Tour de France: “Alpe d’Huez was hel”, een ontmoeting met Claire, de leienkok van het peloton

Regen en noordenwind. Claie Pédrono, ingeklemd achterop haar fiets, trotseerde zondag de elementen bij de start van de tweede etappe tussen Leuwin-Planque en Boulogne-sur-Mer. De Tour de France, die nu aan zijn twaalfde editie toe is, heeft er al meer gekend. "Het is een van de onverwachte momenten, vooral in juli, maar als het regent, red ik het wel. Ik schrijf de gaten pas op het laatste moment, zodat het niet druppelt. Het is niet leuk, maar ik ben meer bang voor de kou," legt de vrouw uit die de gaten tussen de koplopers en het peloton moet vullen wanneer die meer dan dertig seconden bedragen.

Haar gereedschap bestaat uit een paar krijtjes in haar zak en haar vertrouwde lei. Dankzij drie motoren die regelmatig de afstanden berekenen die haar via de radio worden doorgegeven, is ze de meest betrouwbare barometer van degenen die de benen hebben genomen en het grootste deel van de achtervolgende troepen, terwijl ze heen en weer beweegt tussen de twee partijen. Een veeg met een spons, een paar cijfers in krijt en klaar. In dit tijdperk van alle technologie is er niets effectievers gevonden. "Het is betrouwbaarder dan gps," verzekert de vrouw uit Morbihan die vijftien jaar geleden de nodige lef toonde om deze missie te laten landen.

Sla de advertentie over

"Ik ging er vol lef voor, stond voor Christian Prudhomme met mijn cv en motivatiebrief. Ik zei hem: ik heb geen contacten of netwerk, maar ik ben bereid alles te doen om aan de Tour de France te werken." Het was een overwinning! De grote baas van de Tour de Picardie stemde ermee in haar te testen tijdens de Tour de Picardie. Bluffend: "Ik had nog nooit op een motor gereden, maar ik heb niets gezegd..." De Bretonse vrouw slaagde zonder problemen voor de test en verzekerde zich van de felbegeerde plek in de karavaan. "Ik ben bevoorrecht omdat ik de hele etappe in contact sta met de renners, heel dicht bij hen sta. Ik voel hun pijn, hun lijden en hun inspanningen," geeft ze toe, terwijl ze zich het hart van de reactor voelt. "Ik zie soms stiekem aanvallen worden voorbereid. Zo zag ik eens de uitwisselingen tussen Europcar-renners in het midden van het peloton. Ik zag het meteen en zei tegen mijn fiets: "Kijk eens aan, ze gaan aanvallen." En hij miste niet, een paar minuten later waren ze weg. Het was geweldig."

Claire heeft in de loop der jaren naam gemaakt in het peloton. Het gezicht van deze ervaren wielrenster is de renners goed bekend. "Ik maak wel eens een praatje met ze ", vertrouwt ze toe. "Pogacar, Cavendish of Alaphilippe waren gewend me te zien, maar buiten de etappe respecteer ik hun bubbel. Ze zijn al erg gewild in de media, ik ga ze niet lastigvallen." Behalve wanneer ze Tadej Pogacar met haar peuter om een ​​foto op de Champs-Élysées durft te vragen. Het is 2022 op de Champs-Élysées en Vingegaard is net gekroond. "Hij was erg aardig, ook al was hij geklopt. Het raakte me enorm", zegt ze.

Er waren ook minder vrolijke momenten. Toen een Franse renster, wiens naam ze niet noemde, midden in een etappe een nare opmerking tegen haar maakte. "Hij wilde dat ik langer bij hem bleef, maar er zat een kwartier verschil met het peloton en ik moest pendelen. Hij bood na afloop zijn excuses aan en sindsdien hebben we een goede verstandhouding," glimlacht de in Auray geboren renster, die buiten dit betoverende intermezzo op de Grande Boucle bedrijven in de banksector steunt.

Haar grootste angst is om vast te komen zitten op de weg, pech te krijgen achterop haar fiets. "Het is me bijna een keer overkomen," vervolgt ze. Er is ook het publiek, vaak welwillend, soms onhandelbaar: "Ik heb het altijd vermeden om met urine bespoten te worden, maar ik weet dat het gebeurt... En dan is er ook nog de cols die ik soms moet beklimmen. In 2022 was de beklimming van de Alpe d'Huez een hel, ik ben achterop de fiets gaan staan ​​om de menigte opzij te duwen. Het was niet mijn taak, maar ik moest wel." Ze week ook een beetje af van haar missie toen ze in haar eerste ronde de Belg Philippe Gilbert aanmoedigde in de zware race. " Ik werd duidelijk gemaakt dat ik het niet moest doen ," glimlacht ze. Het was gewoon empathie, want ik heb het gevoel dat ze een deel van hun lijden met me delen, en als iemand die ontsnapt is het niet meer aankan en loslaat, raakt dat je natuurlijk diep in je hart ."

Na elke zomer meer dan 3300 km door Frankrijk te hebben gereisd, vijf uur per dag de slangenmens uithangen, ook al beweert ze dat haar plek achterop de fiets comfortabel is, raakt Claire gebroken. In stukken gehakt. "Ik eindig bij de osteopaat na de finish." Maar dat heeft niets te maken met de ontgroening toen ze in de derde week ziek werd en haar maag in de war was: "Ze wilden me vervangen. Ik was helemaal kapot, maar ik heb volgehouden omdat ik de eerste vrouw was die deze baan had. Ik wist dat er van me verwacht werd, ik had drie sollicitatiegesprekken 's ochtends en evenveel 's avonds! Ik heb niet opgegeven," zucht degene die haar plek voor geen goud zou opgeven, zelfs niet als het haar vier weken vrij zou kosten om mee te doen aan de Tour de France (en nog een extra week om Parijs-Nice in maart te rijden). "Dat noem je een allesverslindende passie," concludeert ze.

De verrassing van De Gaulle, de camera van Mitterrand, het bier van Chirac... de heerlijke anekdotes van de presidenten over de Tour de France

Toegang tot de diavoorstelling (20)