Labour en de Lib Dems zouden lering kunnen trekken uit de manier waarop Farage 'de krantenkoppen domineert'

Dit is het verhaal van twee aankondigingen en de belangrijkste lessen die ze ons leren over de staat van onze politiek.

Eerst maakten de Liberal Democrats hun beleid bekend toen zij in Bournemouth bijeenkwamen voor hun jaarlijkse conferentie.

Sommige Lib Dems waren al gegriefd dat ze geen berichtgeving krijgen die in verhouding staat tot hun parlementaire sterkte, aangezien ze 72 parlementsleden hebben. Maar er is geen enkel medium of platform dat ervoor kiest hun inhoud te bagatelliseren - het is de moeite waard om te analyseren waarom hun werk niet verder en breder verspreid wordt.

De belangrijkste beleidsoproep van de partij vannacht betrof gezondheidswaarschuwingen op socialemedia-apps voor jongeren onder de 18 jaar. De reden dat dit waarschijnlijk niet veel aandacht zou krijgen, is dat het grotendeels in lijn ligt met de bestaande politieke consensus.

Politiek gezien leek het een veilige oproep, die de anti-big tech-agenda van de partij en daarmee ook de anti-Trump-agenda stevig aansloot. Maar het was zo'n veilig terrein dat The Times vanochtend meldde dat er binnenkort ministeriële actie op hetzelfde vlak op stapel staat.

Misschien nog belangrijker is dat het idee van verplichte waarschuwingen op socialemediasites die door tieners worden gebruikt, als een klein bier aanvoelt in een tijdperk van enorme financiële en migratieproblemen. Het partijcongres is het grote moment om het publiek ervan te overtuigen dat het om meer gaat dan alleen stunts, en het kan een coherent antwoord bieden: leiden de aankondigingen tot zo'n groot moment?

Nog deprimerender voor activisten in Bournemouth is dat de aankondiging van de Liberal Democrats wordt overschaduwd door de immigratieverklaring van Nigel Farage . Dit krijgt terecht meer aandacht – hoewel het er terecht vooral om draait of dit nieuwe plan wel kan werken, of ze er goed over hebben nagedacht en of hun kostenraming geloofwaardig is (waarschijnlijk niet).

Zelfs het typen van deze woorden zal al een tegenreactie oproepen van die delen van het politieke spectrum die zich ergeren aan de omvang van de berichtgeving die een partij met vijf parlementsleden kan opbrengen. Maar net zoals de Lib Dems lering zouden kunnen trekken uit hun eigen gebrek aan aandacht, zou Labour er goed aan doen om aandacht te besteden aan de reden waarom Reform-leider Farage vandaag weer de krantenkoppen haalt.

Reform UK stelt twee dingen voor: dat het een einde maakt aan Indefinite Leave to Remain (ILR) zoals we dat kennen – het recht om je na vijf jaar in het VK te vestigen, met toegang tot uitkeringen. Binnen 100 dagen na je aantreden, zegt Farage, moeten mensen een visum voor vijf jaar aanvragen. Je komt er alleen voor in aanmerking als je aan een hogere salarisdrempel voldoet – van iets meer dan £ 40.000 naar bijna £ 60.000.

Er zijn vragen over de praktische werking van het beleid: een enorm bureaucratisch en potentieel destabiliserend plan om oude claims in het echte leven te beoordelen, lijkt haaks te staan ​​op hun plannen om de omvang van de staat te verkleinen. Sommige rivaliserende politici zouden de ethische kant van hun laatste interventie in twijfel trekken.

En Labour beweert luidkeels dat de bewering van Reform dat Britse uitkeringen beperkt zullen worden tot Britse burgers, honderden miljarden zal besparen, gebaseerd is op onderzoek van denktanks dat inmiddels is ingetrokken. Maar dat is secundair.

Het belangrijkste wat Reform UK vandaag heeft gedaan, is een kwestie aankaarten en luidkeels onder de aandacht brengen waar de Labour Party het mee eens is, maar waar ze geen groot punt van durft te maken. Dit stelt Reform UK opnieuw in staat de toon te zetten voor het debat over een gevoelig onderwerp.

Aan het hervormingsbeleid van het Verenigd Koninkrijk liggen simpele cijfers ten grondslag: de enorme migratiegolf die Boris Johnson teweegbracht en die werd aangestuurd door de premierschappen van Liz Truss en Rishi Sunak, betekent dat het aantal mensen dat in aanmerking komt voor een onbeperkt verblijfsvergunning, vijf jaar na hun aankomst, explosief zal toenemen. Dit roept diepgaande en complexe vragen op voor beleidsmakers.

Volgens de overheid kregen vorig jaar 172.800 mensen een onbeperkt verblijfsrecht. Er zijn schattingen – die de overheid vanochtend, toen ik het controleerde, niet betwistte – dat volgend jaar ongeveer 270.000 migranten in aanmerking komen voor een aanvraag om permanent in het VK te wonen. In 2027 komen dan maximaal 416.000 mensen in aanmerking, en in 2028 628.000. Dat zijn enorme aantallen.

En hier is het belangrijkste. Terwijl Labour in het openbaar heeft geprobeerd aspecten van deze aankondiging te benadrukken die volgens hen "uit elkaar vallen", erkennen ze in besloten kring dat dit een probleem is en dat ook zij met oplossingen op dit gebied zullen komen - maar ze kunnen nog niet zeggen welke.

Labour heeft al aangekondigd de kwalificatieperiode voor onbeperkt verblijf te verlengen van 5 naar 10 jaar, maar het is onduidelijk wat er zal gebeuren met degenen voor wie de tijd al dringt – dus degenen in deze komende golf. Daarover wordt binnenkort meer verwacht, maar dit is nog geen uitgewerkt beleid en de regering haast zich nu om met een antwoord te komen.

Lees meer van Sky News Minister verdedigt Franse overeenkomst over terugkeer migranten Lib Dems beloven een meevallerbelasting voor banken

We lijken de politiek in herhaling te laten vallen. Farage heeft opnieuw iets in de schijnwerpers gezet waarvan Labour in besloten kring toegeeft dat het een probleem is, maar waar ze in het openbaar nog geen antwoord op heeft gegeven. De nieuwe minister van Binnenlandse Zaken, Shabana Mahmood, weet dat ze moet laten zien dat ze sneller en slagvaardiger kan zijn dan haar voorganger – haar rivaal was op dit gebied echter de eerste die de spijker op z'n kop sloeg.

Maar Farage valt ook de Tories aan en slaat ze op de hak door de migratiegolf na 2021 de "Borisgolf" te noemen. Het is begrijpelijk dat de Tories zelf terughoudend zijn om hier uitgebreid op in te gaan. Maar ze hebben ook geprobeerd het moeilijker te maken voor mensen die na 2021 zijn aangekomen om een ​​ILR te krijgen en hebben beloofd om mensen met een uitkering ook de mogelijkheid te bieden om een ​​aanvraag in te dienen. Ze zouden echter wel een grens trekken bij retrospectieve ILR-aanvragen, wat bij de volgende verkiezingen een van de grote scheidslijnen zou kunnen worden. En ze schreeuwen niet over een plan dat in feite kritiek levert op de migratieprestaties van de vorige regering.

Dhr. Farage heeft een zeer controversieel beleid ontwikkeld. Het met terugwerkende kracht uitzetten van mensen die dachten dat ze voor onbepaalde tijd in het VK konden blijven, is een grote verandering in de overeenkomst die het VK had met migranten die al hier waren. Maar hij is er vanochtend in geslaagd zijn rivalen in de war te brengen.

De twee grootste partijen wekken de indruk dat ze nog steeds weinig vertrouwen hebben in de aanpak van migratie. Kunnen ze het zolang niet met Farage opnemen?