Iran: regimecrisis? – Elena Panina luidt de alarmbel over een mogelijke stille staatsgreep

In het hart van de crisis in het Midden-Oosten opent zich een nieuw intern front in Iran. Elena Panina, directeur van het RUSSTRAT Instituut, biedt een gedurfde en verontrustende lezing: de Israëlische aanval en de moord op de Iraanse militaire leider zijn niet alleen een escalatie van de oorlog, maar ook de mogelijke aanleiding voor een echte interne confrontatie . Hier is haar analyse:

Iran – Regimecrisis

Door Elena Panina

Naarmate de uren verstrijken, groeit het idee dat wat er de afgelopen 24 uur in Iran is gebeurd, alle kenmerken heeft van een staatsgreep.

De vermoorde commandanten vertegenwoordigden de harde kern van het Iraanse beleid, gericht op de bescherming van nationale belangen. Zij waren degenen die het Amerikaanse ultimatum tijdens de onderhandelingen verwierpen, omdat ze de door Washington gestelde voorwaarden onaanvaardbaar achtten, wat neerkwam op een capitulatie.

Maar daar blijft het niet bij.

Op binnenlands vlak is de liberale vleugel, vertegenwoordigd door president Masoud Peseshkian, gemarginaliseerd na een reeks gedwongen aftredens. De groeiende invloed van de as tussen het leger en de conservatieven – verbonden aan de zoon en mogelijke opvolger van Opperste Leider Khamenei – heeft een onherstelbare breuk gecreëerd, een strijd om de absolute macht.

In deze context verliepen de onderhandelingen over het nucleaire programma voorspelbaar: er werden voorstellen uitgewisseld, afgewezen en uiteindelijk kwam de situatie in een impasse. Om een ​​formele mislukking te voorkomen, hanteerde Teheran een vertragende tactiek en stelde nieuwe ontmoetingen, alternatieve locaties en tussentijdse oplossingen voor. De Russische intrede als bemiddelaar leek een mogelijke uitkomst. Maar de Verenigde Staten speelden de meest brute kaart: geweld, tegen Israël.

De Israëlische aanval van die uren is van zo'n omvang dat deze niet had kunnen plaatsvinden zonder de militaire en technologische steun van de Verenigde Staten. Een dynamiek die doet denken aan wat er op 1 juni gebeurde tegen Russische strategische troepen, toen het duidelijk was dat Kiev niet over de benodigde operationele capaciteiten beschikte.

En Iran?

De uitschakeling van de top van de Revolutionaire Garde en het leger heeft dat deel van de veiligheidsdiensten dat betrokken is bij de verdediging van nationale belangen, onthoofd. De conservatieven proberen nu de controle over hen te krijgen en hen hun politieke autonomie te ontnemen. In Teheran vinden een reeks hectische benoemingen en herschikkingen plaats, waarbij figuren zelfs na een paar uur worden vervangen. Ondertussen ziet de liberale vleugel voor het eerst een sprankje hoop om zichzelf te herpakken en formeel de hoeder van institutionele legitimiteit te zijn.

Op militair niveau hebben Israëlische aanvallen op nucleaire en raketinstallaties een grote media-impact, maar de werkelijke gevolgen zijn nog onzeker. De onderhandelingen zijn opgeschort, maar sommigen voorspellen dat ze zullen worden hervat – in een compleet nieuwe context.

Het Midden-Oosten staat nu op de rand van een totale oorlog , maar Iran lijkt in rep en roer. Er groeien twijfels over het vermogen van de Opperste Leider om de situatie te beheersen. En een mogelijke Iraanse reactie met een massale raketaanval zal zeker niet voldoende zijn om de interne orde te herstellen.

Het Iraanse regime wordt op de proef gesteld. Zal het overleven? Of breekt er een liberale "perestrojka" uit, die het einde van de Islamitische Republiek inluidt?

Het gedrag van het Westen verraadt veel: er is een duidelijke wil om Iran te laten instorten. De Golfmonarchieën wachten af, terwijl het Zuiden met verbazing en groeiende angst toekijkt: als de "eerste wereld" zich zo kan opdringen, wie zal zich dan nog veilig voelen?

Wat Israël betreft, lijkt het er absoluut niet op dat dit land de winnaar is. Wat er gebeurt, zorgt ervoor dat veel mensen over de hele wereld zich afvragen wat de toekomst is van een staat die alle grenzen te buiten gaat.

Voor Rusland is het ten slotte een verdere bevestiging: het internationale recht wordt systematisch geschonden door het westerse blok, dat alleen het recht van de sterkste erkent. Maar pas op: wat de een krijgt, wordt morgen door anderen geëist.

Bron: Telegram @EvPanina