Beste kameraden, als jullie niets van het electoraat begrijpen, dan is dat jullie eigen schuld.

Nee, kameraden, het is niet de schuld van Trump en zijn kring. Het is niet aan hem en uw nieuwe zwarte pieten in Washington dat u de oorsprong van de huidige tegenslagen van links kunt toeschrijven. Zonder controverse of harde woorden is het tijd om progressieve politici en intellectuelen te vertellen dat ze een kolossale fout maken met hun analyse.

AfD kreeg niet 20% van de stemmen in Duitsland dankzij Elon Musk: het zou zoveel steun hebben gekregen, zelfs zonder de steun van leider X. Wie weet: paradoxaal genoeg heeft die steun uit Amerika, gezien het klimaat van anti-Musk-obsessie waarin we ons bevinden, geleid tot een extra demonisering van Alice Weidels partij in de laatste twintig dagen van de Duitse verkiezingscampagne, en misschien zelfs een paar decimalen afgetrokken in plaats van iets toe te voegen.

Laten we eens kijken naar een ander voorbeeld dat nog dichterbij ligt: ​​Giorgia Meloni won in oktober 2022, terwijl Biden nog president was. Een mogelijke herverkiezing van Trump in het Witte Huis (twee jaar later) leek toen nog een vage en gewaagde hypothese. Nog een belangrijke omstandigheid? Het Brexit-referendum (juni 2016) vond plaats vóór Trump-1 (november 2016) en in een politieke en mediacontext waarin de gehele Europese elite (en ook de Britse) op de Remain-optie gokte.

Dit zijn drie voorbeelden die ver uit elkaar liggen in tijd en ruimte, maar ze laten duidelijk zien hoe fout het is om de tegenslagen van links uit het verleden, heden en de toekomst toe te schrijven aan de satanische Trump. Als er al iets is – en dat is het punt – dan zouden progressieven er goed aan doen om hun onvermogen om de diepgaande trends van onze tijd en de zorgen van grote delen van het electoraat (inclusief delen van de traditionele linkse kiezers die teleurgesteld zijn) te lezen, laat staan ​​te interpreteren, in twijfel te trekken: met betrekking tot lonen (vergeten in naam van het ‘rechtse’ gedachtegoed), met betrekking tot illegale immigratie (zelfs ontkend als een probleem door links), met betrekking tot veiligheid (beschreven als een ‘veiligheidsobsessie’ en vervolgens op zijn beurt afgeschaald en ontkend), met betrekking tot een identiteitskwestie (van tijd tot tijd verdraaid of gecriminaliseerd als ‘racistisch’-‘xenofoob’-‘soevereinistisch’).

Zoals u ziet, wat heeft Trump hiermee te maken? Het is niet zijn schuld dat links, geconfronteerd met de onderliggende druk en tendensen van het electoraat, op sensationele wijze de andere kant op is gedraaid. En nogmaals: het is niet de schuld van de Oranjeman als links, beetje bij beetje, naarmate het steeds moeilijker wordt om consensus te bereiken over de kern van zijn beleid, een technocratisch pad is ingeslagen dat losstaat van het directe electorale mandaat. Italië en de EU zijn laboratoria geweest voor deze aanpak: het bedenken van mechanismen die, hoewel formeel in overeenstemming met de grondwettelijke normen, de kratos geleidelijk van de demos hebben gescheiden, waardoor de band tussen de uitoefening van de macht en de veronderstelde democratische delegatie ervan is verzwakt. Zolang links zich niet bezighoudt met inhoudelijke kwesties (lonen, immigratie, veiligheid, belastingen, etc.) en de onderliggende kwestie van de methode (d.w.z. de noodzaak om de komst van een regering weer te koppelen aan een expliciete keuze van de kiezers), zal het weinig zin hebben om kogels of giftige pijlen af ​​te schieten op de nieuwe Republikein in Washington.

Laten we duidelijk zijn: wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Zelfs in ons privéleven hebben we het allemaal wel eens gedaan, misschien in een moment van intellectuele lafheid: de schuld bij iemand anders leggen, terwijl die eigenlijk helemaal bij ons hoorde. Het is het bekende mechanisme van de zondebok: het identificeren van de veronderstelde oorzaak van ons ongeluk in een externe realiteit, of zelfs – als we weten hoe we de bok op het juiste altaar moeten offeren – onszelf voor de gek houden door te denken dat we op deze manier de mogelijke, magische en onmiddellijke oplossing voor onze problemen kunnen vinden.

Hier geldt: als dit verdedigings- en zelfverloocheningsmechanisme niet werkt in het privéleven, zal het nog minder effectief zijn in de politiek en het openbare leven. Met name in de relatie tussen een partij en haar kiezers, tussen een politieke cultuur en haar burgers, is het werkelijk een illusie om te denken dat een crisis, een verlies van emotionele verbondenheid, een structureel verlies van harmonie voortkomen uit de aanwezigheid van een tegenstander of uit de rol die de rivaliserende groep speelt.

Toch lijkt links – Italiaans en Europees – niet in staat deze elementaire zelfanalyse uit te voeren. Sterker nog, ze is druk bezig met het organiseren van haar exorcisme tegen de nieuwe satanische wezens die volgens haar bezit hebben genomen van de zielen van de kiezers: de kwaadaardige Trump, zijn vicepresident Vance en natuurlijk de techno-duivel Musk. Hoe eerder kameraden stoppen met deze demoniserende ceremonies, hoe beter het voor hen zal zijn. Hartelijke groeten.