 jaar dat mijn progressie langzaam maar heel lineair is geweest. We zullen de eindcijfers wel zien." In de tussentijd zou een nieuwe overwinning op zijn illustere landgenoot wel eens nieuwe deuren voor hem kunnen openen. Een plek in de top 100 en een plek op de US Open.