Stranden van Salento in handen van gewelddadige vu cumprà: doodsbange toeristen botsen met clubs.

Half juli op een strand in Salento, Ionische kust.

Een man zwaaide met een roestige ijzeren staaf, een deel van een afgedankte paraplu, zwaaide ermee naar een andere man en schreeuwde, met een glas bier in zijn hand. Een vogelverschrikker voor de toeristen die er snel vandoor gingen. Tussen hen beiden stonden een paar karren vol kleurrijke snuisterijen en er ontstond een conflict over de verdeling van de illegale verkoopruimtes en andere illegale praktijken.

Als je die foto vanuit een ander perspectief bekijkt, ontstaan er ansichtkaarten die het midden houden tussen nostalgisch en romantisch, dromerige foto's van kleine, grote, veelkleurige, ambulante winkeltjes die bij zonsopgang en zonsondergang halt houden tussen het water en de kustlijn. Soms zelfs op de duinen, die eigenlijk beschermd zouden moeten worden tegen menselijke invloeden.

Poëzie verdwijnt net zo snel als de klikken waarmee die beelden worden vereeuwigd en gepost.

Die, als je ze met het verstand bekijkt, verschillende contouren, smaken en substanties verbergen.

Ze zijn het duidelijke bewijs van illegale praktijken die nu zo wijdverbreid, ingeworteld en eeuwenoud zijn dat ze normale gewoonten zijn geworden. En het maakt weinig uit of je je aan de Adriatische of Ionische Zee bevindt, ten noorden of ten zuiden van Puglia, op de Sirocco- of Tramontana-wind... het maakt weinig tot geen verschil.

Achter de opblaasbare objecten, de snuisterijen, de zwierige jurken, de bankhoezen, de elektronische gadgets, de schoenen en al het andere, schuilt een enorm universum van illegaliteit met duizenden kleuren en tinten, net als die reddingsvesten die voor de kust worden verkocht.

Er is sprake van illegale handel, uitbuiting van arbeidskrachten (waaronder kinderarbeid en illegale mensenhandel), belastingontduiking, heling, overlast en zelfs verstoring van de openbare orde, vervuiling, namaak, drugshandel – een hele reeks chantagepraktijken die samen een gevaarlijk domino-effect vormen.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan, door met de lens van de rede langzaam de concentrische cirkels van een vastgelopen en oncontroleerbare situatie te verbreden.

De hierboven genoemde foto's hebben geen data of geografische coördinaten nodig, ze beschrijven geen seizoenen of plaatsen, ze vertellen over een realiteit die niet verandert, tenzij ten slechte.

Terugkerend naar dat beeld van juli, zoals bevestigd door de politie, raakten twee straatverkopers, die waren vrijgesteld van het uitgeven van facturen en bonnen, slaags over de verdeling van het vrije gebied. In dit geval ging het om twee partijen: handelaren van Marokkaanse afkomst en handelaren van Tunesische afkomst.

Eerst waren er burgers aanwezig en door de tijdige aankomst van de staat werd het ergste afgewend, maar dat duurde slechts een paar uur.

De situatie heeft zich in de loop van de tijd en op lokaal niveau geconsolideerd, maar heeft in feite een zorgwekkende betekenis gekregen in termen van openbare veiligheid. Dit komt door het geweld van bepaalde groepen die de gevestigde orde domineren en zelfs uitdagen door langs de veiligheidsboeien te schaatsen, tussen de zwemmers door, zwaaiend met flessen alcohol en uitdagend vlammend, met hetzelfde gemak waarmee ze met knuppels en God weet wat nog meer zwaaien.

Het is geen toeval dat er de afgelopen uren langs dezelfde kust een soortgelijk incident heeft plaatsgevonden als medio juli: een ruzie, mishandelingen, een verwonding, ingrijpen van de politie en angst onder de bevolking.

Dezelfde mensen die zich enkele uren later uit elkaar trokken, om volop te profiteren van de oplichting uit medelijden die terrein wint.

Die behoefte om je koste wat kost begripvol en goed te voelen, aan de oppervlakte te blijven en te beseffen dat er mensen zijn die uit verre landen komen en op de een of andere manier hun brood moeten verdienen. Het maakt niet uit of ze goederen verkopen die niet aan de normen voldoen, waardoor de gezondheid van de koper in gevaar komt, en of ze dat illegaal doen zonder een cent aan de staat te betalen, ten nadele van degenen die dat wel doen. Maar die uitgebuite mensen kunnen niet echt geholpen worden door ze te poëtiseren.

En als er mensen zijn die snel op de knoppen van de telefoon drukken om 112 te bellen, zijn er ook mensen die het tegenovergestelde doen. Want de zomer is tenslotte maar kort en alles gaat weer voorbij.

Hoewel de dekking beperkt is in termen van eenheden en manschappen in uniform in gebieden waar de bevolkingsdichtheid exponentieel groeit, kan deze evenzeer worden uitgebreid door ieders verantwoordelijkheid te nemen, door burgerplicht, door de plicht om te rapporteren, door de plicht om af te zien van aankopen, door de plicht om eerst zelf de regels te volgen. Zonder te delegeren aan derden.

Omdat het probleem bestaat, het is groot en het heeft invloed op iedereen, ieder op zijn eigen manier.

Afgezien van het nieuws, afgezien van de nachtelijke invallen op het strand waarbij honderdduizenden stukken en voorwerpen van allerlei aard in beslag zijn genomen, waarvan niemand vervolgens weet waar ze gedeponeerd moeten worden, omdat er geen geschikte containers zijn (en dit ook, meneer!), wat is er nog meer?

Dan begint alles weer opnieuw, met luiheid en gewoonte die, als ze zich in gedachten uiten, angstaanjagend zijn.

Het is waar dat achter de mensen die van zonsopgang tot zonsondergang op het strand rondlopen en aan het einde van de dag nog maar weinig op zak hebben, vaak georganiseerde misdaad schuilgaat.

Die hard werkt en veel verdient, in de schaduw van eenden, armleuningen en goeddoenerij.

En ook hier zouden encyclopedieën over geschreven kunnen worden, te beginnen met de koopwaar die te koop is. De kleding bijvoorbeeld, komt veelal uit Pakistan en Bangladesh, en is afkomstig van arbeiders die illegaal tot op het bot worden uitgebuit, soms zelfs tot de dood erop volgt. Veel van de snuisterijen waarmee gebruinde lichamen worden versierd, komen uit Pakistaanse werkplaatsen in Campanië, en zelfs het speelgoed, Chinese goederen die massaal illegaal worden verkocht.

En dan is er nog het ontvangen van gestolen goederen, soms alleen maar om je eraan te herinneren dat de ene misdaad tot de andere leidt.

En zo staan er achter de straatverkopers, zowel de ruziezoekende als de vredelievende, degenen die een premie vragen om ze daar in de zon te laten bakken, of degenen die hun schamele winsten afroomden tot hun volgende stap: drugshandel. Want vooral bij het vallen van de avond, bij die kraampjes op het strand, komen snelle handjes, papieren zakken en bankbiljetten in beweging. Dit is waarschijnlijk een van de redenen waarom de relaties binnen de illegale verkopers allang verslechterd zijn.

En het verklaart waarom, toen de Carabinieri en de havenautoriteiten een paar dagen geleden op de stranden ingrepen, dankzij een plotselinge inval die de kaarten schudde over de eerder genoemde gevaarlijke gewoonte, iemand met zijn mobiele verkoper de zee in rende en "weet-ik-wat" in het water gooide.

Natuurlijk waren ze niet opblaasbaar, want die drijven.

En waar wonen al die straatverkopers, zonder gezicht, naam en vrijwel geen geschiedenis?

Lecce is bijvoorbeeld de stad waar Marokkanen, Tunesiërs, Ghanezen, Senegalezen en Nigerianen 's ochtends vertrekken om tientallen hutten te delen.

Sommige mensen wonen de hele zomer aan de kust, waardoor de duinen zo nodig als huis en badkamer dienen, met alle gevolgen van dien. Sommigen reizen zelfs vanuit andere delen van Italië naar de zuidelijke stranden gedurende de zomer en tot in oktober.

Mohammed woont bijvoorbeeld in Lombardije. Hij vertelt dat hij in de zomer soms naar Salento en Campanië verhuist. Hij slaapt als conciërge in een badplaats en de rest van het jaar is hij tevreden met handarbeid. Wat hij verdient, wat hij als een vorm van uitbuiting beschouwt, gebruikt hij om zijn familie thuis te onderhouden. En ja, hij bevestigt dat sommige buitenlanders heel vaak drugskoeriers en dealers worden, afhankelijk van de situatie.

Onverschilligheid en delegeren blijven de krachtigste brandstof in de motor van wetteloosheid en haar tentakels. Burgerzin en verantwoordelijkheidsgevoel zijn het tegengif tegen het kwaad.

We kijken een paar graden en daar is een chocoladekleurig winterkoninkje, ergens tussen de 7 en 10 jaar oud. Hij is alleen.

Hij loopt naar de paraplu's: "Oplader? Screensaver? Het is goedkoop."