Italië, laten we dit WK vasthouden
Er zit van alles in het WK voor clubs dat vanavond begint, zelfs een personage uit Italo Calvino. Leroy Sané, de Duitse spits, werd door een contractuele handtekening in tweeën gespleten, net als burggraaf Medardo door een Turks kanonschot. De ene helft van Sané vloog naar Istanbul om het contract met Galatasaray te tekenen en te poseren met de geel-rode sjaal. De andere helft, nog steeds spelend voor Bayern München, vloog naar de VS, waar hij morgen zijn WK-debuut maakt. De Beierse Leroy kan zich helemaal opwerken tot de achtste finales, maar niet verder, want zijn huidige contract loopt op 30 juni af en de twee helften worden aan elkaar gesmeed tot een definitieve Turkse eenheid.
Dit WK heeft alles, maar bovenal de sfeer van een echt WK, dankzij de zomerse locatie, het aantal deelnemers (32) en het theater, net als bij het toernooi voor landen in 2026. Het is deze sfeer die ons Italianen, die de afgelopen twee edities niet hebben meegedaan, kwelt. Inter debuteert in de Rose Bowl in Pasadena, waar Franco Baresi in 1994 aan de schouder van coach Sacchi huilde na een heroïsche finale. Piscinin had een knie gebroken, herstelde hem als Rambo en keerde net op tijd terug op het veld om met Brazilië de beste te zijn. Zulke mensen zouden de vernedering van Oslo niet hebben geaccepteerd; zulke mensen versloegen Noorwegen in de VS in 1994 met tien man. De trompetten van "onze jongens komen eraan" klinken. Gattuso en een handvol Berlijnse helden staan op het punt de teugels over te nemen van een Italië in rep en roer. Goed zo. Maar laten we ons ondertussen vastklampen aan dit WK met twee Italiaanse teams. Het is niet zeker dat we er volgend jaar weer eentje krijgen.
La Gazzetta dello Sport
