Procida stikt in de dampen, maar de wet slaapt tot 15 juni. Maar wat gebeurt er dan met de controles?

Leo Pugliese | De ramen staan ​​al weken open. De hitte is al ruim van tevoren geëxplodeerd, zoals al jaren het geval is, maar de lucht die de huizen binnenkomt is niet zo zout en licht als je op een eiland zou verwachten. Het is zware, onadembare lucht, gevuld met de scherpe geur van dampen die opstijgen uit moestuinen, tuinen en landbouwgronden, waar iemand onverschrokken doorgaat met het verbranden van rijshout, droge bladeren en plantenresten.

En terwijl burgers thuis opgesloten zitten – of erger nog, in het ziekenhuis belanden vanwege ademhalingsmoeilijkheden als gevolg van deze branden – blijft de wet onveranderd, gekristalliseerd in een symbolische en ineffectieve datum: 15 juni, de dag waarop de zogenaamde periode van ernstig gevaar voor bosbranden van kracht wordt. Maar wat betekent deze datum voor degenen die op een eiland als Procida wonen? Niets. Absoluut niets. Want hier, tussen smalle huizen, kleine percelen en tuinen die aan de huizen grenzen, is er geen veiligheidsafstand die iemand in staat stelt te branden zonder anderen te storen. Elk vuur dat wordt aangestoken is een directe aanval op de volksgezondheid. En toch lijkt tot 15 juni alles getolereerd. Ongehoord.

De afgelopen jaren zijn er gedocumenteerde gevallen geweest van burgers die gedwongen werden naar de spoedeisende hulp te gaan vanwege het inademen van deze giftige dampen. We hebben het dus niet over tijdelijke ongemakken, maar over een reëel gezondheidsrisico, met name voor mensen met luchtwegaandoeningen, ouderen en kinderen. En ondanks dit alles keert het probleem zich elk jaar weer stipt terug, als een script dat al geschreven is en waaraan we helaas gewend zijn geraakt. Welkom bij de verboden, welkom bij het regionale decreet dat, zwart op wit, het aansteken van vuren, het verbranden van kreupelhout, het gebruik van vliegende lantaarns en vuurwerk verbiedt binnen een kilometer van bosgebieden. Dit zijn onaantastbare maatregelen. Maar op zichzelf zijn ze niet voldoende. Want een verbod is geen verbod als niemand het handhaaft, als er geen controle is, als de sancties op papier blijven staan.

Procida, net als buurgemeente Ischia, is een bijzondere realiteit: klein en dichtbevolkt, waar privégroen vaak aan huizen grenst. Dezelfde logica die geldt voor de uitgestrekte landelijke gebieden in het achterland, kan hier niet worden toegepast. Hier is elke brand een directe aanval op de gemeenschap. Toch vallen meldingen vaak in dovemansoren, grijpen de autoriteiten laat of helemaal niet in, en voelen burgers zich – terecht – in de steek gelaten.

Het is tijd om onze aanpak te veranderen. We moeten de timing serieus herzien: we kunnen niet langer wachten tot half juni om een ​​risico te herkennen dat zich in mei, zo niet april, manifesteert. We hebben een lokaal preventieplan nodig dat rekening houdt met de specifieke territoriale en klimatologische omstandigheden. En bovenal hebben we een controlesysteem nodig dat werkt, want als de verboden niet worden gehandhaafd, worden ze gewoon weggegooid papier.

Het recht om schone lucht in te ademen kan niet ondergeschikt worden gemaakt aan een kalender. Het kan niet afhangen van de gevoeligheid – of onwetendheid – van de buurman. Het is een fundamenteel recht. En wanneer de wet het niet snel beschermt, wordt het medeplichtig aan het probleem. Procida, net als veel andere gebieden in Campanië, kan niet langer wachten. Een verandering is nodig. Nu.