Mayo, God helpe ze! Ze zullen het nooit leren.
Declan Bogue
VOORDAT WE MET DE GEBEURTENISSEN VAN WOENSDAGAVOND BEGINNEN, KOMEN WE NOG EENS TERUG NAAR DE OORLOG VAN MAYO.
Zelfs als we aannemen dat dit Mayo is en het leven in het Gaelic football een draaimolen van zelfmedelijden lijkt die ruim 70 jaar duurt, wordt de nederlaag in de All-Ireland finale tegen Tyrone in 2021 gezien als de dag dat de muziek stierf.
Hoewel dit land al lang bestaat uit een rommelige trut en een roekeloze klootzak die hun problemen oplossen door de aandacht op zichzelf te vestigen, is er één persoon die alles perfect in perspectief heeft geplaatst.
Het was aan Kevin McStay, die in de Irish Times schreef, om de zwarte doos te ontcijferen. Hij bracht ons naar een tijd waarin Cathal McShane een vrije slag maakte in de 50e minuut, met nog 27 minuten te gaan tot de finish.
"Mayo miste een strafschop, schoot er nog eens acht naast, twee anderen schoten in de handen van de keeper, had gekke turnovers en verviel in een patroon van slechte besluitvorming", schreef hij.
Hij durfde het geen meltdown te noemen, maar verdedigde vervolgens het management en de spelers van Mayo, met name Aidan O'Shea, streng. Hij keek diep in de krochten en schreeuwde de putten de oren uit, zich afvragend hoe het County nooit gelukt was een productielijn van stijlvolle aanvallers te vormen.
En toen wees hij naar de toekomst. Dingen zullen veranderen. Niets blijft hetzelfde.
Maandagavond was hij in de laatste aflevering van Hell For Leather, de glanzende productie van RTÉ over Gaelic football, weer te spreken over Mayo's mislukking in de All-Ireland finale van 1989 en de emoties die daarbij kwamen kijken toen Dermot Flanagan een brok in zijn keel kreeg en Willie Joe Padden 'ah shucked' zei.
Hij vroeg toen wat mensen wilden: dat Mayo gewoon zou verdwijnen en nooit meer zou voetballen? Dat ze niet meer zouden uitdagen?
Dat is het punt met McStay en Mayo. Misschien was het de logische Army-man in hem, waarschijnlijker was het een gave die hij kreeg door zijn ballingschap in Roscommon; hij trapte nooit in de hysterie rond Mayo-football.
Uiteindelijk kreeg hij de hysterie. Daar komen we zo op terug.
Het feit dat hij niet meedeed aan het massale gehuil, betekent niet dat het hem niets kon schelen.
Er is een verhaal dat hij vertelde tijdens zijn jaren als columnist voor The Mayo News. Op een keer zat hij op een transatlantische vlucht naar Amerika en realiseerde zich al snel dat hij naast een andere Mayo-voetbalfanaat zat.
Binnen enkele minuten stonden ze in het gangpad en maakten ze af en toe een uitstapje naar het toilet voor de 'sorry mes'. Ze bespraken Mayo football, de personages die erbij betrokken waren, de structuren en de ondersteuning, analyseerden elke speler, verdiepten zich in details, doken diep in de materie, al die dingen.
Totdat de gezagvoerder aankondigde dat alle passagiers onmiddellijk terug naar hun stoel moesten om zich vast te gespen voor de landing naar de luchthaven. Ze hadden de hele vlucht over voetbal gepraat en nauwelijks de tijd gevoeld.
Terug naar de hysterie. Woensdagavond gaf het bestuur van Mayo County een verklaring uit. In drie verschillende lettertypes, groottes en kleuren werd u, nog voordat u de eerste alinea las, geïnformeerd dat 'het seniorenteam van het voetbalteam van Mayo ontheven is van zijn rol'.
Vervolgens werd gedetailleerd beschreven hoe de vergadering van het districtsbestuur in Castlebar werd gehouden en hoe het besluit werd genomen 'om Kevin McStay en zijn managementteam te ontslaan van hun functies binnen het Mayo Senior-voetbalteam' - en hier gaat het van overijverig naar gewoon gemeen - 'met onmiddellijke ingang'.
Een paar korte bedankjes en geen enkele vermelding van zijn recente gezondheidsproblemen, die opdoken tijdens zijn dienst bij Mayo en hem dwongen zich terug te trekken vóór het bezoek aan Tyrone in de groepsfase.
Woorden zijn alles. Het bestuur van Mayo County probeerde ze te gebruiken om iemand te kwetsen, of om te laten zien wie de baas is. Hoe dan ook, ze kwamen eruit met een uitstraling die varieert van grof tot ongevoelig.
Ik weet niet of je het al gehoord hebt, maar Mayo is de laatste tijd een beetje in het nieuws geweest. Het had geen kwaad gekund om ervoor te zorgen dat hun persbericht de gouden standaard was.
De GAA is een vereniging die regelmatig PR-medewerkers van elk district uitnodigt voor peergroupmeetings om de normen te verbeteren en van elkaar te leren. Ik denk dat dit geen toekomstige presentaties meer zal zijn.
Er is geen enkele manier waarop McStay en zijn team wilden stoppen bij Mayo, zelfs niet met de gezondheidsrisico's die hij midden in het kampioenschap liep.
En ja, Mayo heeft recht op de leiding over wie ze maar willen. Ze zouden resultaten kunnen aanwijzen die ze zouden kunnen verpakken in een verhaal van afnemende meeropbrengsten. Maar een nederlaag in de laatste wedstrijd van een Connacht-finale? Twee competitiefinales halen en er één winnen?
Was het zo erg? Was het echt zo erg?
Opvallend sinds de aankondiging is hoe oud-Mayo-spelers zoals Lee Keegan en journalisten hebben gereageerd.
Je komt niet ver in de intercountywereld als je altijd maar lief bent, maar McStay had wel iets ouderwets waar veel mensen in de media respect voor hadden.
In deze game heb je veel tijd rechtstreeks met managers. Sommigen zijn duidelijk minachtend dat ze ermee door moeten gaan, hun hoofdpersonage voelt zich beledigd. Anderen zijn nep-bescheiden bullshitartiesten met valse charmes en automatische lachbuien, te enthousiast en gevoelloos.
Velen van hen zijn nog steeds fundamenteel fatsoenlijk en leven in de echte wereld. McStay is er daar één van.
Misschien, zoals gemeld in The Connacht Telegraph , wilden McStay en zijn managementteam niet zomaar de boel op stelten zetten en het leven van de gemeenteraad van Mayo County zo aangenaam mogelijk maken. Alle macht aan hen.
Maar ze verdienden nog steeds meer respect van hun eigen land.
*
Bekijk hier de nieuwste aflevering van The42's GAA Weekly-podcast
The 42
