Fires Which Burned Brightly van Sebastian Faulks: hoe Jane Austen en haar fascinatie voor psychische aandoeningen leidden tot het schrijven van Birdsong

Toen Sebastian Faulks twaalf dagen na zijn achtste verjaardag in 1961 aankwam op zijn nieuwe kostschool, Elstree in Berkshire, was hij erop voorbereid dat de plek een beetje ouderwets zou aanvoelen – niet als onderdeel van de opkomende Swinging Sixties. Maar hij was er niet op voorbereid dat, zoals hij het in zijn fantastisch goed geschreven memoires beschrijft, 'de deur naar het nieuwe decennium dichtgeslagen is', en dat hij 'niet alleen terug was in de jaren vijftig, maar eerder in de jaren vijftig van de 19e eeuw'.

Faulks beschrijft de verbijstering van het in die Victoriaanse omgeving terechtkomen, zo totaal anders dan thuis. 'Een hoopvol, goedgelovig jongetje wordt uit elkaar gehaald en uit de weg geruimd.' 'Vanaf het begin was er de duidelijke aanname dat je geliefde ouders het de eerste acht jaar van je leven op de een of andere manier helemaal mis hadden gehad en dat je nu gebroken en opnieuw gemaakt moest worden.'

Uit die hardvochtigheid kwam een ​​buitengewoon goed opgeleide jongeman voort. Hij won een beurs voor Wellington, waar hij zo onder de indruk was van Jane Austen en Dickens dat hij besloot romanschrijver te worden – maar hij had geen idee hoe hij dat moest aanpakken. 'De carrière-expert, die zijn eigen leven op school had doorgebracht, zowel jongen als man, adviseerde over het algemeen Sandhurst of de lokale overheid.'

Faulks' proza ​​is om van te watertanden ironisch, een heerlijke mix van hilariteit en ontroering, en indrukwekkend sober. Het openingshoofdstuk, dat de eerste acht jaar vóór Elstree beslaat, legt zijn dagdromende jeugd in de jaren vijftig vast, waarin hij de hele dag in de tuin speelde. Hij en zijn oudere broer Edward vormden hun teddyberen om tot cricketteams.

Na deze twee openingshoofdstukken verandert het boek in een essaybundel over verschillende aspecten van zijn volwassen leven, zoals zijn dronkenschap in Cambridge ; zijn fascinatie voor geestesziekten en schizofrenie; zijn werk als literair redacteur bij The Independent, waar hij zijn vrouw ontmoette; het bedenken en onderzoeken van zijn bestseller Birdsong, een roman uit de Eerste Wereldoorlog ; en het door een jetlag geteisterde, minibar-plunderende en melancholieke leven van een auteur op een lange, eenzame boekentournee in de VS.

Het mooiste moment van zijn leven was toen zijn woorden werden voorgelezen door Prins William op de 100e verjaardag van de Slag aan de Somme: een veldslag die Faulks nog lang zal heugen, want hij heeft honderden brieven gelezen van jonge mannen in de loopgraven, die aan hun families schreven op de vooravond van de slag: 'We gaan een groot spektakel opvoeren'.

Toen ik het eerbetoon aan die mannen hoorde, voelde het alsof de duizenden die op de eerste dag van die catastrofale slag waren gedood 'eindelijk geëerd werden'.