'Gewoon een speciaal talent' - 20 jaar na Galway's 'Terrible Twins' briljante prestatie in de All-Ireland finale
Fintan O'Toole
DE TOON WAS AL NA 18 seconden GEZET.
Cathal Blake maakte de meeste meters, terwijl Micheal Meehan de finishing touch aan het net gaf.
De All-Ireland finaledag voor Galway was een perfecte start. In de achtste minuut schoten ze al twee keer raak, bij rust scoorden ze hun derde doelpunt en in de tweede helft verdubbelden ze dat aantal tot zes.
Er werden slechts vijf witte vlaggen gehesen, maar niemand met een donkerrood gezicht vond het erg dat het aantal doelpunten hoger was dan het aantal punten.
Twintig jaar later, terwijl Galway en Down zich voorbereiden om elkaar te kruisen in de seniorenkampioenschappen in Newry, komen bij de betrokkenen de herinneringen aan een dolle en uiterst vermakelijke All-Ireland U21-finale tussen de provincies in Mullingar weer naar boven.
De eindstand, 6-5 tegen 4-6, is verbijsterend om te lezen. Er waren teveel hoofdarchitecten in de gelederen van Galway.
Meehan, een onstuitbaar talent, scoorde 3-2. Sean Armstrong, net terug uit de lagere divisies, zette hem op scherp en eindigde met 3-1.
"Soms heb ik medelijden met Cathal Blake, hij was de spits naast de twee jongens en hij was een briljante voetballer, die nog steeds bij zijn club speelde", herinnert Barry Cullinane zich, een geweldige middenvelder in dat team uit Galway.
"Hij haalde de back van Down eruit en ze volgden hem omdat ze wisten dat hij anders voor problemen zou zorgen. Daardoor ontstond er ruimte voor de jongens.
"Je hoeft ze niet twee keer te vragen om de trekker over te halen.
De prestaties van het beroemde duo Sean Purcell en Frank Stockwell uit Galway leverden hen het label 'Terrible Twins' op. Meehan en Armstrong gingen dat jaar een partnerschap aan om hen te evenaren.
Vóór de finale scoorden ze 15 van de 17 punten die Galway scoorde in de All-Ireland halve finale tegen Cork. Armstrong scoorde er zeven.
Meehans talent werd al volop geprezen. In 2002 won hij de Hogan Cup met St Jarlath's en een All-Ireland U21-medaille met Galway. In 2003 won hij de Sigerson Cup met NUIG. In 2004 won hij de All-Ireland senior clubtitel met Caltra.
In 2005, zijn laatste jaar als jeugdvoetballer, was zijn talent voor iedereen duidelijk zichtbaar, maar hij had ook vertrouwen in de dreiging die van zijn aanvallende collega uitging.
"Ik had nooit met Army gespeeld tot die tijd, maar hij had een geweldige reputatie, zelfs bij de U14 in Salthill. Zij hadden een heel, heel goed team", aldus Cullinane.
"Hij kwam uit de jeugdopleiding, maar had eigenlijk het postuur van een 25-jarige.
"Hij kon voor zichzelf zorgen. Hij kwam uit het eindexamenjaar, ging in militaire dienst en hoefde niet veel aan het fysieke aspect te werken, omdat hij genetisch gezien helemaal in orde was.
We wisten toen we hem hadden dat je absoluut een sterke aanvalslinie had. We hadden pech gehad op het lagere niveau met dat team, we verloren in de kwartfinale van het All-Ireland team van Joe Sheridan uit Meath, en misten waarschijnlijk een beetje steun voor Mikey, en Army was de extra impuls die we nodig hadden.
Door voor Meehan te presteren, werd de motivatie van de groep in Galway verder aangewakkerd.
"Er was toen enorm veel enthousiasme, want je zag dat team (U21) uit 2002 en de prestaties die ze leverden. Ze versloegen Kerry in de halve finale en Dublin in de finale. Dat was na de finale van het seniorenelftal van 2001 en er was toen enorm veel positiviteit rond voetbal in Galway. Misschien was dat een beetje afgenomen.
