De grootste winnaars en verliezers van de schikking in de zaak Huis van Afgevaardigden versus NCAA: amateurisme is dood en de klassenkloof groeit

De langverwachte schikking in de zaak Huis van Afgevaardigden versus NCAA is eindelijk een feit , waardoor universiteiten vanaf 1 juli hun atleten rechtstreeks kunnen betalen.

Er valt veel te overwegen op wat wel eens de meest ingrijpende dag in de geschiedenis van de universiteitssport zou kunnen worden. Hoe gaan universiteiten hun atleten daadwerkelijk betalen ? Wie houdt toezicht op deze nieuwe wereld van inkomstendeling? Zal de broodnodige stabiliteit daadwerkelijk voortkomen uit een akkoord met het Huis van Afgevaardigden dat sommigen als een wondermiddel hebben aangeprezen?

Er zijn echter duidelijke winnaars en verliezers, wier realiteit in de nieuwe wereld na het Huis van Afgevaardigden drastisch zal veranderen.

Het zullen niet alleen de atleten uit het American football en basketbal zijn die zullen profiteren van de schikking in het Huis van Afgevaardigden, maar zij zijn zeker de grootste begunstigden. Deze twee sporten hebben jarenlang de sportafdelingen ondersteund, het grootste deel van de inkomsten gegenereerd en er zelf niets van teruggekregen. Nu zullen scholen hun topsporters aanzienlijk moeten betalen, bovenop het bedrag dat ze elders niet kunnen verdienen en dat voor velen van hen al een enorme meevaller is geweest.

Het is verbazingwekkend hoe ver de zaken zijn gekomen in de afgelopen tien jaar. Van gevechten over wat nu nog maar een relatief schamele studiebeurs is, tot een wereld waarin voetballers en basketballers miljoenen kunnen verdienen.

De beginjaren van NIL kenmerkten zich door unieke personages zoals Miami-aanjager John Ruiz, die niet bang waren om veel geld uit te geven om hun favoriete teams te zien winnen. Het geld is de laatste jaren geëxplodeerd, van het naar verluidt $20 miljoen kostende Ohio State-team dat vorig seizoen het nationale kampioenschap won tot het roster-tijdperk van $40 miljoen, zoals Curt Cignetti van Indiana dit voorjaar aan CBS Sports vertelde . In theorie zijn die tijden voorbij.

Ja, er is behoorlijk wat scepsis in de sector over de vraag of een clearinghouse genaamd NIL Go stand zal houden bij juridisch onderzoek en of boosters NIL niet meer uitsluitend als "pay to play" kunnen gebruiken. Maar als het wel werkt, zoals de NCAA en Power Four conferenties wanhopig hopen, dan is de tijd dat er 3 miljoen dollar moest worden uitgegeven aan een defensive end voor NIL voorbij en verdwijnt een voordeel waar scholen met bijzonder kapitaalkrachtige boosters de afgelopen vier jaar misbruik van hebben gemaakt.

Nog een opmerking: scholen die kunnen profiteren van lokale bedrijven die bereid zijn om echt NIL-geld uit te geven, hebben een groot voordeel als NIL strikt wordt gecontroleerd op "eerlijke marktwaarde", zoals de clearinghouse beoogt. Als uw schoolcampus zich toevallig in een lucratieve metropoolregio bevindt, is dat nog beter.

Nu het concept van directe betaling van atleten realiteit is, zal de aandacht zich richten op collectieve onderhandelingen, werkgelegenheid en vakbondsvorming als het volgende grote onderwerp waar de universiteitssport mee te maken krijgt. Er zijn organisaties, zoals Athletes.org, die dit moment hebben geanticipeerd en klaarstaan ​​om te helpen bij het stimuleren van collectieve onderhandelingen om veel van de nieuwe problemen op te lossen die de goedkeuring van het Huis van Afgevaardigden met zich meebrengt.

Dat universiteitssporters in dienst treden, is een nachtmerrie voor veel universiteitsbestuurders, maar je ziet steeds meer belangstelling voor het idee van collectieve onderhandelingen, onder meer recentelijk door de rector van de University of Tennessee, Donde Plowman, en AD Danny White . Een dreigende rechtszaak, Johnson v. NCAA , zou wel eens kunnen bepalen dat atleten als werknemers moeten worden beschouwd. Verwacht ondertussen dat steeds meer AD's en andere leidinggevenden in de universiteitssport ertoe overgaan om te geloven dat collectieve onderhandelingen de beste hoop bieden.

De bijnaam "student-atleet" is al lang een bedrieglijke benaming en onderdeel van de erfzonde van de NCAA, maar de dood ervan is officieel nu universiteiten hun atleten vanaf 1 juli rechtstreeks kunnen betalen. Dit heeft lang op zich laten wachten en is het resultaat van grote rechtszaken – O'Bannon, Alston en House, om er maar drie te noemen – en staatswetten die aan dit grote moment hebben bijgedragen. Niet alle fans zullen het leuk vinden, maar de tijd dat topsporters alleen kost en inwoning kregen, is voorbij.

De twee rijkste conferences die meer geld zullen ontvangen uit de College Football Playoff en hun tv-rechten dan hun Power Four-collega's (ACC en Big 12), zijn goed voorbereid op deze nieuwe wereld van inkomstendeling. Dat is niet bepaald een nieuwe ontwikkeling – die conferences deden het in het oude systeem ook al behoorlijk goed – maar het zou hun heerschappij over de universiteitssport moeten versterken. En als we in de toekomst een herschikking of consolidatie zien, zal dat waarschijnlijk eerder komen door een diepe wens om in een van deze twee conferences te zitten om de stijgende kosten die met inkomstendeling gepaard gaan, te helpen betalen.

Een groot deel van de schikking in het Huis van Afgevaardigden zal zich richten op American football, maar de Big East heeft zich goed gepositioneerd om te profiteren van collegebasketbal. We hebben al gezien hoe de Big East-scholen een voorsprong hebben opgebouwd in de aanloop naar het seizoen 2025-26, door meer inkomsten te delen voor het mannenbasketbal dan veel van hun concurrenten, omdat ze zich geen zorgen hoeven te maken over het uitgeven van tientallen miljoenen aan American football.