Hoe de 'bewezen winnaar' Andy Farrell hoofdcoach werd van de British Lions ondanks de rampzalige eerste tour

Wanneer Andy Farrell deze zomer deBritish and Irish Lions in Australië leidt, hoopt hij op minder obstakels dan drie decennia geleden, toen hij een leiderschapsrol kreeg tijdens een heel andere Lions-tour.

Op slechts 21-jarige leeftijd maakte Farrell deel uit van wat wordt beschouwd als een van de meest rampzalige rugbytournees ooit, toen hij aanvoerder was van het rugby league-team Great Britain Lions in Papoea-Nieuw-Guinea, Fiji en Nieuw-Zeeland. Zelfs voor zo'n vroegrijp talent was het feit dat Farrell aanvoerder was van het team een ​​indicatie van de uitdagingen waar het team voor stond voordat ze zelfs maar de Engelse kust verlieten.

Tegen de achtergrond van een burgeroorlog in de rugby league, zorgden voorgenomen fusies en de dreigende professionalisering van de rugby union ervoor dat een groot aantal ervaren internationals zich uit de selectie moest terugtrekken. Toen het team in Papoea-Nieuw-Guinea aankwam, werd het er niet beter op. Tourmanager Phil Lowe, die zich bezighield met persoonlijke problemen en financiën, werd een groot probleem voor de spelers ter plaatse.

Phil Larder, die later het brein achter de Engelse verdediging werd en daarmee de winnaar werd van het WK 2003, was de hoofdcoach van het team. Hij herinnert zich nog goed hoe Farrell de vele obstakels die de spelers tegenkwamen, wist te overwinnen.

Hij zei: "Het was behoorlijk moeilijk, we realiseerden ons pas hoe moeilijk het was toen we in Papoea-Nieuw-Guinea aankwamen. Dat was onze eerste stop, er waren meteen problemen. We hadden geen financiering binnen de groep om water te kopen, dus we hadden geen water."

LIONS KLAAR OM TE BRULLEN! Krijg nu een speciale preview van de tour van deze zomer!

"Na vier of vijf dagen moesten ik en de helft van de groep de hele tijd overgeven en poepen, omdat we deze infectie hadden.

We hebben een redelijk resultaat behaald tegen Papoea-Nieuw-Guinea en tegen de tijd dat we Fiji bereikten, was het iets beter gegaan. Maar het was een groot probleem en sommige spelers hadden het nog steeds moeilijk, ze waren flink wat afgevallen.

De situatie werd nog erger toen Maurice Lindsay, algemeen directeur van de Rugby Football League, de helft van de selectie vroegtijdig naar huis haalde om kosten te besparen, wat het moreel van de overgebleven spelers deed kelderen. Toch werd Farrell, die aanvankelijk niet tot aanvoerder werd benoemd, al snel de leider van deze groep.

Larder voegde eraan toe: "Andy was niet iemand die ik als aanvoerder had geïdentificeerd, maar naarmate de tour vorderde, werd het duidelijk dat hij de leider van de jongens was, hij was degene tegen wie ze allemaal opkeken en hij speelde bovendien uitzonderlijk goed. Hij werd mijn aanvoerder, zo is het gegaan."

Hij, net als ik en Phil Lowe, vond het erg moeilijk. Het was niet makkelijk voor Lowey, omdat hij geen geld had om mee te spelen, het was niet makkelijk voor mij als hoofdcoach en het was zeker niet makkelijk voor de spelers. En Faz kwam gewoon over als een natuurlijke leider, niet alleen op het veld maar ook daarbuiten. Iedereen in de selectie keek tegen hem op. Daarom heb ik hem aanvoerder gemaakt.

"Andy heeft echt uitstraling. Als hij een kamer binnenkomt, lijkt hij mensen aan te trekken. Spelers haken daarop in. Ik was in Papoea-Nieuw-Guinea en Fiji geweest en had de jongens zien trainen en spelen en gezien hoe Andy de show domineerde. Het werd een automatische keuze om hem aanvoerder te maken.

