We hebben de <em>F1-</em> cameraman al je brandende vragen gesteld
De meeste zomerblockbusters bieden een ontsnapping aan de hitte, maar slechts één film geeft je het gevoel er middenin te zitten. F1: The Movie , geregisseerd door Joseph Kosinski en met Brad Pitt in de hoofdrol als professioneel Formule 1-coureur, draait nog steeds in de bioscoop, dankzij de halsbrekende spanning en de meeslepende sfeer die je het gevoel geeft erbij te zijn. Als je de Formule 1 verliet met een gevoel alsof je echt met 350 kilometer per uur in Monaco had gereden, dan was dat wel het doel. Aldus Formule 1- cameraman Claudio Miranda.
"Net als bij Top Gun wilden we een intense ervaring", vertelt Miranda.
Miranda begon in Hollywood als assistent-regisseur voor David Fincher, waar ze werkte aan de veelgeprezen thriller Seven van de regisseur. Hij besteedde de eerste helft van de jaren 2000 aan het opnemen van videoclips voor Sisqó (hij draaide de meer gewaagde, niet-MTV-versie van "Thong Song" ), de Backstreet Boys en Beyoncé, tot 2006, toen de romantische komedie Failure to Launch zijn debuut als filmcameraman markeerde. In 2010 werkte Miranda samen met Joseph Kosinski aan Tron: Legacy , waarmee een decennialange samenwerking begon, waaronder de epische film Top Gun: Maverick uit 2022. Miranda draaide ook Ang Lee's Life of Pi , waarvoor hij de Oscar voor Beste Cinematografie won. Over negentig jaar zal meer van zijn werk verschijnen in 100 Years , een experimentele korte film in opdracht van Rémy Martin die in het jaar 2115 uitkomt.
F1 : The Movie is wederom een project met Miranda als Kosinski's director of photography. De film vertelt het verhaal van een ervaren coureur (Pitt) die door een oude vriend wordt uitgenodigd om een Formule 1-team te helpen het Formule 1-wereldkampioenschap te winnen. De opnames vonden plaats tijdens echte Grand Prix-weekenden tijdens de wereldkampioenschappen van 2023 en 2024. Meer dan een dozijn vuistgrote camera's, exclusief gemaakt voor de Formule 1 , werden geplaatst op aangepaste Formule 2-auto's waarmee de acteurs echt reden op beroemde circuits als Silverstone (in Engeland), Hungaroring (in Hongarije), Las Vegas Strip Circuit (in Nevada) en Yas Marina (in Abu Dhabi).
Miranda en het productieteam gingen tot het uiterste om twee doelen te dienen. Ten eerste om het publiek zelf te laten zien dat Brad Pitt en Damson Idris serieus op bijna-echte Formule 1-snelheden reden – geen green screen, geen trucjes, geen gekkigheid. Ten tweede om een spektakel op het grote scherm te creëren, gebouwd op snelheid en authenticiteit.
"Dat stoorde me," zegt Miranda, die ontevreden was over wat andere racefilms deden. "Ik werd moe elke keer dat je in een auto stapte. Hij zag er traag uit, of ze deden trucjes om de snelheid te verhogen. Ik zeg niet dat we er geen hebben gedaan, maar ik vind het gewoon nep."
Bij andere producties zorgt het gebruik van een proceswagen – die wel 8 meter lang kan zijn en zo'n 3400 kilo kan wegen – ervoor dat acteurs zich kunnen concentreren op hun prestaties terwijl hun personages rijden. Maar omdat ze een maximumsnelheid van slechts 96 kilometer per uur halen, waren ze voor de Formule 1 , die de sensatie van races met 370 kilometer per uur wilde simuleren, onhaalbaar. "Mijn proceswagen zou nooit werken", zegt Miranda.
Het zou ook niet goed hebben gevoeld om op moderne technologie te leunen. "Als je de virtual reality-versie wilt maken, is dat een supertrieste film. Joe [Kosinski] en ik vinden dat het publiek slim genoeg is om het verschil te kennen [tussen gesimuleerde races en echte races]. Het was echt belangrijk om Brad en Damson 290 kilometer per uur te laten rijden. We dachten dat mensen dat willen zien. ... Mensen willen bij echte races aanwezig zijn. Dat is wat deze film onderscheidt van andere racefilms."
Hoe zorgde de Formule 1 ervoor dat mensen geloofden dat ze de wind konden voelen tijdens de Grand Prix van België? Hun eerste stap was verrassend eenvoudig: zet de camera's klaar.
Voor de Formule 1 werkte cameraman Claudio Miranda samen met Sony en Panavision om de "Carmen" te creëren, een exclusieve kleine camera die speciaal ontworpen is om in de stoelen van Formule 2-auto's te passen.
