Kia Joorabchian noemt paardenraces een 'geheim genootschap' in een schokkend interview, waarin hij de salarisstructuur van de sport, het gebrek aan geestelijke gezondheidszorg en de angst voor afnemende interesse blootlegt

Vóór de hoge hoed, de verhalen. Dinsdag reist Kia Joorabchian vol enthousiasme af naar Royal Ascot voor een van zijn favoriete weken van het jaar. Hij zal dat doen als het gesprek van de dag in de racewereld, met zijn dure Amo-team op ieders lippen. Maar eerst wil hij zijn zegje doen. Wat volgt zijn schrijnende woorden die de industrie wel eens op haar grondvesten zouden kunnen doen schudden, net nu ze zich van haar beste kant wil laten zien.

Joorabchian komt snel tot de kern. 'In de paardensport blijven veel dingen verborgen', legt hij uit. 'De echte waarheid komt nooit boven water. Het is als een geheim genootschap. Er is een ongeschreven regel. Als je in het voetbal uit elkaar gaat met een manager, weet iedereen waarom. Maar als je in de paardensport uit elkaar gaat met een trainer, mag je de reden niet zeggen. Je zou graag zeggen dat het komt doordat twee paarden zijn gestorven, omdat twee paarden breuken hebben opgelopen, maar dat mag niet.'

Joorabchian zal bij de meesten bekend zijn om zijn prestaties in een andere sport. Hij bemiddelde bij de transfer van Philippe Coutinho van £145 miljoen van Liverpool naar Barcelona en was verantwoordelijk voor bekende namen zoals Carlos Tevez en Willian . Maar sinds 2018 heeft hij zijn interesse in wat hij omschrijft als zijn 'tweede liefde': de racesport aanzienlijk vergroot.

Amo zou al meer dan £80 miljoen hebben uitgegeven, waarvan £24 miljoen op de Tattersalls Book 1 Sale in oktober, waar hij traditionele toppers Coolmore en Godolphin versloeg. Een bedrag van zeven cijfers is ook uitgegeven aan de legendarische Freemason Lodge, de voormalige stallen van Newmarket van de favoriete trainer van de koningin, Sir Michael Stoute, en het voormalige thuis van Shergar. Miljoenen anderen volgden met een enorm renovatieproject.

Dit is investeren in het Verenigd Koninkrijk in een tijd waarin weinigen dat doen. Het klinkt allemaal krachtig, glamoureus en bevredigend, en vijf dagen lang, terwijl de champagne rijkelijk vloeit in Berkshire, zal dat ook zo lijken. Maar voor Joorabchian hebben een aantal ontnuchterende gebeurtenissen hem ertoe aangezet het onvertelde te vertellen.

'In de afgelopen drie maanden heb ik minstens twee zelfmoorden in twee tuinen gehoord', onthult hij. 'Een trieste situatie. In één geval werd de jongen in de tuin aangetroffen toen er 's ochtends mensen arriveerden.

'Racing Welfare (de liefdadigheidsinstelling van de Jockey Club) was erg actief en zorgde ervoor dat alles op de werf correct werd afgehandeld, maar er wordt in de branche te weinig aan dit probleem gedaan. Je hoort er niets over. Mensen willen er niet over praten.'

Volgens Joorabchian is het probleem dat er niet voldoende betaald wordt.

'Er zijn mensen in de industrie die van week tot week leven, laat staan ​​van maand tot maand,' zegt hij. 'Een enorm deel. Je staljongens bijvoorbeeld, de jongens die om 4.30 uur opstaan ​​en tot 14.00 uur de stal uitmesten. Het is zwaar en deze mensen krijgen niet de ondersteuning die ze nodig hebben.

'Je hebt het over mensen die geen geluk hebben en die misschien drank of drugs nodig hebben om het te vinden. Maar wat er gebeurt, is dat ze in sommige gevallen worden ontdekt en ontslagen. Maar er wordt niets gedaan om ze te helpen. Het probleem wordt niet aangepakt. Ze vinden later een andere baan. Dan gebeurt hetzelfde en gaan ze ergens anders heen, en het blijft gebeuren omdat er niet genoeg mensen op dat niveau in de industrie zijn. En het zijn niet alleen staljongens, secretaresses, rijders en het algemene racepersoneel.'

Voor Joorabchian is het symbool voor een industrie die in staat van ontkenning verkeert.

'Je hebt heel grote trainers die zichzelf als een hoge morele standaard beschouwen,' zegt hij. 'Maar het lijkt erop dat alcoholisme en drugsmisbruik onder het tapijt worden geveegd en voor de maatschappij verborgen blijven.