Maar voor ons allemaal geldt: je weet dat je met een generatietalent speelt als je Michael Meehan hebt. Dat wisten we, we hadden hem allemaal al sinds Onder-12 zien opklimmen en wisten precies hoe goed hij was.
"Ik denk dat we ook een zekere verantwoordelijkheid hadden om te presteren en ervoor te zorgen dat hij de erkenning kreeg die hij verdiende. Hij was gewoon een bijzonder talent."
Hij was niet alleen een briljant voetballer, maar ook een briljant leider en stelde hoge eisen. Het was de verantwoordelijkheid van ons allemaal om het niveau te bereiken dat hij verwachtte.
Ze leverden. Cullinane was een van de velen die doorstroomde naar de hogere rangen.
"We hebben een heleboel jongens uit dat U21-team gehaald. Damien Dunleavy, Niall Coyne, Darren Mullahy, Alan Burke, Finian Hanley, Gary Sice, ikzelf, Niall (Coleman), Mikey, Army, we hebben een heleboel jongens die in het seniorenteam zijn gaan spelen.
"Alleen al vanwege blessures, zou ik zeggen dat een paar van hen een veel betere carrière hadden gehad. Damien Dunleavy was een ongelooflijk talent. Alsof hij alles had, hij was een atletische, briljante voetballer, maar hij werd geteisterd door blessures.
Darren Mulllahy was een uitzonderlijke wingback en raakte in de loop der jaren weer eens geblesseerd. Het was absoluut een winstgevend team voor de senioren van Galway. We hadden geluk dat Peter Ford destijds bij de senioren zat en bij de Onder-21.
Zo ging het. John O'Mahony, God hebbe hem, nam de senioren en de U21, en toen hij een stapje terug deed en Peter Ford kwam, nam hij die ook. Dus het was goed voor ons, want de overgang naar de senioren verliep soepeler.
Ook de leden van de oppositie hebben die dag vooruitgang geboekt. Conor Laverty was een energieke, vooruitstrevende speler die Galway in de gaten moest houden. Nu is hij de trainer van Down die de ondergang van de senioren van Galway probeert te beramen.
"Hij was een van de drie jongens die we hadden gelokaliseerd", herinnert Cullinane zich over Laverty.
"Joe Ireland, ik denk dat hij ook een beetje door een blessure werd getroffen, hij startte de finale niet en scoorde een doelpunt vanaf de bank. Ambrose Rodgers op het middenveld en Laverty, dat waren de drie meest gewilde spelers."
"Destijds was de hele analyse nog niet zo gedetailleerd als nu. Je kreeg hier en daar wat fragmenten, maar we wisten wat hij tot dan toe had gedaan.
"Als je ziet wat hij voor Kilcoo en Down heeft gedaan, moet je wel enorm veel bewondering voor hem hebben.
Hij was een hardloper en ik denk dat hij dat ook heeft meegenomen naar Kilcoo en Down. Hij is duidelijk een goede denker en een heel, heel goede voetballer.
De wedstrijd van 1959 was de eerste keer dat Galway en Down elkaar in een kampioenschap ontmoetten. Galway won de halve finale van All-Ireland. Ze zouden elkaar in 13 seizoenen vier keer treffen, waarbij Galway de halve finale met 3-1 won. Zondagmiddag is echter de eerste kampioenschapswedstrijd in 54 jaar.
Sinds de loting van afgelopen maandag komen de herinneringen aan de wedstrijd tussen U21 en 21 uit 2005 weer naar boven.
"Op zulke fijne dagen blijf je altijd terugdenken aan die herinneringen, ze waren echt mooi", zegt Cullinane.
“Er waren een heleboel jongens en de loting laat je gewoon aan ze denken.
"Het is 1971 geleden dat Galway tegen Down speelde in de Championship. Ik heb ze een paar keer in de competitie gespeeld.
Maar er is zeker een connectie tussen Galway en Down football. Ik kom zelf uit Claregalway. Patsy O'Hagan, de voormalige Down-ster van de jaren 60, verhuisde naar Claregalway en Danny Cummins, voormalig voetballer uit Galway, is eigenlijk zijn kleinzoon.
"Er is in Claregalway dus een sterke connectie met Down en dat is deze week nog eens extra bijzonder."
*****
The 42
