Bij Olimpico tegen Frankrijk een genadeloos resultaat

Het Franse nationale team was naar Rome gekomen met een eenvoudig doel voor ogen: met een ruime voorsprong winnen en de bonuspunten pakken die ze nodig hadden om hun ambities levend te houden. Na een halfuur spelen, iets meer dan een derde van de wedstrijd, was de zaak beslecht. In de 30e minuut scoorden de Galliërs hun vierde try en stonden ze met 28-17 voor. En hoewel twee mooie try's van Menoncello (10') en Brex (28') de illusie wekten dat Italië nog enige kans had om stand te houden, was het gevoel dat de Fransen een mooie middag in Rome zouden beleven, overduidelijk.

De eindscore, 73 tegen 24, is hard en genadeloos. “Het doet pijn”, gaf Gonzalo Quesada toe op een persconferentie, want met een gat van die omvang “verlies je de positieve dingen”, inclusief de mooie toneelstukken die je in handen hebt, nooit banaal maar niet genoeg om de totale Franse overheersing te ondermijnen. Elf pogingen voor drie, dat is het aantal en dat laat een hoop blauw geverfd puin achter op het veld van Olimpico dat nu verzameld en opgeruimd moet worden. De XV de France legde de nadruk op zijn kracht, zijn technische waarden, zijn macht en zijn prachtige spel. Zijn sterspeler Antoine Dupont blonk opnieuw uit in zijn technische kwaliteiten en veelzijdigheid. De derde rij Alldritt-Boudehent-Cros domineerde in de rucks en meeting points. Het hele peloton, ruim 30 kilo zwaarder dan de blauwe, was indrukwekkend. Franse flair en agressie, een dodelijke combinatie die zondag op het veld perfecte vertolkers vond.

Voor de volledigheid: het wedstrijdverslag vermeldt, naast de drie Italiaanse try's (Menoncello in de 10e minuut, Brex in de 28e minuut, Paolo Garbisi in de 60e minuut), de braces van Guillard (13' en 21'), Dupont (24' en 53'), Barré (39' en 65') en de try's van Boudehent ((30'), Alldritt (45'), Bielle-Biarrey (50'), Attissogbé (76') en Barassi (79').

De vraag die velen zich na het bekijken van de wedstrijd stelden, is of het verschil in technische waarden zodanig is dat het het verschil van 49 punten rechtvaardigt. Voor de Azzurri is dit de grootste nederlaag ooit geleden in 26 edities van het toernooi. Het antwoord is dat Italië (nog) niet in staat is om rugby in zo'n hoog tempo en met zo'n overweldigende intensiteit te spelen. Als je het op hetzelfde niveau als de Roosters bekijkt, als je de uitdaging van een agressief spel aangaat, dan is er geen wedstrijd te winnen en zijn die elf doelpunten er allemaal.

De uitslag van het toernooi wordt waarschijnlijk over twee weken in Dublin bepaald, met de confrontatie tussen koploper Ierland en Frankrijk. Zaterdag veroverden de regerend kampioenen de Triple Crown door in Cardiff een Welsh team te verslaan (27-18), dat leek te herstellen van de slechte prestaties in de eerste twee speeldagen. In Londen vond echter een van de spannendste Calcutta Cups plaats, die eindigde met slechts één punt verschil (16-15) in het voordeel van de Engelsen. Drie Schotse try's, het resultaat van een schitterende wedstrijd die werd afgemaakt door de zuivere driekwart (White, Jones, Van de Merwe) tegen één try (Freeman) van de Engelse kant. De wedstrijd werd beslist door een rampzalige dag voor Finn Russell, de best betaalde rugbyspeler ter wereld. Hij miste al zijn drie beschikbare conversies (één was voldoende geweest) en veroordeelde zijn team tot de grootste nederlaag. De Engelsen zijn dus nog in de race: ze spelen hun volgende wedstrijd thuis tegen Italië en gaan daarna op de laatste dag naar Cardiff om het op te nemen tegen de Welshmen.

Rangschikking: Ierland 14; Frankrijk 11; Engeland 10; Schotland 6; Italië 4; Wales 1.