Merkel aan het werk. De macht is zo goed als verloren.

Ponchia

Iedereen die nog steeds een derde of vierde mandaat, een permanente positie of zelfs een dictatuur nastreeft, moet bedenken dat alles voorbijgaat, zelfs de macht. Niets is voor altijd, alleen het nostalgische effect wanneer bepaalde gezichten weer opduiken uit de plooien van de geschiedenis (nostalgie naar wie we waren, niet per se naar wie zij waren). Een wereld zonder Andreotti, Craxi en Berlusconi leek onmogelijk. Maar vandaag, wanneer zelfs Barack Obama het podium opstapt, zijn we er om toe te geven dat het niet zo moeilijk was om zonder hem te leven (en als we er toen over nadenken leek hij zelfs langer). Of Angel Merkel, bondskanselier van 2005 tot 2021, beschouwd als een van de machtigste vrouwen ter wereld vanwege de manier waarop ze haar nagels op Duitsland en de hele Europese Unie heeft gedrukt. Wie had zich kunnen voorstellen dat ze op een avond naar de Arena van Verona zou gaan als een muziekliefhebber, met een echtgenoot, ver van de catwalk van autoriteit? Het is gebeurd en als iemand de rillingen krijgt, is dat niet alleen de schuld van Nabucco. Hier is ze in de normaliteit van het vroegere alles, naast de gebruikelijke Joachim Sauer, die zich al had opgelost om haar niet te overschaduwen. Hoe dan ook vrijgesproken in deze incarnatie, waarin de kleermaker de plank blijft misslaan en misschien wel de enige schakel met het verleden is.

Artikeltags