The Doobie Brothers over songwriting

In een repetitieruimte in Nashville bereiden de Doobie Brothers zich voor op een nieuwe zomertournee. Ze spelen "Long Train Runnin'". Na meer dan 50 jaar en 48 miljoen verkochte albums willen ze er nog steeds zeker van zijn dat ze scherp klinken, zelfs met hits die ze duizenden keren hebben gespeeld.

Het was 1973, toen medeoprichter Tom Johnston de tekst opschreef voor een riff waar ze al jaren op speelden in bars en clubs.

Beneden om de hoek Een halve mijl hiervandaan Zie je die lange treinen rijden En je kijkt toe hoe ze verdwijnen Zonder liefde Waar zou je nu zijn?

(Zonder lo-ooooooooo-ve)

Hoe lang duurde het voordat hij de woorden had bedacht? "Ik zou willen zeggen dat het liefdewerk was, maar dat was het niet; het was ongeveer 20 minuten in de badkamer, waarbij ik de tegels gebruikte om mee te zingen," zei Johnston.

Dat zegt wel wat over het songschrijven van de Doobie Brothers: hun hits zijn een triomf van techniek en theorie (zoals Michael McDonald een paar jaar geleden deelde met "Sunday Morning" , toen hij de tekst van "Takin' It to the Streets" beschreef), maar soms is het een stuk minder ingewikkeld, zegt Patrick Simmons (die de eerste nummer 1-hit van de band, "Black Water", schreef).

"Er gebeuren ongelukken," lachte Simmons. "Er vallen een hoop dingen uit de lucht en raken je hoofd, weet je?"

De Doobie Brothers zingen "Long Train Runnin'":

Maar je kunt niet om hun methoden heen. Deze week worden Johnston, McDonald en Simmons opgenomen in de Songwriters Hall of Fame .

John McFee is al 38 jaar lid van de Doobies. Gevraagd naar het songwriting van Johnston, McDonald en Simmons, lachte McFee: "Er is een reden voor de opname in de Songwriters Hall of Fame. Ik ben een schrijver en er zijn nummers van mij genomineerd voor Grammy's. Ik ben lid van de band. Ik word niet opgenomen in de Songwriters Hall of Fame. Zo goed zijn die jongens!"

De leden van Doobie sluiten zich aan bij legendarische songwritingteams zoals Lennon en McCartney, John en Taupin, en Holland-Dozier-Holland. "Ik denk dat we ons er allemaal vereerd door voelen," zei Johnston. "Toen we hier jaren geleden mee begonnen, dacht niemand daar nog aan."

Is dit soort erkenning belangrijk? "Het is belangrijk om in het gezelschap te zijn van die mensen," zei McDonald, "dat is wat telt. Te bedenken dat je ooit, weet je, tot hen gerekend zou worden, in welke categorie dan ook, is gewoon te veel gevraagd."

De Songwriters Hall of Fame ligt ver van het huis aan 12th Street in San Jose, Californië, waar Simmons en Johnston de band begonnen. "Toen we hiermee begonnen, probeerden we alleen maar de huur te betalen, benzine in je Volkswagen te doen en ons te verplaatsen, weet je wel?", zei Johnston.

In bikerbars als Chateau Liberté ontwikkelden ze hun energieke southern rockgeluid... een stijl die milder werd toen Johnston de band eind jaren 70 verliet en McDonald erbij kwam. Hij bracht een zachter gevoel met zich mee, wat de band in 1978 naar hun multi-platina album "Minute By Minute" bracht.

"What a Fool Believes", van het album "Minute By Minute" van de Doobie Brothers:

De veranderingen in personeel, geluid en stijl zorgden weliswaar voor spanningen en meningsverschillen tussen sommige jonge Doobies, maar een historische 50-jarig jubileumtournee in 2021, toen deze vier voor het eerst samen speelden, leek die spanningen te doen verdwijnen. Simmons zei: "Michael kwam een ​​paar shows met ons doen en bleef hangen!"

Ik vroeg: "Iemand vertelde me... 'Ze komen nog steeds even goed met elkaar overweg. Ze genieten er nog steeds net zo van om samen te zijn als altijd.'"

"Ik geloof dat ze zeiden dat ze qua leeftijd wat opschoten of zoiets!" lachte Simmons.

McFee zei: "Naarmate de tijd verstrijkt, beseffen we steeds meer hoe gelukkig we zijn en wat voor goede dingen er allemaal bij de band horen, weet je?"

"En dan besef je ineens: 'Ik moet dit gewoon blijven doen zolang ik dit kan blijven doen'", voegde McDonald toe.

Omdat het nog steeds het leukste is wat je kunt doen? "Absoluut," zei Johnston.

"En het is die ene of twee uur dat we op het podium staan ​​dat we ons echt weer twintig voelen," zei McDonald. "De rest van de dag voelen we ons zo'n 75!"

Dat gevoel leidde tot een nieuw studioalbum, "Walk This Road", en een nieuwe mijlpaal voor de Doobies: Simmons, Johnston en McDonald namen voor het eerst allemaal samen op in de studio.

McDonald zei: "Oorspronkelijk was het zoiets van: 'Hé, jullie maken dit eerste album samen in lange tijd. Jullie zijn al 50 jaar samen. En jullie hebben dit pad samen bewandeld, weet je? Laten we daar een nummer over schrijven.'"

'We hebben allemaal fouten gemaakt,' lachte Simmons. 'We hebben allemaal wel eens dingen meegemaakt waarvan we wensten dat we ze anders hadden gemaakt. En als je terugkijkt op de keuzes die we hebben gemaakt, denk je: 'O jee, hopelijk heb ik er iets van geleerd!''

Verlossing, eenheid, cohesie – niet zomaar goede thema’s, maar Hall-of-Fame-waardige thema’s, relevant voor de Doobie Brothers en voor ons allemaal.

McDonald zei: "We leven allemaal op dit ene kleine blauwe bolletje. We lopen allemaal op dezelfde weg. Alleen al daardoor, weet je? En we zullen moeten leren om met elkaar om te gaan en naar elkaar te luisteren, weet je?"

Simmons, 76 jaar jong, merkte op: "Dit zou het begin kunnen zijn van iets heel groots!"

Misschien wel een grapje waard – als de Doobie Brothers terugdenken aan hun meer dan 50 jaar samenzijn.

Op de vraag hoe lang dit nog gaat duren, antwoordde McDonald: "Dat is gissen."

"We zijn nu een jaren zeventig-band in een heel andere zin!", lachte McFee.

WEB EXTRA: Uitgebreid interview - The Doobie Brothers (Video)

Om de titeltrack "Walk This Road" van de Doobie Brothers (met Mavis Staples) te beluisteren, klikt u op de onderstaande videospeler:

Voor meer informatie:

Verhaal geproduceerd door Gabriel Falcon. Redactie: Joseph Frandino.

Zie ook: