Parlementsleden steunen legalisering euthanasie in Engeland en Wales na historische stemming in het Lagerhuis

Ashish Joshi

Gezondheidscorrespondent

@ashishskynews

Een reeks gebeurtenissen die begon met de brute moord op een parlementslid bijna 10 jaar geleden, heeft vandaag geleid tot een historische maatschappelijke verandering. Een verandering zoals velen van ons die nooit meer zullen meemaken.

Euthanasie wordt gelegaliseerd in Engeland en Wales. Over vier jaar mogen volwassenen die nog zes maanden of minder te leven hebben en die hun geestelijke vermogens kunnen aantonen, ervoor kiezen om te sterven.

Kim Leadbeater, het parlementslid dat dit mogelijk heeft gemaakt, had nooit politieke aspiraties. Mevrouw Leadbeater, voorheen docent gezondheidszorg, stelde zich met tegenzin verkiesbaar nadat haar zus Jo Cox in 2016 dodelijk werd neergestoken en doodgeschoten bij een politiek gemotiveerde aanval. En juist toen, zegt mevrouw Leadbeater, werd ze gedwongen zich in te laten met het debat over euthanasie. Dit kwam door de enorme hoeveelheid correspondentie van kiezers die haar vroegen zich voor de zaak in te zetten.

Peilingen tonen consistent aan dat zo'n 70% van de mensen euthanasie steunt. En uiteindelijk is het deze enorme verschuiving in de publieke opinie die de stemming heeft doen winnen. Groot-Brittannië volgt nu Canada, de VS, België, Zwitserland, Nederland en Australië. Allemaal landen met geavanceerde zorgstelsels. Nergens is euthanasie ooit teruggedraaid, nadat het eenmaal was ingevoerd.

De relatie tussen arts en patiënt zal nu ook veranderen. De vraag is: is euthanasie een behandeling? Er is geen eenduidig ​​antwoord. Maar het is een gesprek dat nu zal plaatsvinden. Het definitieve antwoord kan grote gevolgen hebben, vooral in de geestelijke gezondheidszorg.

Er zijn nog veel onzekerheden. Wie wordt verantwoordelijk voor de dienstverlening? De NHS? Er is een sterke emotionele band met de gezondheidszorg en velen zouden tegen de maatregel zijn. Maar anderen zullen beweren dat patiënten de instelling vertrouwen en er graag in zouden sterven.

De uitdaging voor gezondheidsleiders zal zijn om te proberen de bittere verdeeldheid binnen de medische gemeenschap te overbruggen. De Royal Colleges hebben geprobeerd neutraal te blijven in deze kwestie, maar bleven mevrouw Leadbeater tot het einde toe uitdagen.

Hun argumenten over het ontbreken van waarborgen en toezicht vonden geen weerklank bij de parlementsleden. En evenmin de zorgen over de verdere uitholling van palliatieve zorg. De herhaaldelijke bewering van mevrouw Leadbeater dat "dit de meest gecontroleerde wetgeving ter wereld is", legde de meeste nadruk.

Haar betoog dat patiënten niet bang hoeven te zijn voor een langdurige, pijnlijke dood, of een reis naar een Dignitas-kliniek hoeven te plannen om daar bang en alleen te sterven, of gedwongen hoeven te worden om zelfmoord te plegen, waarna hun lichamen ontdekt zouden worden door zonen, dochters, echtgenoten en vrouwen omdat ze de pijn niet langer konden verdragen, was overtuigend.

Het land geloofde haar.