Ik ben een voormalige kandidaat voor de hervormingspartij – er is één reden waarom de partij in een meltdown zit
Dus zo ziet het eruit als Reform UK 'professionaliseert'? Een jaar geleden was Reform UK een gedurfde, opstandige beweging met een duidelijke boodschap, een authentieke basis en een patriottische missie. Nu is het een uitgeholde schil – imploderend onder het gewicht van ego's, interne strijd en de obsessie van één man met controle. Zia Yusuf, de inmiddels ex-voorzitter, werd door Nigel Farage in de partij geparachuteerd om de partij een 'gepolijste' uitstraling te geven.
Yusuf, een zakenman zonder politieke achtergrond, kocht zich in feite een weg naar de toptafel. Zijn taak? Reform UK zuiveren, het corporatiseren en "verkiesbaar maken". Nou, gefeliciteerd, Nigel. Je hebt een beweging in een puinhoop veranderd – een giftige, chaotische, richtingloze partij die haar eigen leden opvreet en naar niemand luistert.
Maar laten we ons niet vergissen. De schuld ligt niet alleen bij Yusuf. De echte architect van deze ramp is Farage zelf. Farage was de gemeenschappelijke deler in elke politieke implosie die hij heeft meegemaakt. UKIP viel uit elkaar.
De Brexit Party werd op de lange baan geschoven. En nu is Reform UK – ooit de enige partij die de gevestigde orde echt uitdaagde – in vrije val. Onder Farages ijzeren greep is het van een patriottisch vehikel voor echte verandering veranderd in een onemanshow, waarbij elke afwijkende stem de kop wordt ingedrukt en genegeerd.
Neem Sarah Pochin, het nieuwgekozen parlementslid voor de hervormingsbeweging, die de mening van haar kiezers durfde te uiten door een simpele, duidelijke vraag te stellen in het parlement: zou het Verenigd Koninkrijk moeten overwegen om de boerka te verbieden, zoals Frankrijk, Denemarken en België hebben gedaan uit naam van de openbare veiligheid?
Die vraag werd niet met steun, zelfs niet met neutraliteit beantwoord – maar met openlijke vijandigheid van Yusuf en stilzwijgen van Farage. Pochin werd aan de kant geschoven door de partij waarin ze net was verkozen.
Waarom? Omdat de partij niet meer weet waar ze voor staat. Yusuf bekritiseerde Pochins vraag publiekelijk als "dom". Wat echt dom is, is een partij waarvan de leiding haar eigen parlementsleden afwijst omdat ze legitieme zorgen uiten.
Het is dom om je voor te doen als een populistische, pro-Britse partij, terwijl je progressieve goedkeuring najaagt en flirt met identiteitspolitiek.
En wat dom is, is denken dat je de gevestigde orde voor je zult winnen door je achterban te verraden. Dat zal niet gebeuren. Dit is geen professionalisering – het is verraad.
De behandeling van Rupert Lowe, een andere principiële stem in de hervorming, is een waarschuwing voor iedereen die het waagt om over de schreef te gaan. Lowe werd geschorst, besmeurd en zelfs op lachwekkende gronden bij de politie aangegeven.
Zijn echte "misdaad"? Proberen verantwoording af te leggen en hervormingen te bewerkstelligen binnen Reform. Farage en Yusuf konden het idee dat iemand anders er iets over te zeggen had, niet verdragen.
Toen Farage onlangs werd gevraagd of hij Rupert Lowe weer welkom zou heten in de partij, was zijn antwoord even bitter als veelzeggend: "Ik eet nog liever scheermesjes."
Dat vertelt je alles wat je moet weten over Farages karakter: kleinzielig, wraakzuchtig en totaal niet in staat om de macht te delen met iemand die zijn aandacht in gevaar brengt.
Het resultaat is een partij die verteerd wordt door haar eigen burgeroorlog. Voorzitters die aftreden. Klokkenluiders die het zwijgen opgelegd krijgen. Patriotten die aan de kant geschoven worden. En ondanks alles staat Farage centraal, die elke stap micromanagt en iedereen de schuld geeft wanneer de partij onvermijdelijk instort.
En toch, ondanks de disfunctionele situatie, blijven de peilingen sterk. Waarom? Omdat de honger naar verandering nog steeds groot is. Het publiek verlangt nog steeds naar een partij die Groot-Brittannië verdedigt, opkomt voor zijn cultuur, zijn grenzen bewaakt en de waarheid vertelt.
Reform UK bood ooit die belofte. Dat is nu niet meer het geval. De hoop ligt nu niet bij Farage of zijn handlangers, maar bij de mensen die ze opzij hebben geschoven – mensen zoals Rupert Lowe en Ben Habib, die wél begrijpen waar de beweging voor stond: principes boven persoonlijkheid. Visie boven ijdelheid. Groot-Brittannië boven ego.
Laat Reform UK een waarschuwing zijn voor alle politieke bewegingen: als je stijl belangrijker vindt dan inhoud, als je de basis het zwijgen oplegt en als het ego van je leider belangrijker wordt dan je missie, dan is de ondergang onvermijdelijk.
Reform UK had één taak: de stem zijn van degenen die door de politieke klasse in de steek gelaten zijn. In plaats daarvan is het slechts een circusact geworden in Westminsters theater van verraad.
Als dit is hoe een "professionele" hervorming eruitziet, stel je dan eens de catastrofe voor die dit in de regering zou betekenen. Groot-Brittannië verdient beter. Er zal een alternatief voor hervorming ontstaan!
express.co.uk
