Gehandicapten vormen een probleem voor bedrijven, arbeidsparticipatie wordt ‘obsoleet’ voor Confindustria

Een paar dagen geleden verscheen er een artikel in Il Sole 24 Ore, waarin we werden uitgenodigd om Wet 68/99 betreffende de inclusie van mensen met een beperking op de werkvloer te beschouwen als een wet die niet actueel is en daardoor achterhaald en verouderd. Wij zijn het daar niet mee eens. Wet 68/99 is ontstaan ​​in een vruchtbare periode voor de uitbreiding van sociale rechten en de versterking van de bescherming op het gebied van inclusie en vormt het hoogtepunt van een regelgevingstraject dat jaren eerder met andere wetten was begonnen en dat een beslissende bijdrage leverde aan het vergroten van de zichtbaarheid en waardigheid van mensen met een beperking, die hun aandoening steeds vaker hebben zien evolueren naar een fase van onafhankelijkheid en emancipatie.

Jarenlang vormden de regels die de betreffende wet vormen een absoluut unicum in Europa en daarbuiten, en worden ze in veel gevallen nog steeds als baanbrekend beschouwd. Zozeer zelfs dat ze door andere landen als voorbeeld worden genomen bij het opstellen van wetgeving inzake inclusie. Sterker nog, de kern van de wet verandert het helaas nog steeds wijdverbreide concept van de persoon met een beperking definitief van een last die uitsluitend door de gemeenschap moet worden gedragen naar een hulpbron die in staat is tot zelfbeschikking en bijdraagt ​​aan de groei van het nationale bbp. Dit is wat het in de afgelopen vijfentwintig jaar heeft gedaan voor duizenden mensen die, dankzij deze paradigmaverschuiving, in staat zijn geweest om autonome en duurzame levensprojecten op te bouwen en hun bestaan ​​volledig in eigen hand te nemen. Het probleem is anders, en iedereen met een vermogen tot vrije en objectieve analyse kan het niet ontkennen.

Wet 68/99 is van nature een hinderlijke wet, omdat ze ingrijpt in de verplichtingen van het personeel van bedrijven, omdat ze mensen met een beperking en hun families bevrijdt van behoeftigheid, omdat ze een deel van de gunstige dynamiek ondermijnt die in veel delen van het land wordt gevoed door slechte politiek, omdat ze het culturele en dwarsgewortelde stigma van de vergelijking ziekte = arbeidsongeschiktheid doorbreekt. Wet 68/99 is een hinderlijke wet, laten we dat in gedachten houden. Het is ondenkbaar dat de oplossing die terrein wint, erin bestaat de heersende verantwoordelijkheid voor het aannemen van personeel met een cognitieve of intellectuele beperking te delegeren aan de derde sector, een houding die wordt verspreid door de nieuwe Pontius Pilates-beweging, die niet de fundamentele waarden van een burgerlijke en democratische gemeenschap weerspiegelt.

Het is een staatswet die, zo herhalen we, waardigheid en hoop brengt en die verdedigd en ondersteund moet worden. En het is terecht dat iedereen zijn steentje bijdraagt ​​en de verantwoordelijkheid daarvoor neemt, te beginnen met de politiek, die te lang is afgeleid van de aandacht voor deze kwesties, en vervolgens met bedrijven die zich de plicht van hun maatschappelijke rol, zoals vastgelegd in de Grondwet, realiseren . We kunnen dit onderzoek voortzetten door te verwijzen naar de inspectie- en controle-instanties die, conform de wet, de talloze overtredingen bestraffen met betrekking tot onjuiste of niet-correcte toepassing ervan, en eindigen met bijzondere aandacht voor de mogelijkheid van afwijking bij de toepassing ervan op bedrijfsniveau. Het is een wet die misschien in zijn nuances verbeterd kan worden, maar waarvan de structuur vandaag de dag nog steeds absoluut geldig is en die toegepast en beschermd moet worden, omdat ze gericht is op de emancipatie van de meest kwetsbare burgers.

*Expert in actief beleid voor arbeidsongeschiktheid **President van Werk & Welzijn