Fedez mag zijn privéjet gebruiken. We mogen het privilege dat ontkenning voedt, afkeuren.
In de grote chaos die vandaag de dag onder ons heerst – en dit is niet zomaar een stijlfiguur – over de klimaatkwestie , worden we constant overspoeld met verklaringen, gedeeltelijke analyses, halve waarheden en al te vaak onverantwoordelijke beweringen. In deze context was wéér een misplaatste VIP-uitbarsting echt onnodig. En toch zijn we hier, en reageren we op de woorden van Fedez, die, reagerend op de standpunten van Ultima Generazione tegen privéjets, heeft besloten zich te laten horen. En tot nu toe is daar niets mis mee, behalve dat hij weinig gefundeerde en zeer misleidende uitspraken heeft gedaan.
De kern van de zaak is simpel: Ultima Generazione (Ultima Generazione) stelt provocerend maar doelbewust de afschaffing van privéjets voor en hekelt hun enorme impact op het milieu. Fedez antwoordde dat de impact van vliegtuigen slechts 2% van de wereldwijde uitstoot bedraagt en dat die van privéjets nog lager is, en daarom in wezen verwaarloosbaar. Niet tevreden met deze simplificatie, ging hij nog een stap verder en betoogde dat activisten in wezen ontworpen zijn om "een lastpak te zijn" en dat zonder privéjets "de wereld toch zou branden".
Wat zijn de echte getallen?
Laten we nu even stilstaan. Want als we het punt hebben bereikt waarop, te midden van een wereldwijde klimaatnoodtoestand, een publieke figuur de behoefte voelt om het probleem te bagatelliseren in plaats van het begrijpelijker te maken, dan hebben we een ernstiger probleem dan verwacht. En het heeft niet alleen invloed op het milieu, maar ook op de publieke cultuur. Eerst de echte cijfers. Ja, in absolute termen draagt de luchtvaart ongeveer 2-3% bij aan de wereldwijde uitstoot. Maar dat is slechts de helft van het plaatje. Als we het over privéjets hebben, komen we in een andere dimensie: die van privilege met een zeer hoge milieu-impact. Volgens verschillende studies en rapporten, waaronder die van de NGO Transport & Environment , kan één privéjet in een jaar dezelfde hoeveelheid CO2 uitstoten als 177 auto's. Of, als u dat liever heeft, een andere schokkende statistiek: vijf uur vliegen stoot in een heel jaar dezelfde hoeveelheid CO2 uit als vier gewone mensen.
Met andere woorden, terwijl burgers worden gevraagd hun auto te vervangen, hun verbruik te verminderen en hogere rekeningen te betalen om te investeren in hernieuwbare energiebronnen, is er een deel van de bevolking – klein maar invloedrijk – dat blijft leven alsof de planeet een privébezit is, zonder dat er een gedeeld bezit is . En als je deze excessen durft te bekritiseren, word je ervan beschuldigd een "lastpost" te zijn.
KlimaatonrechtvaardigheidMaar het probleem gaat veel dieper. Het gaat niet alleen om emissies, maar ook om symbolen. De privéjet is het ultieme voorbeeld van klimaatonrechtvaardigheid. Het is het voertuig dat de kloof tussen degenen die de macht hebben om naar believen te vervuilen en degenen die de prijs voor dat gedrag betalen, vaak zonder ook maar iets aan de crisis te hebben bijgedragen, levendig belichaamt. Dus nee, Fedez, je kunt niet alles afdoen met de woorden "de wereld zou toch wel branden". Het is een handige – en gevaarlijke – manier om jezelf van verantwoordelijkheid te ontslaan. Het is de klassieke "iedereen doet het toch", maar dan in een VIP-versie.
En het is verrassend, zelfs een beetje bitter, dat hij, die zich vroeger presenteerde als een kritische, onafhankelijke en onconventionele figuur, nu een discours aanhangt dat het klimaatdebat reduceert tot een ideologische lastpost. Het is een opvallende verandering, vooral als je je ook maar een beetje een herinnering hebt aan zijn geschriften, zijn veldslagen en zijn verklaringen.
Het klimaat geeft geen kortingen aan VIP'sDe waarheid is dat het klimaat niet op onze mening wacht. Het spaart beroemdheden niet en schuwt controverses op sociale media niet. De wetenschap is al decennia duidelijk: elke fractie van een graad telt . Elke ton CO2 die bespaard wordt, kan een verschil maken. En ja, zelfs elke bespaarde privéjet is een kleine maar belangrijke politieke, culturele en sociale keuze.
Tegen degenen die zeggen: "Maar er zijn grotere problemen", antwoorden we: de problemen heffen elkaar niet op. Het is niet zo dat we de luchtvaart, als die "maar" 2% van de wereldbevolking uitmaakt, kunnen negeren. Deze redenering, tot het uiterste doorgevoerd, leidt tot totale inactiviteit. Klimaatverandering wordt bestreden met een combinatie van acties, groot en klein, symbolisch en systemisch. En juist degenen met de meeste zichtbaarheid en macht moeten het goede voorbeeld geven, en niet met excuses komen.
Uiteindelijk is de werkelijke tragedie dit: achter bepaalde discoursen schuilt niet alleen desinformatie, maar ook een veel gevaarlijkere vorm van subcultuur. Een subcultuur die niet probeert te begrijpen, die niet dieper wil graven, die liever lacht om degenen die zich inzetten dan zichzelf in twijfel te trekken. Een subcultuur die minachting verwart met activisme en kritische helderheid. Die onverschilligheid viert alsof het vrijheid is . Dus misschien is het tijd om de zaken te zeggen zoals ze zijn: degenen die vandaag de dag niet willen zien wat er met de planeet gebeurt, doen dat niet uit onwetendheid, maar uit gemakzucht. Degenen die degenen die vechten in diskrediet brengen, doen dat niet uit kritische geest, maar uit luiheid of kwade trouw. En degenen die blijven vervuilen zonder ook maar te proberen te veranderen, hebben er simpelweg voor gekozen zich er niets van aan te trekken. Maar het klimaat, in tegenstelling tot ons, vergeeft niemand. Geen activisten, geen rappers, geen eersteklaspassagiers.
Luce