'De betrokkenen, in plaats van hen te helpen, nodigen ze hen juist weer uit omdat ze waardevol zijn. Als je een voetballer zou arresteren omdat hij zijn auto heeft vernield en iemand in het ziekenhuis heeft gebracht, zou dat niet verborgen blijven, het zou een verhaal zijn, maar in de racerij – niets. Deze mensen moeten steun krijgen om beter te worden, in plaats van dat de betrokkenen de andere kant op kijken.'

Joorabchian gelooft dat de racemedia meer zouden kunnen doen om deze kwesties aan het licht te brengen, maar ze zijn niet bereid de omerta te doorbreken. 'Ik heb onlangs een interview gedaan met Nick Luck en hij heeft, naar mijn mening, deze onderwerpen afgedwaald toen ik ze ter sprake bracht', legt hij uit.

'Het lijkt erop dat de racemedia niet openlijk willen kijken. Racen heeft zijn mooie kanten, de hoge hoeden en rokkostuums, Royal Ascot. De sport van koningen en koninginnen. Maar in het Verenigd Koninkrijk verbergt het zijn problemen.

'Er was iemand van de Racing Post in de show. Ze hadden een artikel geschreven over onze uitgaven en waar alles staat. Ik heb ze gebeld en gezegd dat ik er absoluut voor open sta en blij ben dat jullie dat gedaan hebben, maar door de jaren heen zijn er grote bedrijven geweest die veel meer hebben uitgegeven dan wij, maar jullie hebben daar nog nooit een artikel over geschreven. "Amo geeft dit uit", maar hoe zit het met Coolmore en Godolphin Juddmonte en andere grote namen? Ik vroeg de man: "Waarom doe je het niet voor iemand anders?" Er kwam geen antwoord.'

Joorabchian is duidelijk geïrriteerd door wat hij heeft gezien en meegemaakt. Hij vervolgt: 'Nog een voorbeeld: een zeer grote trainer ontsloeg zijn jockey na de eerste grote race van het seizoen. Hij vond dat ze niet presteerden. In april! Het werd afgedaan als niets, punt uit. Ik heb nog nooit een jockey ontslagen. Ik heb mijn tweede jockey niet verlengd en de kop was "Kia ontslaat jockey".

'Ze willen een bepaalde indruk wekken. Ze zijn bang voor iemand die nieuw is. Dit interview is een nachtmerrie voor de racewereld.'

Je kunt gerust zeggen dat de voormalige beurshandelaar zich een buitenstaander voelt. 'Ik ben een ander soort mens', zegt hij.

'Ik moet elke dag werken. Ik verdien mijn geld, ik woon in het Verenigd Koninkrijk. Ik werk hard om te doen wat ik doe. Ik kom niet uit een bevoorrechte achtergrond. Ik heb nooit hoeven verhongeren, maar ik ben ook nooit met een gouden lepel gevoed.'

Of hij nu een buitenstaander is of niet, Joorabchian vindt dat hij zich moet uitspreken in het belang van de sport.

'Jullie hadden dit jaar de laagste opkomst ooit in Epsom,' legt hij uit. Je liep de plek binnen en het was er doodstil. Er was geen reuring, geen opwinding. Als dat gebeurt, maak je de renbanen langzaam kapot. De concurrentie in het Verenigd Koninkrijk is momenteel nihil. Je krijgt echt geen grote paarden tegen elkaar. Het is onevenwichtig.

'Ik was afgelopen zaterdag bij de Belmont Stakes in Saratoga. Het was ongelooflijk, het publiek, de concurrentie. De sfeer was fantastisch. De grootste paarden namen het tegen elkaar op. Maar ik denk dat mensen in het Verenigd Koninkrijk hun liefde voor de paardensport verliezen.

'In de VS hebben ze alle informatie en kunnen ze weloverwogen beslissingen nemen – elk detail is beschikbaar, inclusief video's van hen bijvoorbeeld – maar dat is hier niet het geval. Die transparantie is er niet.'

Dat gebrek aan transparantie moet volgens Joorabchian drastisch veranderen.

'In het Verenigd Koninkrijk heb je bijvoorbeeld gokstallen en niet-gokstallen,' zegt hij.

'Daar is meer duidelijkheid voor nodig. Er gaan miljoenen en miljoenen en miljoenen om in de gokwereld. Als je naar de bookmakers gaat en op voetbal wedt, heb je alle informatie. Wie is er geblesseerd, wie is er gezakt voor een late fitheidstest? Als een voetballer was gearresteerd omdat hij zijn auto had vernield en iemand in het ziekenhuis had laten belanden, zou dat een verhaal zijn geweest. Het is allemaal publiek domein, maar in de paardenraces zou je, tenzij je er diep bij betrokken bent, niet weten hoe het paard getraind is, of de stal zelf op dat paard wedt, of zelfs of de trainer erop wedt.

'Het is geen probleem dat trainers kunnen gokken, zolang er maar transparantie is. Net als op de aandelenmarkt, waar het publiek weet of een CEO aandelen koopt of verkoopt. Er is geen reden waarom dit niet openbaar zou kunnen zijn. Waarom is het geheim in het Verenigd Koninkrijk?'