"Voor iedereen was het een compleet ellendige tour, maar vooral voor de tweede selectie die gedwongen werd om voor het einde van de tour naar huis te gaan. Dat gooide roet in het eten en het testteam was daar woedend over, omdat hun teamgenoten in het andere team zaten. Het was de moeilijkste klus die ik ooit heb gehad en de moeilijkste klus voor de spelers.

"Maar Andy was degene die de situatie beter leek te kunnen hanteren dan de meesten, en de spelers keken tegen hem op."

Dat had waarschijnlijk geen verrassing moeten zijn. Farrell werd immers al vanaf zijn vroege schooljaren getipt als een enorm talent. Shaun Edwards was destijds een van de sleutelfiguren bij Wigan en vertelde Lindsay, de voorzitter van Wigan, dat hij er alles aan moest doen om Farrell binnen te halen.

De Franse bondscoach herinnert zich: "Iedereen zat achter hem aan, hij was in potentie een van de beste spelers ooit. Ik vond het absoluut noodzakelijk dat hij voor Wigan tekende. Ik weet nog dat ik met Maurice sprak, want ik was toen al een ervaren speler. Wat voor financiële middelen het ook kostte, we moesten het hem geven, want hij was een bijzonder talent."

Hij voelde zich meteen thuis, hij is waarschijnlijk een van de meest volwassen jongens die ik ooit heb gekend op 17-jarige leeftijd. Hij was fysiek volwassen en ook mentaal volwassen. Hij speelde in zijn allereerste finale, Dean Bell was de aanvoerder van ons team. Ze plaatsten Faz bij Dean Bell omdat ze dachten dat hij Andy zou steunen, aangezien het zijn eerste wedstrijd op Wembley was.

"Op de ochtend van de wedstrijd keek Faz tv en Dean Bell zat op het toilet te braken van de zenuwen, dus Faz ging erheen en sloeg zijn arm om hem heen en zei: 'Maak je geen zorgen, Deano, we maken er een potje van'. Dat vat hem samen: heel zelfverzekerd, met een vleugje humor en absoluut van wereldklasse ."

Een 20-14 overwinning op Larder-coach Widnes volgde en Farrell heeft niet meer achterom gekeken. Nadat hij alles had bereikt wat er te bereiken viel in de competitie, maakte hij in 2005 de overstap naar Union, waar hij zich aansloot bij Saracens en al snel een dubbelcode international werd.

Toen hij in 2009 door een blessure gedwongen werd met pensioen te gaan, stapte hij over naar het coachen, eerst voor de Saracens en later onder Stuart Lancaster bij de England Saxons.

Lancaster herinnerde zich: "Op een ingeving, omdat ik Andy eigenlijk helemaal niet kende, vroeg ik of hij interesse had om mij te helpen de Saxons te coachen tijdens de Six Nations -wedstrijden en de Churchill Cup. We konden het meteen heel goed met elkaar vinden. Ik had iemand nodig die de backs kon coachen en de verdediging kon leiden.

"Ik denk dat Andy genoot van de verantwoordelijkheid om de aanval, de backs én de verdediging te coachen. We waren maar met z'n tweeën, dus we deden het eigenlijk allemaal samen. Hij was niet alleen erg goed in de verdediging, maar hij was ook erg goed als tweede paar ogen en als tweede aanwezigheid.

Als hoofdcoach ben je altijd op zoek naar iemand die je kan steunen. Soms kun je een stapje terug doen en de andere coach neemt het over. Andy was daar heel goed in. Hij bracht op het juiste moment energie en zette zijn aanwezigheid in om mij als hoofdcoach te ondersteunen.

Het woord 'aanwezigheid' valt steeds weer en zal ongetwijfeld een belangrijke rol spelen in de manier waarop hij leiding geeft in Australië .

Bijna 30 jaar na de absolute ramp met Nieuw-Zeeland verwachten we dat hoofdcoach Farrell dit keer veel meer succes zal hebben. Zoals Edwards zegt: "Hij is een bewezen winnaar."

Een Lions Rugby Club-lidmaatschap geeft je toegang tot een hele reeks exclusieve ledenvoordelen, zoals voorrang bij ticketverkoop, live-evenementen, een op maat gemaakt welkomstpakket, wedstrijden, exclusieve content en nog veel meer. Meer informatie vind je op https://membership.lionsrugby.com/