Netanyahu's All Fronts: Offensief op Gaza en bezetting in Syrië

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu, de kat met zeven levens, houdt de gedwongen uitbreiding van de Israëlische grenzen niet tegen. Er worden geen fronten gesloten, sterker nog, er worden ze uitgebreid, van Palestina tot Syrië.

Hij heeft er geen enkel probleem mee om de gevoelens van woede en wraak die de terugkeer van de lichamen van de familie Bibas heeft aangewakkerd, uit te buiten. Hierdoor wordt een groot deel van de Israëlische samenleving weer geconfronteerd met het trauma en de schok van 7 oktober.

Zoals Amos Harel gisteren in Haaretz schreef, doet het er niet toe dat Hamas niet van plan was het lichaam van Shiri Bibas te ruilen voor het lichaam van een Palestijnse vrouw, en ook niet dat de familie was ontvoerd door een criminele bende, de Lords of the Desert, en pas later door de islamitische beweging werd bevrijd.

Het belangrijkste voor Netanyahu is om "alternatieve routes te bouwen als een verlenging van de eerste fase (van het bestand)", voegt Arel toe, "zodat hij (...) de volledige terugtrekking van de Israëlische troepen uit de Gazastrook en het einde van de oorlog kan uitstellen."

HET DOEL is helemaal niet geheim, zei Netanyahu openlijk aan de vooravond van de inwerkingtreding van het bestand op 19 januari: het offensief zou worden hervat na de eerste fase, die in theorie op 1 maart eindigt. Als de wapenstilstand zou worden verlengd, zouden er iets meer gijzelaars dan de geplande 33 terugkeren (omdat Hamas de wapenstilstand hard nodig heeft), maar niet alle 69 die in de tweede fase worden vrijgelaten. Naar schatting zijn minstens de helft van hen inmiddels omgekomen.

Een permanente oorlog op meerdere fronten met één gemeenschappelijke deler: zoveel mogelijk land bezetten, op de Westelijke Jordaanoever, in Gaza, in Syrië en in Libanon. In de Gazastrook doen geruchten de ronde over een hervatting van het offensief, dat zou kunnen samenvallen met de heilige maand Ramadan (die vrijdag begint). Deze geruchten jagen een getraumatiseerde gemeenschap angst aan. Zij is van alles beroofd en wordt voortdurend geconfronteerd met Israëlische schendingen van het bestand. Een eerste voorbeeld is het niet toestaan ​​van stacaravans (15 van de geplande 60.000) en tenten (20.000 van de 200.000).

Angst gaat gepaard met verdriet omdat 400 inwoners van Gaza, onder wie ongeveer honderd vrouwen en kinderen, niet naar huis zijn teruggekeerd. Zij werden na 7 oktober in Gaza gevangengenomen en zonder aanklacht vastgehouden. Ook op de Westelijke Jordaanoever is er sprake van hetzelfde lijden: zaterdagavond wachtten de families van honderd gevangenen urenlang in de regen, voordat Netanyahu hen vertelde dat hij niemand zou vrijlaten.

Gisteren eiste de extreemrechtse minister Bezalel Smotrich de verantwoordelijkheid op voor het schenden van de overeenkomst, terwijl de Israëlische pers een nieuwe clausule meldde: Israël zal de 620 Palestijnse gevangenen vrijlaten in ruil voor een extra ruil in de komende uren, de lichamen van twee gijzelaars die in de Gazastrook zijn gedood en het einde van de "ceremonies" op het Hamas-podium.

DE ISLAMITISCHE BEWEGING zou hebben ingestemd met het opschorten van de onderhandelingen over de tweede fase, en daarmee haar ochtendverklaringen hebben teruggedraaid, totdat de gevangenen afgelopen zaterdag zouden zijn vrijgelaten. De aankondiging werd gedaan door Abdul Latif al-Qanou, woordvoerder van Hamas, die Tel Aviv ervan beschuldigde de overeenkomst van januari herhaaldelijk te schenden om deze te laten imploderen.

Tot de meest pijnlijke schendingen behoren de meer dan honderd moorden die sinds 19 januari zijn gepleegd door drones of door sluipschutters. De laatste twee slachtoffers, gisteren, waarbij tussen zondag en maandag elf lichamen werden teruggevonden, brengen het bevestigde dodental sinds 7 oktober op 48.340 Palestijnen (nog eens 12-14 duizend vermisten).

Netanyahu sprak zondag openlijk, terwijl de begrafenis van Hassan Nasrallah in Beiroet plaatsvond en Hezbollah een miljoen manschappen op de been bracht.

Terwijl Israëlische straaljagers over de Libanese hoofdstad vlogen, de geluidsbarrière doorbraken en – opnieuw – het staakt-het-vuren schonden, herhaalde Netanyahu zijn intentie om Zuid-Libanon niet te verlaten, niet meteen, laat staan ​​het deel van Syrië dat hij – te midden van internationale stilte – in december bezette, direct na de val van het Assad-regime.

“WIJ ZULLEN NIET TOESTAAN dat de troepen van Hayat Tahrir al-Sham, noch het nieuwe Syrische leger, het gebied ten zuiden van Damascus binnenkomen,” zei hij, eraan toevoegend dat hij streeft naar “de volledige demilitarisering van Zuid-Syrië door Syrische troepen, in de provincies Quneitra, Daraa en Suwayda.” Sinds 1967 bezet Israël tweederde van de Golanhoogvlakte en gedurende drie maanden de door de VN gecontroleerde bufferzone, waar het zijn eigen militaire bases heeft gevestigd. Israël zal daar blijven, zo concludeerde Netanyahu, "voor onbepaalde tijd."

In Damascus is de zelfbenoemde president Ahmad al-Sharaa stil, maar de straten zijn dat niet: sinds gisteren demonstreren tienduizenden mensen tegen de Israëlische bezetting, in de bezette steden Swisah en Quneitra, in Daraa, in Khan Arnaba en in Busra. De slogan is uniek: "Syrië is van de Syriërs."