Voor de Formule 1 wisten de productieteamleden dat ze camera's op de bestuurdersstoelen wilden. Het probleem is dat "de meeste camera's gewoon te groot zijn", zegt Miranda. Ze zijn te log voor in krappe raceauto's, en erger nog, ze belemmeren het zicht van de coureurs. Hoewel Pitt en Idris met lagere snelheden reden dan in echte Formule 1-races – "zo'n 15 procent langzamer", schat Miranda – rijden ze nog steeds zo'n 320 kilometer per uur. "Ik heb Sony benaderd en gezegd: 'We moeten een kleine camera maken.' Ze hebben 20 [op maat gemaakte] camera's voor ons gemaakt."
Met behulp van deze speciale camera's – wat Miranda in feite 'sensoren op een stokje' noemt, waarvan de meeste elektronica is verwijderd en de functionaliteit op afstand wordt bediend – slaagden Miranda en haar team erin om panoramische beelden vast te leggen van Pitt en Idris terwijl ze over een aantal van 's werelds beroemdste racecircuits reden, omgeven door allerlei gechoreografeerde chaos.
"We bedienden de meeste camera's vanuit wat we 'de garage' noemen", zegt Miranda, eraan toevoegend dat RF Film, specialist in oplossingen, het draadloze netwerk had ontwikkeld waarmee ze de camera's op afstand konden bedienen. "We hadden een netwerk rond de baan, zodat we al deze dingen konden zien en met acteurs konden communiceren. We konden tegen de operators in de garage zeggen: 'Pan naar links' of 'Pan naar voren'. We hadden een centraal commandocentrum waar ik alle camera's en beelden kon zien. Soms draaiden we wel twaalf camera's tegelijk. We waren niet beperkt door het bereik."
De productie had een naam voor deze camera's: Carmen. "Het is een grappig grapje, want mijn achternaam is Miranda. Carmen Miranda. Je weet wel, de fruitvrouw ."
Joseph Kosinski, achter de schermen van F1: The Movie.
Een shot dat voorkomt in F1: The Movie is een scherpe pan van 180 graden; de camera legt het spektakel van een crash of botsing vast en pant vervolgens naar een close-up van Brad Pitt of Damson Idris in de cockpit. Het beoogde effect is dat je zeker weet dat de acteurs niet zomaar op een groen scherm te zien waren.
"We hebben Panavision laten werken aan een manier om de camera's te pannen," zegt Miranda. "Om ons iets geweldigs te laten zien, zoals een auto-ongeluk, en dit is Brad Pitts reactie op dat ongeluk. Je kunt het niet van voren naar achteren zien. Je zegt: Brad is er echt . Het geeft je meer geloofwaardigheid dat hij rijdt dan alleen een close-up. Deze pannen geven het een gevoel van verbondenheid. Het is heel spannend om Brad met 320 kilometer per uur te zien rijden."
Miranda haalde ook visuele inspiratie uit Formula 1: Drive to Survive , de populaire Netflix-documentaireserie die kijkers meeneemt naar de garages van echte Formule 1-teams. Soms voelt F1: The Movie als een Formule 1-uitzending; dat is deels de bedoeling, hoewel Miranda haar sporen in de filmwereld als kunstvorm heeft verdiend.
Ik heb Drive to Survive gekeken en ik heb in het begin ook naar een paar races gekeken. We willen alles wat zij deden verbeteren. Er is niet echt een referentie voor een andere film, omdat we heel uniek zijn. We proberen iets te doen wat niemand anders [probeert te doen]."
Als je met samengeknepen ogen naar F1: The Movie kijkt en echo's van Top Gun: Maverick ziet, is dat niet helemaal fout. Zowel Kosinski als Miranda pasten de filosofie van Top Gun opnieuw toe om F1 wat authenticiteit te geven.
"De relatie tussen de twee films is dat we geen blue screen wilden," zegt Miranda. "We wilden niet die synthetische aanpak. We wilden een echt, in-camera-gevoel creëren. Dat is wat mensen aantrok in Top Gun . Als Tom Cruise opstijgt, is dat echt. Het verschil is dat mensen geen vliegtuigen hoefden te besturen. En de technologische evolutie stelde ons in staat om een kleinere filmcamera te bouwen die we voorheen niet hadden."
Filmmaken is niet zomaar een kunstvorm. Het is een reeks uitdagingen die mensen tot het uiterste drijven en die vindingrijkheid en vindingrijkheid vereisen om te bereiken wat onmogelijk lijkt. Het maakt vaak minder uit hoe dingen gedaan worden dan waarom . Voor de Formule 1 was het waarom simpel.
"Het is heel spannend om Brad Pitt met 320 kilometer per uur te zien rijden. Je draait terug en denkt: 'Het is Brad Pitt die met 320 kilometer per uur rijdt! ' Dat is het spannende aan de manier waarop we dit hebben gefilmd."
esquire
