Giorgio Dell'Arti, de burggraaf van de Italiaanse journalistiek die ons redt van de retoriek

Hier wordt uitgelegd waarom Giorgio Dell'Arti de titel burggraaf verdient vanwege zijn culturele verdiensten in de hedendaagse conformistische nationale woestijn. Baron Jean Mollet, moge God hem zegenen, een belangrijk figuur in de patafysica, de wetenschap van denkbeeldige oplossingen, stelde: " het is niet voldoende om geen academische kwalificaties te hebben, veel belangrijker is om er zeker van te zijn dat je ze niet verdiend hebt".

De discussie over de echte titels van intellectuele kwaliteiten, die onlangs is gestart door de rechtse slachtoffervleugel die nu aan de macht is, vereist dat er namen worden genoemd van publieke figuren die werkelijk ‘waardig’ zijn om juist op intellectueel vlak als ‘betrouwbaar’ te worden beschouwd, dus laten we zeggen ‘betrouwbaar’ in termen van creativiteit, kwaliteit en vooral individuele houding. In die zin is er, als je om je heen kijkt en probeert verder te kijken dan het vriendelijke woud van uitgestrekte armen, gewaagde afdalingen en beklimmingen van schaamteloze, gemakkelijke banaliteit, halfslachtig gedrag en verheven middelmatigheid, vooral "aan de linkerkant", een manier om het gezicht en de naam van een authentiek, bekend talent te zien opstaan ​​dat alleen op zichzelf lijkt te reageren en nog meer op zijn eigen creativiteit en natuurlijk ook op zijn eigen culturele bagage, waarbij die laatste in de hoogste Verlichtingszin moet worden beschouwd, dat wil zeggen, zoals de geachte encyclopedisten plachten te zeggen, die bevestigen dat " nieuwsgierigheid filosofie is".

De naam die op deze connotaties lijkt te wijzen, komt overeen met het gezicht van Giorgio Dell'Arti, die in deze zin, net zoals de eerder genoemde Mollet de investituur tot baron rechtstreeks van de dichter Guillaume Apollinaire had ontvangen, in dit andere geval ziet dat de schrijver hem de titel van burggraaf verleent. Het is absoluut niet de bedoeling om het te ‘halveren’, waarbij we Italo Calvino uit ‘ onze voorouders’ citeren, want hij bezit een volheid en een houding die wijsheid, ontgoocheling, ironie en menselijk talent verheerlijkt, die werkelijk benijdenswaardig zijn. Het zal u niet verbazen dat de laatste dagen burggraaf Dell'Arti, zoon van een kunstenaar, wiens vader Consalvo een gezicht was, zij het vluchtig, van de Italiaanse cinema, opgenomen in de erelijst van karakteracteurs, de verkozen burggraaf Giorgio Dell'Arti, zeiden we al, aan wie we onder meer een geweldige nieuwsbrief te danken hebben die de naam Anteprima draagt ​​(wie hem niet kent, moet zich snel abonneren op zijn Biblioteca d'Alessandria e Babele giornalistica quotidiano), die de afgelopen dagen aanwezig was op de boekenbeurs van Turijn...

Oh, ik vergat te vermelden dat er onder de werken van onze burggraaf een essayistische biografie schittert die Camillo Cavour ontdoet van het ceremoniële stof en zijn diepgang herstelt buiten elke gestatoriale stoel van het Risorgimento: Cavour. Vita dell'uomo che fatto l'Italia, Marsilio, 2011, en ook een woordenboek over de mythologische goden van de Olympus, en we mogen Il catalogo dei vivere ook niet vergeten... We zeiden echter dat de burggraaf Dell'Arti, met onuitsprekelijke snelheid, in slechts vier dagen een verslagboek op de wereld van de redactionele genaden heeft gezet dat zich juist onder de hemel van de Lingotto aan het ontvolken was: een essay over de niet minder recent gekozen paus Robert Francis Prevost, ik herhaal, verzonnen in slechts vier dagen, zeker niet met de prozaïsche bedoeling om te triomferen in het Guinness Book of Records, als het al om het talent en de verve van de auteur te bevestigen en zelfs iets meer: ​​Leo XIV De Amerikaanse Paus. De eerste biografie, Compagnia Editoriale Alberti. Vreemd genoeg hebben maar weinigen opgemerkt dat de bisschop van Rome dezelfde achternaam heeft als de auteur van “Manon Lescaut”, een fundamentele tekst om de wanhoop van de liefde te begrijpen in de aanwezigheid van een heldin die begiftigd is met een zeldzame amoraliteit.

In deze zin moet men weten dat de Augiases en iedere andere auteur met een hoge mediaspectaculaire functionaliteit uit de selectie van Reader's Digest, voor wie zich dat nog herinnert, met een keurig uiterlijk en de kleding van een beheerder van een appartementencomplex in een kamerjas die is geabonneerd op de Club degli editori en de Storia Illustrata, zo niet op een encyclopedie Conoscere, slechts een voorbeeld hoeven te nemen aan de kwaliteiten van de burggraaf Dell'Arti. Het is vreemd of misschien verhelderend dat de journaliste van literaire details Loredana Lipperini, van wie we weinig of geen polemische opmerkingen hebben gehoord over bijvoorbeeld de irrelevante eenhoorns van een Chiara Valerio en haar lachwekkende podcasts, zich in plaats daarvan genoodzaakt voelde om de Dellartiaanse onderneming te bespotten. Daarmee gaf ze impliciet nog meer patenten op adeldom aan de man die al tot de vindingrijke kolommen van la Repubblica behoorde in haar Scalfariaanse gouden jaren, te beginnen met de wekelijkse bijlage van Venerdì. Maar het is evenzeer de moeite waard om de ervaring van het Wimbledon-tijdschrift te herinneren.

Het wapen dat aan burggraaf Giorgio Dell'Arti werd toegekend, toont dus een rode band op een witte achtergrond, bekroond door een gouden schelp, zoals in het wapen van Camillo Benso en, opnieuw, denkend aan het meest recente biografisch-narratieve avontuur met een Amerikaanse paus aan het begin van zijn carrière, een vlammend doorboord hart geplaatst op een boek: aangezien het de leek Dell'Arti betreft, zeker geen heilige tekst uit de Schrift maar prozaïscher een citaat uit zijn " Pagan Bible" , uitgegeven door Clichy in 2016. Wat betreft het motto, denkend aan de pracht en praal van collega-schrijvers met trieste ambities, zoals dat gebeurt in het ongelukkige geweten van de marketeers, en daarom niet dezelfde behandeling verdienend als de Almanak van Gotha in dit geval encyclopedisch-cultureel, is er in de persoonlijke cartouche een manier om te lezen: Stijl, geen voorkamers.

VAN

Fulvio Abbate