Millennials sterven in een alarmerend tempo. We hebben een paar ideeën over de oorzaak.

Meld u aan voor de Slatest en ontvang dagelijks de meest inzichtelijke analyses, kritiek en adviezen in uw inbox.

Jaarlijks sterven ongeveer 3 miljoen Amerikanen. Vergeleken met andere rijke landen sterven wij alarmerend vaker: een kwart van die sterfgevallen zou niet hebben plaatsgevonden als Amerika net zo dodelijk was als andere landen.

Zoom in en het wordt nog zorgwekkender: onder Amerikanen jonger dan 65 zou bijna de helft van de sterfgevallen niet plaatsvinden als we een sterftecijfer hadden dat gelijk was aan dat van onze leeftijdsgenoten. Onder de 25- tot 44-jarigen, een groep die we 'vroegvolwassenen' noemen, is dat 62 procent – bijna twee van de drie sterfgevallen op die jonge leeftijd.

Wij zijn experts op het gebied van sterftecijfers, en deze feiten komen voort uit een analyse die we hebben uitgevoerd van de sterftecijfers in 22 landen van 1980 tot en met 2023 (het laatste jaar met betrouwbare gegevens). Toen we aan dit onderzoek begonnen, verwachtten we een verhaal over de COVID-19-pandemie te vinden. De Amerikaanse ervaring met de pandemie was veel erger dan die van onze concurrenten, met drie Amerikaanse sterfgevallen op elke twee in vergelijkbare landen. Vooral niet-bejaarde Amerikanen werden harder getroffen dan niet-bejaarde bevolkingsgroepen in andere rijke landen. Dit nadeel werd alleen maar groter toen vaccinaties beschikbaar kwamen, maar door Amerikanen in lagere mate werden geadopteerd.

Maar wat ons verraste, was dat de Amerikaanse gezondheidsachterstand, vanuit het postpandemische perspectief van vandaag, helemaal niet op een pandemieverhaal lijkt. De Amerikaanse sterfteachterstand groeit al jaren ongeveer even snel, en hoewel deze tijdens COVID-19 een piek bereikte, blijft deze nog steeds stijgen.

Om het anders te zeggen: in 2023 waren er ongeveer 700.000 "vermiste Amerikanen" – zij die in 2023 overleden, maar nog in leven zouden zijn als ze ergens anders hadden gewoond. En die 700.000 is bijna precies het aantal dat we in 2019 hadden kunnen voorspellen, uitsluitend gebaseerd op de trends vóór de pandemie. COVID en de relatief lage vaccinatiegraad vormen een probleem voor Amerikanen. Maar ons land lijkt, op een dieper niveau, een dodelijke plek om te wonen. Bovendien stopten alle studies die we hebben (op een paar beperkte uitzonderingen na, zoals een studie specifiek voor Californië ) voordat Donald Trump aan zijn tweede termijn begon met enorme bezuinigingen op medisch en gezondheidsonderzoek en, nu, op Medicaid.

Er is een verhit – en productief – debat gaande over de vraag waarom de VS er zo veel slechter in slaagt de bevolking in leven te houden dan andere landen. Eén invloedrijke theorie richt zich op de de-industrialisatie en de manier waarop met name Amerikanen zonder universitaire opleiding achterblijven. Een andere theorie richt zich op de manier waarop de sociale vangnetten in dit land, zoals voor werkloosheid, ziekte en pensioenen, klein en ontoereikend blijven in vergelijking met andere rijke landen. Anderen wijzen op problemen in de Amerikaanse gezondheidszorg, zoals onverzekerdheid, onderverzekering en hoge eigen bijdragen en eigen risico's, en op onderliggende trends in chronische ziekten die mogelijk veroorzaakt worden door falend voedingsbeleid. Weer anderen wijzen op de permissieve Amerikaanse wapenwetgeving en de grote hoeveelheid tijd die we in onze auto doorbrengen.

Deze theorieën, die elkaar niet uitsluiten, dateren allemaal van vóór COVID-19 en bieden plausibele verklaringen voor de groeiende achterstand op het gebied van sterfte in de VS.

Maar ons onderzoek ontdekte ook één bevolkingsgroep voor wie de pandemie wel degelijk een keerpunt op de lange termijn lijkt. En die groep baart zorgen: Amerikanen die net volwassen zijn, de 25- tot 44-jarigen – oftewel millennials – en ook sommige oudere leden van Generatie Z.

Vóór 2010 nam de geschatte levensduur van Amerikaanse jongvolwassenen elk jaar toe. Sterfgevallen door hiv en kanker daalden sterk. Moordgevallen waren dramatisch gedaald en ook het aantal sterfgevallen door hart- en vaatziekten, een belangrijke doodsoorzaak op elke volwassen leeftijd, daalde in deze leeftijdsgroep. Maar ergens na 2010 veranderde dit voor bijna elke doodsoorzaak. Jongvolwassenen bleken bijzonder vatbaar voor sterfgevallen door overdoses drugs toen synthetische fentanyl het land veroverde, maar ze kregen ook steeds meer kans om te overlijden in auto-ongelukken, aan spijsverteringsziekten en diabetes, en boekten geen vooruitgang meer in sterftecijfers door hart- en vaatziekten.

Net als bij andere volwassen leeftijdsgroepen nam de sterfte onder jonge volwassenen aanzienlijk toe toen COVID-19 in 2020 en 2021 uitbrak. Naast de COVID-19-sterfgevallen was er ook een sterke toename van sterfgevallen door drugsoverdoses, transport, alcohol, doodslag, hart- en vaatziekten, zelfmoord en andere oorzaken, omdat de sociale structuren en het zorgstelsel van het land onder de druk van de pandemie bezweken.

Maar toen de sterftecijfers van ouderen na de pandemie kelderden, verloren de vroege volwassenen slechts iets meer dan de helft van de extra sterfgevallen die de pandemiejaren met zich meebrachten. Vóór de pandemie kwamen de sterftecijfers van vroege volwassenen sterk overeen met die van andere volwassen leeftijdsgroepen. Sinds COVID-19 is hun verhoogde sterfte uniek.

Het resultaat van dit alles? In 2023 was de kans op overlijden voor Amerikaanse jongvolwassenen 70 procent hoger dan wanneer de levensreddende trends van begin jaren 2000 zich hadden voortgezet. En dit betekent dat ze 2,6 keer meer kans hebben om te overlijden dan jongvolwassenen in andere rijke landen. Te midden van de verslechterende economische vooruitzichten en het toekomstoptimisme onder jongere Amerikaanse volwassenen, is er misschien geen statistiek die de nadelen van volwassen worden in de VS vandaag de dag zo treffend illustreert.

We weten niet precies waarom dit gebeurt. Sommige veranderingen die verband houden met de pandemie lijken relatief voor de hand liggend: baanverlies en onzekerheid die jongere werknemers onevenredig hard troffen, toegenomen alcohol- en drugsgebruik, en samenvallend met hoge percentages depressies die vooral jonge volwassenen na de piek van de pandemie bleven treffen. Deze leeftijdsgroep heeft tijdens COVID-19 moeilijke tijden doorgemaakt waar het moeilijk is om van te herstellen.