Joorabchian gelooft dat de antwoorden aan de andere kant van de Atlantische Oceaan liggen – en in de hoofdkantoren van Britse bookmakers. 'Als ik zie wat er in Amerika gebeurt, kom ik thuis en denk ik: 'Mijn God, wat kunnen we ons ontwikkelen?'', zegt hij. 'Ik denk aan hoe groot de kloof is. Laatst was er hier een race, met paarden die voor het eerst £2,5 miljoen waard waren. De winnaar ging naar huis met een prijzenpot van tweeënhalfduizend pond. Geen wonder dat mensen bang zijn om te investeren.

'In de VS kopen mensen een paard voor $ 250.000 tot $ 300.000 omdat ze weten dat ze de potentie hebben om dat te verdienen en dan nog wat aan prijzengeld. Daar heb je een reële kans op rendement op je investering. Hier moet er meer geld binnenkomen via gokken dan nu via de heffing. Kijk bijvoorbeeld naar Bet365 en het salaris van hun CEO (Denise Coates zou £ 95 miljoen hebben verdiend in het jaar tot maart 2024), hoeveel geld ze verdienen. Ladbrokes, William Hill's, wie dan ook.

'Waarom komt een groter deel van dat geld niet terug in de industrie? En trouwens, dat zou met voetbal ook zo moeten zijn. Als je dat met voetbal doet, profiteren je Championship-, League One- en League Two-clubs ervan. De races worden groter, je trekt internationale lopers aan, er is meer competitie, die competitie zorgt voor een betere sfeer, meer mensen, meer geld dat naar de trainers en de stallen gaat.

'Het stelt je in staat om een ​​stabiele jongen meer te betalen dan net genoeg om die week te overleven. De gokbedrijven worden steeds groter en de mensen worden steeds rijker, maar de sport die die weddenschappen faciliteert, profiteert er niet genoeg van.'

Je vraagt ​​je misschien af ​​waarom Joorabchian, gezien al het bovenstaande, zich er druk om maakt. Hij is echter duidelijk over zijn motieven. 'Ik probeer de industrie niet te verstoren', zegt hij. 'Ik ben dol op racen. Ik geloof echt in de groei van de racesport. Ik geloof dat het een enorm groeipotentieel heeft. We hebben nog lang niet de oppervlakte bereikt van wat deze industrie kan zijn. Ik wil dat deze sport op de juiste manier groeit. Mensen werken graag in de industrie, maar ze krijgen het financieel niet rond en dat moet veranderen.'

Het is misschien veelzeggend dat zijn eerste project bij Freemason een upgrade van de stal was. 'Ik keek ter plekke en er zat schimmel in', legt hij uit. 'Nu wonen de mannen ter plaatse in gloednieuwe accommodaties. Alles is van hoge kwaliteit. Tv, wifi, alles wat ze nodig hebben.'

Het is ook veelzeggend dat, naarmate het interview bijna ten einde loopt, de staljongens weer centraal staan ​​in zijn gedachten. 'Kijk, ik wil alleen maar dat de sport open en niet-hypocriet is en dat er een competitie ontstaat die kan groeien', zegt hij.

Om dat te realiseren, moeten de goksites wat geld terug in de sport steken. Ik ga volgend jaar een liefdadigheidsinstelling openen. Ik ga elk wedkantoor bezoeken en hen vragen om geld te investeren in dit of een ander goed doel dat de industrie ten goede komt. Als ze dat niet doen, zal ik dat zonder problemen aan de kaak stellen. Je hebt £600 miljoen verdiend – gefeliciteerd – twee mensen hebben zelfmoord gepleegd. Je profiteert van die tuin, waarom geef je er niets voor terug?

'Het is schandalig dat al deze bedrijven niet minstens een half miljoen investeren in een goed doel als Racing Welfare, dat al moeite heeft om de £ 3,5 miljoen op te halen die nodig is om dit soort situaties elk jaar te ondersteunen.'

Voordat hij vertrekt, wil Joorabchian nog één ding duidelijk maken: 'Ik wil mensen laten begrijpen dat er een veel dieper verhaal in de racerij zit dat je niet ziet', legt hij uit.

'Ik probeer niemand onder de bus te gooien, ik geloof gewoon dat dit openlijk moet gebeuren. Mijn investering en mijn doel in de racerij in het Verenigd Koninkrijk en Ierland is omdat ik het beter wil maken.

'Ik ben trots op wat we dit jaar hebben bereikt, dat we de lat hoger hebben gelegd en concurrerender hebben gemaakt. We hebben bijgedragen aan het creëren van een gezonde markt en ik hoop dat dit de concurrentie zal verbeteren. Ik probeer eraan bij te dragen dat deze succesvol wordt.'