Giorgia Meloni bij CPAC, een nieuw lexicon tussen vrijheid en het Westen

Bij het herlezen van de toespraak die Giorgia Meloni via een videoverbinding aan de CPAC gaf, springen twee elementen in het oog, die verder gaan dan de punten die terecht door de media werden benadrukt over Europa, de aanval op Oekraïne en een rechtvaardige en duurzame vrede. Het eerste element betreft het niet gebruiken van het woord “recht”. Een keuze die zeker niet toevallig was en niet alleen te wijten was aan het feit dat het gericht was op een publiek van Amerikaanse en internationale conservatieven.

Meloni kan, door de doelstellingen van de culturele strijd van de 'conservatieven' aan te duiden - een term die wordt gebruikt ter vervanging van rechtse en rechtse partijen - ook verwijzen naar het radicalere rechts, wat een gemeenschappelijk en gedeeld doel voorspelt dat moet worden bereikt door hetzelfde pad te bewandelen: 'Ze stemmen op ons', zei ze, 'omdat we de vrijheid verdedigen, van onze landen houden, onze grenzen willen beveiligen, burgers en werknemers beschermen tegen het krankzinnige milieuactivisme van links, het gezin en het leven verdedigen, strijden tegen het bureaucratisme en ons heilige recht op geloof en vrijheid van meningsuiting beschermen. Wij strijden voor gezond verstand.

De strijd is zwaar, maar de keuze is eenvoudig: willen we meegaan in de neergang of ertegen vechten? Een nieuw lexicon van de Italiaanse premier dat het huidige succes van rechts koppelt aan een wedergeboorte van waarden, terwijl de strijd van links wordt gekoppeld aan achteruitgang. Evolutie versus involutie, wedergeboorte versus decadentie, verandering versus status quo, hoop versus berusting. Een zeker slimme manier om verder te kijken dan de links-rechtscategorieën.

Maar wedergeboorte van wat? Hier is het tweede element dat naar voren komt bij een meer diepgaande analyse van Meloni's toespraak. De wedergeboorte van het Westen. Een concept, een thema, een ideaal dat de hoofdpersoon was van de toespraak op de CPAC. Het Westen kan niet bestaan ​​zonder Europa en kan niet worden bedacht zonder Amerika. “Ik geloof nog steeds in het Westen”, zei de premier, “in het Westen niet als een fysieke plek, maar als een beschaving. Beschaving ontstaan ​​uit de ontmoeting met de Griekse filosofie, het Romeinse recht en christelijke waarden. De beschaving is door de eeuwen heen opgebouwd en verdedigd dankzij het genie, de energie en de offers van velen. Met het woord Westen definiëren we een manier om de wereld te beschouwen waarin de mens centraal staat, het leven heilig is, mensen gelijk en vrij geboren worden en de wet daarom voor iedereen gelijk is, de soevereiniteit bij het volk ligt en vrijheid voor alles gaat."

Door te zeggen dat ze nog steeds in het Westen gelooft, reageerde Giorgia Meloni op de velen die haar van afasie beschuldigden met betrekking tot de paradigmaverschuiving die Trump op wereldschaal teweegbrengt. Niet het óf/óf: aan de kant van Europa staan ​​óf aan de kant van de VS, maar de keuze tussen óf/en: aan de kant van Europa staan ​​óf aan de kant van de VS, aan de kant van het Westen staan ​​tegen zijn externe en interne vijanden. Het Westen als mythe, het Westen dat eveneens een dialectische uitvinding is en daarom alleen denkbaar als men identificeert wat de Ander is. Dat is niet moeilijk: bijvoorbeeld degenen (externe vijand) die macabere ceremonies opvoeren met de kisten van vermoorde pasgeborenen, degenen (externe en interne vijand) die vrouwen de boerka opleggen, degenen (interne vijand) die de cultuur van grenzen niet erkennen. Als we naar Prometheus kijken, eveneens een archetype van de westerse cultuur, komen de oude categorieën van rechts en links weer naar boven om ons te verlichten: van links gezien is de opstand van de Titaan een bevrijdende opstand, van rechts gezien is het puur nihilisme. Dezelfde die het risico loopt het oude, geliefde Europa van zijn betekenis te beroven.